Ο Παναθηναϊκός… στον κόσμο του

Είναι λίγο παράδοξο… Ο Παναθηναϊκός πάλευε 30 αγωνιστικές για το πλεονέκτημα έδρας, που για μια ομάδα με ρεκόρ 13-2 στο «σπίτι» της και 6-9 μακριά από αυτό μοιάζει ακόμη περισσότερο πολύτιμο, αλλά στη σειρά με τη Ρεάλ θα χρειαστεί να… αποκοπεί από την κερκίδα. Ή για να το θέσουμε καλύτερα, να «φιλτράρει» όσα θα εισπράξει από εκεί.

Το ΟΑΚΑ με το διπλό sold out εδώ και μέρες είναι δεδομένο πως θα «πάλλεται». Και είναι πολλαπλά αποδεδειγμένο πως μια τέτοια ατμόσφαιρα μπορεί να κάνει τους παίκτες να τρέξουν γρηγορότερα, να πηδήξουν ψηλότερα, να σπρώξουν δυνατότερα, να αντέξουν περισσότερο… Όμως οι παίκτες του Πασκουάλ θα πρέπει να πάρουν από την κερκίδα μόνο αυτά τα στοιχεία και τίποτα περισσότερο. Απαγορεύεται να περάσει στο μυαλό τους και να μετουσιωθεί ως επιπλέον βάρος η προσμονή για επιστροφή σε Final 4 μετά από έξι χρόνια. Απαγορεύεται κάποιες σποραδικές γκρίνιες στα κακά διαστήματα που αναπόφευκτα θα υπάρξουν να ξαναφέρουν στο ΟΑΚΑ τα φαντάσματα των δύο τελευταίων «σκουπισμάτων» στα play offs. Κι ακόμη περισσότερο απαγορεύεται οι παίκτες να παρασυρθούν από πιθανή έκρηξη οργής κατά του Μπερτομέου ή των διαιτητών.

Ο Τσάβι Πασκουάλ το είπε ξεκάθαρα: Χρειάζεται άριστη διαχείριση των συναισθημάτων, της ευφορίας όταν τα πράγματα θα εξελίσσονται καλά ή του άγχους όταν θα στραβώνουν, ψυχραιμία σε κάθε περίσταση και συγκέντρωση στο μπάσκετ και μόνο σε αυτό. Στο κάτω-κάτω εκεί θα κληθεί να κερδίσει ο Παναθηναϊκός. Όχι στα ντεσιμπέλ από την κερκίδα, αλλά στο παρκέ. Και αντίπαλός του είναι η Ρεάλ, όχι ο Μπερτομέου ή η Ευρωλίγκα.

Πάμε τώρα στα αμιγώς αγωνιστικά. Η είδηση της απουσίας του Φακούντο Καμπάτσο είναι ίσως σημαντικότερη κι από αυτή της αναβολής μέχρι νεωτέρας στην επάνοδο του Σέρχιο Γιουλ. Ξέχωρα ότι ο Αργεντινός είναι ίσως ο μοναδικός «κανονικός» πλέι μέικερ στο ρόστερ της Ρεάλ, διαθέτει μια… αρετή δυσεύρετη. Δεν αναφερόμαστε στο αξιόλογο πλην όμως περιορισμένο όσο το μπόι του ταλέντο, αλλά στη μοναδική ικανότητά του να εκνευρίζει και να απορρυθμίζει τέρατα ψυχραιμίας. Τι να πρωτοθυμηθούμε… Από τη λαβή ελληνορωμαϊκής στον Διαμαντίδη, μέχρι τον τσαμπουκά με τον Ζήση στο Μουντομπάσκετ του 2014, ο κοντοπίθαρος γκαρντ έχει ταλέντο να βραχυκυκλώνει τα μεγαλύτερα μπασκετικά κομπιούτερ. Μπορεί να μην τον πιάνει το μάτι σου, αλλά είναι μετρ σε αυτό. Σαν κάτι ενοχλητικές μύγες που δεν μπορούν να σε βλάψουν αλλά η παρουσία τους και μόνο μες στα μούτρα σου αρκούν για να εκνευριστείς. Το έκανε και στο παιχνίδι της Μαδρίτης απέναντι στον Καλάθη, που έχασε το μυαλό από το πιεστικό μαρκάρισμά του.

