Ο Πάου και το λάου-λάου

Τελικά δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία. Γιατί Ισπανία και Λιθουανία, που κόντρα σε κάθε λογική συνθέτουν πλέον τον τελικό του Ευρωμπάσκετ, έφτασαν εκεί από… διαφορετικό δρόμο. Κι αν στην περίπτωση της «Λιέτουβα» αποδείχτηκε περίτρανα πως μια πραγματική ΟΜΑΔΑ μπορεί να νικά ακόμη κι αν υστερεί σε ταλέντο, πληρότητα και λύσεις από τον αντίπαλό της, η «φούρια ρόχα» απέδειξε πως ακόμη και στο σύγχρονο μπάσκετ κάποιες μονάδες μπορούν να αποτελέσουν την ειδοποιό διαφορά.

Θα γραφτεί κι ας διαφωνήσουν πολλοί: ο Πάου Γκασόλ είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ψηλός όλων των εποχών. Με όλο το σεβασμό σε ιερά τέρατα όπως Σαμπόνις, Ντίβατς κι άλλους απόμαχους ή σε ενεργούς όπως ο αδερφός του, Μαρκ. Ουδείς εξ αυτών έχει τις δικές του επιτυχίες, σε τίτλους και προσωπικές διακρίσεις, αλλά και με τόση μεγάλη συνέπεια και διάρκεια. Κανένας άλλος δεν μέτρησε και συνεχίζει να μετρά 14+ χρόνια στην κορυφογραμμή του ΝΒΑ, με δύο πρωταθλήματα και πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες του. Και φυσικά πρέπει να γυρίσουμε σε άλλες εποχές, πίσω από τη λεγόμενη «σύγχρονη εποχή του μπάσκετ», για να βρούμε παίκτη που βάζει 20άρες, 30άρες και 40άρες σε διαδοχικούς «τελικούς» παίρνοντας από το χέρι την ομάδα του. Κι όλα αυτά, στα 35 του, μετά από μια σεζόν 88 αγώνων στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου κι ενώ αγωνίζεται με την ανδρική ομάδα της Ισπανίας από το 2001 μετρώντας μόνο τρία off καλοκαίρια, το 2005, το 2010 και το 2013, όλα λόγω τραυματισμών. Όσοι μιλούσαν για… Ga-soft έχουν προ πολλού καταπιεί τη γλώσσα τους και μάλλον αν ψάχνουν παρατσούκλι θα ταίριαζε καλύτερα το Gasol-ine, αφού αυτός ο τύπος είναι το «καύσιμο» της Ισπανίας στον 21ο αιώνα. Δεν υποτιμούμε την προσφορά των συμπαικτών του, του «εγκέφαλου» Σέρχιο, του αεικίνητου Γιουλ, του εκτελεστή Μίροτιτς, του πανούργου Ρέγες και του ενοχλητικού πλην συγκινητικού (μιας και παίζει με εμφανές πρόβλημα στη μέση) Ρούντι, αλλά χωρίς Πάου, η Ισπανία δεν θα πήγαινε πουθενά.

Πάνω που ο πρεσβύτερος Γκασόλ κλόνισε την πεποίθηση πως οι καλές ομάδες νικούν πάντα τις καλές μονάδες, ήρθε η Λιθουανία για να αποκαταστήσει την τάξη. Με rotation εξίμισι παικτών, με… τηλεθεατές παίκτες όπως οι Μοτιεγιούνας, Κλέιζα, αφοί Λαβρίνοβιτς, ακόμη και Πότσιους, με έλλειμμα ταλέντου και εναλλακτικών σε θέσεις-«κλειδιά», η «Λιέτουβα» ήρθε να μας αποδείξει πως όλα τα προηγούμενα πάνω περίπατο όταν διαθέτεις συνοχή, καρδιά, αλλά και εξυπνάδα. Ο Γιόνας Καζλάουσκας, μετρ τέτοιων ομάδων (διατηρούμε τις αμφιβολίες μας για το πώς διαχειρίζεται πιο ποιοτικά ρόστερ και πιο «βαριά» ονόματα), πήγε το παιχνίδι ακριβώς εκεί που ήθελε. Στο… λάου-λάου, με εκνευριστικά αργό ρυθμό και χαμηλό σκορ που έβγαλαν από τη ζώνη ασφαλείας τους Σέρβους, μπλόκαρε τα πικ εν ρολ του Τεόντοσιτς και χτύπησε εκείνον και τα αργά πόδια των ψηλών του στην άλλη πλευρά του παρκέ. Η «μηχανή» του Τζόρτζεβιτς ήταν θεωρητικά ανώτερη των αντιπάλων, αλλά εκείνοι τη βραχυκύκλωσαν, έπαιξαν την παρτίδα με τους δικούς τους όρους και τελικά την κέρδισαν δίκαια.

Η πρόκριση της Λιθουανίας απέναντι στην μέχρι χθες εντυπωσιακή στο Ευρωμπάσκετ Σερβία, αλλά και της Ισπανίας επί της οικοδέσποινας Γαλλίας μπορεί να συνιστά για κάποιους κατάργηση της μπασκετικής λογικής, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί την πανηγυρική δικαίωσή της. Έστω κι αν ορισμένες φορές χρειάζεται ένας από μηχανής Γκασόλ να παίζει το ρόλο της εξαίρεσης που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Follow @ChristosRobolis