Ο περσινός… Παναθηναϊκός και το μάθημα στον Ολυμπιακό

Αν ένα μέντιουμ έβλεπε στη «σφαίρα» του πως μια εκ των δύο σειρών των ημιτελικών των play offs θα πήγαινε σε τέταρτο παιχνίδι, ελάχιστοι ως… κανένας θα πόνταρε πως αυτός θα ήταν εκείνος ανάμεσα σε Άρη κι Ολυμπιακό κι όχι αυτός μεταξύ ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκού. Φαίνεται, όμως, πως ενώ οι περίπατοι των δύο πρώτων ματς έφεραν σε κατάσταση θερινής ραστώνης τους «ερυθρόλευκους» και επέτρεψαν στους «κίτρινους» να κάνουν το θαύμα, οι δυσκολίες, που συνάντησαν οι «πράσινοι» για περίπου τρία δεκάλεπτα στα παιχνίδια του ΟΑΚΑ, τους κράτησαν σε εγρήγορση και έφεραν τη… σκούπα.

Παναθηναϊκός από… πέρσι

Η παρά φύσιν ευστοχία του Παναθηναϊκού στο πρώτο δεκάλεπτο (13/16 σουτ) είναι ο εύκολος τρόπος να δικαιολογηθεί η νίκη στην Πυλαία και το 3-0. Η ουσία είναι πως οι «πράσινοι» έχουν παρουσιάσει βελτίωση σε μικρά πλην όμως πολύ σημαντικά στοιχεία του παιχνιδιού τους, που αν μη τι άλλο τους δίνουν δικαίωμα στην ελπίδα για τους τελικούς. Μια ελπίδα που φαινόταν να είχε εκλείψει το προηγούμενο διάστημα.

Ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να βρίσκεται στη δυσκολότερη από ποτέ θέση για την υπεράσπιση του τίτλου του. Με μειονέκτημα έδρας, απέναντι σε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, με δύο βασικότατα στελέχη του εκτός μάχης και ισάριθμα νέα πρόσωπα στην ομάδα… Ο Σωτήρης Μανωλόπουλος που επελέγη να οδηγήσει το μεγάλο καράβι σε αυτή τη φουρτούνα αντιμετωπίζει πολύ έξυπνα την κατάσταση. Γνωρίζοντας πως τα περιθώρια δραστικής παρέμβασης που έχει ένας προπονητής σε μια ομάδα που αναλαμβάνει λίγο πριν τα play offs, επέλεξε το σωστό δρόμο. Επέφερε μικρές πλην όμως σημαντικές βελτιώσεις στο παιχνίδι επαναφέροντας στο ρεπερτόριό της πολλά πράγματα που είχαν εφαρμοστεί επί Πεδουλάκη και Αλβέρτη. Πιεστική άμυνα (61,3 πόντοι ο μέσος όρος παθητικού του στη σειρά με τον ΠΑΟΚ), περισσότερο διάβασμα και λιγότερο ένστικτο στην επίθεση, «χτύπημα» στα miss match και σε κάθε αδύναμο κρίκο της αντίπαλης άμυνας, απόλυτα ελεγχόμενος ρυθμός και αξιοποίηση των αρετών των παικτών του με καμουφλάρισμα των αδυναμιών τους.

Πλέον ο Νέλσον δεν εκτίθεται επιχειρώντας μακρινά σουτ, αλλά ποστάρει διαρκώς τους λιγότερο δυνατούς και αλτικούς αντιπάλους του, κινείται πολύ χωρίς την μπάλα για να αξιοποιηθεί από τους υπόλοιπους και επιχειρεί ντράιβ. Ο Μαυροκεφαλίδης, ελλείψει και του Μπατίστα, παίρνει το χρόνο που θέλει και απελευθερωμένος ψυχολογικά, έχει βρει ρυθμό στην επίθεση, όπου χτυπά από όλες τις αποστάσεις και παράλληλα δημιουργεί, ενώ προσπαθεί πολύ (αν κι όχι πάντα αποτελεσματικά) στα «μετόπισθεν» βοηθώντας πολύ και στα ριμπάουντ. Ο Μποχωρίδης δεν μοιάζει πια ο στάσιμος παίκτης σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, αλλά βγάζει πάθος και τα στοιχεία που έκαναν τον Παναθηναϊκό να πληρώσει ένα ευσεβές ποσό για να τον αποκτήσει ελπίζοντας πως σύντομα δεν θα θυμίζει Διαμαντίδη μόνο λόγω σωματοδομής κι αριστερού χεριού. Και οι Μόργκαν και Κούπερ, παρότι δεν πρόκειται για παίκτες που θα… αλλάξουν την ιστορία του «τριφυλλιού», δίνουν όλο και περισσότερα πράγματα. Με την άνοδο του ακόμη επηρεασμένου από τον τραυματισμό του Διαμαντίδη και την επάνοδο του Μπατίστα εν όψει τελικών, οι «πράσινοι» δείχνουν ικανοί αν μη τι άλλο να το παλέψουν κι όχι να χάσουν αμαχητί όπως στο τελευταίο παιχνίδι πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό.