Η Ρεάλ με την απουσία του Καμπάτσο στερείται όχι απλώς ενός από τους λίγους περιφερειακούς της που μπορούν να μαρκάρουν αποτελεσματικά στην μπάλα, αλλά και ενός χειριστή. Τέτοιος κλασικός δεν υπάρχει και τα καθήκοντα θα μοιραστούν στον Ντόντσιτς, που θα φορτωθεί ΚΑΙ αυτή την ευθύνη, στον εφιάλτη της Μαδρίτης Κοζέρ και στον «λίγο» Ραντλ. Ο Παναθηναϊκός, που μπορεί να πιέσει πολύ καλά στην μπάλα με Καλάθη, Αντετοκούνμπο αλλά ακόμη και τον Τζέιμς (αν και δεν έχει επισημανθεί, ο τρελο-Αμερικανός κάνει πολύ καλή δουλειά σε αυτό το κομμάτι) ή τον Ντένμον, μπορεί να κερδίσει πολλά εκεί, σε άμυνα και τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο. Η εξουδετέρωση των γκαρντ είναι η μισή δουλειά. Αν βγουν από τα νερά τους, δεν θα «ταϊστούν» σωστά και οι υπόλοιποι και ο βασικός κρίκος στην αλυσίδα θα σπάσει.

Κι επειδή πολύ εστιάσαμε στην άμυνα, ας περάσουμε και στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα πως όσο αποτελεσματικός και πιεστικός κι αν είναι στην άμυνα, δύσκολα θα ρίξει τη Ρεάλ κάτω από τους 80 πόντους. «Κλειδί», λοιπόν, είναι να μπορέσει να ακολουθήσει ψηλά στο σκορ, κάτι που συνηθίζει στο ΟΑΚΑ αλλά όχι πάντα μακριά από αυτό. Οι επιθέσεις πρέπει να είναι σωστές και να μην υποθηκεύουν την άμυνα, αφού ο αντίπαλος θα προσπαθήσει να τρέξει σε κάθε ευκαιρία. Το ίδιο οφείλει να κάνει και ο Παναθηναϊκός, ειδικά απέναντι στα σχήματα με βαριά πεντάρια που συνηθίζει να παρατάσσει ο Λάσο. Θα είναι αυτοκτονία να επιτεθούν κατά συρροή οι «πράσινοι» κατά πρόσωπο στο σκιάχτρο που λέγεται Ταβάρες, αλλά μπορούν αν εξασφαλίσουν το ριμπάουντ να χτυπήσουν από… θέση οφσάιντ μέχρι ο γίγαντας να επιστρέψει στα μετόπισθεν. Ασφαλώς πολύτιμο θα είναι να πάρει ο Παναθηναϊκός σκορ στο «ζωγραφιστό», από Βουγιούκα, Πέιν ή και Γκιστ, για να μη φαντάζει η αντίπαλη ρακέτα ναρκοπέδιο όπως στη Μαδρίτη. Και περιττό να ειπωθεί ότι το μακρινό σουτ είναι υπερ-απαραίτητο. Αν η Ρεάλ αποκτήσει την αίσθηση ότι ο Παναθηναϊκός ρίχνει άσφαιρα, τότε θα κλειστεί στο καβούκι της και θα την καλέσει κοντά στα θηρία της για τα περαιτέρω. Αν την αναγκάσει να ξεμυτίσει, το γήπεδο θα ανοίξει και οι πιο αθλητικοί παίκτες των «πράσινων» θα βρουν πεδίο δράσης.

Η αλήθεια είναι πως χρειάζονται πολλά να γίνουν από καλά ως άριστα για να έρθει αυτή η πρόκριση. Το διακύβευμα είναι τόσο μεγάλο που δεν γίνεται αλλιώς. Όμως ο Παναθηναϊκός οφείλει να κάνει το παν για να αδράξει την ευκαιρία και να παίξει σαν να είναι η τελευταία του. Που βάσει των εξελίξεων της περασμένης εβδομάδας μπορεί και να είναι...

Follow @ChristosRobolis