Ο Πρίντεζης μπορεί πλέον να βάλει και… αυτοκαλάθι

Βλέποντας τον Γιώργο Πρίντεζη να αστοχεί σε δύο βολές νίκης 4’’ πριν το τέλος του αγώνα δεν υπήρχε κανείς που να σκέφτηκε ότι λιγοψύχησε. Το «Γιώργο, ψυχάρα, Ολυμπιακάρα», που ακολούθησε αμέσως μετά από ένα κοινό στο ΣΕΦ που είχε «παγώσει» από την επιστροφή της Ρεάλ σκέπασε κάθε σκέψη μουρμούρας για την κατάρρευση στα τελευταία λεπτά, αλλά προπαντός ήταν η πιο τρανή απόδειξη πως ουδείς αμφέβαλε πως οι χαμένες βολές ήταν απλώς κάτι συμπτωματικό. Γιατί δεν μπορεί ο άνθρωπος που έχει πετύχει καλάθι κατάκτησης Ευρωλίγκας, πρόκρισης σε Final Four και αναρίθμητα άλλα μεγάλα σουτ να αστόχησε επειδή έτρεμαν τα χέρια του.

Κι αν υπήρξε κάποιος που τόλμησε να κάνει αυτή τη σκέψη, πήρε την αποστομωτική του απάντηση λίγα λεπτά μετά. Και να’ σου το απίθανο ραβερσέ από αριστερά, να’ σου το τρίποντο, πάρε κι ένα υπό πίεση από δεξιά, πάρε κι ένα κάρφωμα… Θαρρείς κι από εκείνη τη βραδιά στην Πόλη το 2012 ο τύπος αυτός δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Και σε μια μέρα που δεν ήταν μέχρι την παράταση η καλύτερή του, δίχως την πολυτέλεια για ποιοτικές ανάσες ελλείψει Αγραβάνη και Παπαπέτρου, αλλά και μετά από δύο χαμένες βολές που άλλον θα τον είχαν καταρρακώσει, εκείνος είχε τον χαρακτήρα και τον τσαμπουκά (όπως είπε εύστοχα ο Γιάννης Σφαιρόπουλος) για να ξεπληρώσει και με τόκο το «γραμμάτιο».

Το μυστικό της τρομερής εξέλιξης, αγωνιστικά, πνευματικά και σαν προσωπικότητα, του συγκεκριμένου αθλητή κρύβεται στις δηλώσεις του λίγα λεπτά μετά στα αποδυτήρια. Αφού απάντησε στην εγκωμιαστική ερώτηση για την clutch παρουσία του στην παράταση με το αυτοσαρκαστικό «ειδικά στις βολές, βγήκα πολύ μπροστά», στάθηκε στην αντίδραση του Ολυμπιακού σαν σύνολο στην παράταση, απέφυγε κάθε περιαυτολογία και κατέληξε λέγοντας «νιώθω άσχημα για τις χαμένες βολές, είναι κάτι που προσπαθώ να δουλέψω στην προπόνηση». Δεν θα μας έκανε καμία έκπληξη αν μαθαίναμε ότι αντί να γιορτάσει τον προσωπικό του θρίαμβο έκατσε όλο το βράδυ στο ΣΕΦ να βαρά βολές για να… αυτοτιμωρηθεί και να μάθει.

Σε τρεις-τέσσερις ατάκες εντοπίζει κανείς όλους τους λόγους που ένα παιδί το οποίο ουδέποτε θεωρείτο… ανεπανάληπτο ταλέντο είχε αυτή την εξέλιξη. Στα μικράτα του δεν ήταν δα κανένας Ντόντσιτς, αλλά ένας αθλητικός φόργουορντ, που δεν είχε εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τον Ολυμπιακό και δεν είχε πολύ «ηχηρή» παρουσία στις μικρές εθνικές. Ωστόσο δούλεψε πολύ σκληρότερα από άλλους με πολύ πλουσιότερο θείο χάρισμα, πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του κινήσεις που πλέον είναι πατενταρισμένες και δύσκολα αντιμετωπίσιμες από οποιονδήποτε αντίπαλο, βρήκε τρόπο όχι απλώς να επιβιώνει αλλά και να κερδίζει πολύ ψηλότερους ή δυνατότερους αντιπάλους στο «4» και δίχως υπερβολή κέρδισε πλέον με το σπαθί του τη δυνατότητα να μπαίνει στη συζήτηση για τους κορυφαίους Έλληνες παίκτες της νέας χιλιετίας, δίπλα σε ονόματα όπως ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και ο Παπαλουκάς.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού τον λατρεύει για όλα τα παραπάνω και επιπροσθέτως για στιγμές όπως το κλάμα του με λυγμούς λίγο μετά την τελευταία ανανέωση συμβολαίου με την ομάδα της καρδιάς του, αν και θα μπορούσε άνετα να βρει περισσότερα χρήματα στο εξωτερικό. Δίχως υπερβολή οι φίλοι του Ολυμπιακού δείχνουν ικανοί ακόμη και να του συγχωρήσουν αυτοκαλάθι που θα στερήσει στην ομάδα του όχι ματς, αλλά τίτλο. Και οι αντίπαλοι, ακόμη κι αυτοί του Παναθηναϊκού, τον εκτιμούν και τον σέβονται αναγνωρίζοντας πως θα ήθελαν κι εκείνοι στις ομάδες τους τύπους σαν κι αυτόν.

Follow @ChristosRobolis