Ανέξοδο μάθημα

Όσο αποφασισμένος ήταν ο Παναθηναϊκός στην Πυλαία, τόσο νωχελικός και επαναπαυμένος εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός στο Nick Galis Hall. Το +80 των δύο πρώτων τελικών, σε συνδυασμό με τις πολλές απουσίες του αντιπάλου και το άδειο γήπεδο έβαλαν τους «ερυθρόλευκους» σε κατάσταση λήθαργου από τον οποίο δεν ξύπνησαν ποτέ. Ο λαβωμένος από κάθε λογής προβλήματα Άρης έβγαλε στο παρκέ τον πληγωμένο εγωισμό του, το βάρος της ιστορικής φανέλας επέβαλε στους παίκτες του μάχη με όσα μέσα διέθεταν και το… θαύμα έγινε. Άλλωστε δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Ολυμπιακού οι υπερβάσεις απέναντι σε πιο ποιοτικούς αντιπάλους, όπως η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ. Καθένας έχει δικαίωμα σε αυτές, ειδικά αν διαθέτει έναν ικανότατο προπονητή που μπορεί να παίρνει το 200% από την ομάδα του, σαν τον Δημήτρη Πρίφτη.

Ασφαλώς ο Ολυμπιακός δεν θα χάσει την πρόκριση. Το πιθανότερο είναι την Πέμπτη, νουθετημένος, πιο σοβαρός και ενισχυμένος με Σπανούλη και Πέτγουεϊ, να «καθαρίσει» τη σειρά, οπότε η ζημιά γι’ αυτόν θα περιοριστεί σε δύο μέρες παραπάνω παραμονής στην κατά τα άλλα όμορφη Θεσσαλονίκη και δύο μέρες λιγότερης ξεκούρασης και προετοιμασίας εν όψει Παναθηναϊκού. Ίσως, δε, αυτή η «σφαλιάρα» να λειτουργήσει ευεργετικά για τους Πειραιώτες, επαναφέροντας στην πραγματικότητα όσους τυχόν πίστευαν πως θα «σκουπίσουν» μέχρι και την κούπα του πρωταθλητή. Αν παθήματα σαν κι αυτό στον προημιτελικό Κυπέλλου του Οκτωβρίου, όπου ο Ολυμπιακός πρόβαλε και τότε σαν αδιαφιλονίκητο φαβορί απέναντι στον ελλιπή και χωρίς κόσμο Παναθηναϊκό, δεν ήταν αρκετά, ήρθε τώρα κι αυτό από τον Άρη να υπενθυμίσει στους δευτεραθλητές Ευρώπης πως τίποτα δεν θα τους χαριστεί. Αν «διαβάσουν» σωστά αυτό που έγινε την Τρίτη, θα πρόκειται για ένα σχεδόν ανέξοδο μάθημα.

Σαν κι αυτό που έδωσε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στον Δημήτρη Αγραβάνη. Ο μικρός έχει τεράστιο ταλέντο και απεριόριστες προοπτικές, αλλά δεν έχει ακόμη καταφέρει να τιθασεύσει τα νεύρα του. Ο προπονητής του, σοφά λειτουργώντας ως παιδαγωγός, φρόντισε να του δώσει να καταλάβει, πριν να είναι αργά. Το έχουν κάνει και άλλοι προπονητές απέναντι σε πολύ πιο φτασμένους παίκτες και τώρα δρέπουν τους καρπούς. Θυμηθείτε πώς ο Ομπράντοβιτς είχε στείλει πέρσι στα αποδυτήρια τον απείθαρχο Μπιέλιτσα και πώς ο τελευταίος εξελίχθηκε φέτος στον καλύτερο παίκτη του και MVP της Ευρωλίγκας. Αν ο μικρός βάλει μυαλό από την «τιμωρία» και συνεχίσει τη δουλειά, μπορεί να μεγαλουργήσει σε μια ομάδα που ξέρει να αξιοποιεί παίκτες με δυνατότητες και εργατικότητα.

Follow @ChristosRobolis