Ο παίκτης Ζντοβτς «προδίδει» τον προπονητή

Η επιλογή του Γιούρε Ζντοβτς στην τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ αποτελεί υπολογισμένο ρίσκο, αλλά… σιγά το νέο. Ρίσκο είναι οποιαδήποτε επιλογή προπονητή, απλώς όσο πλουσιότερο το βιογραφικό, τόσο θεωρητικά μικρότερος ο κίνδυνος αποτυχίας. Και-κακά τα ψέματα-αυτή τη στιγμή η «Ένωση» μπορεί να έχει μεν τη διάθεση και τα χρήματα, αλλά όχι ακόμη το στάτους που θα προσελκύσει έναν καταξιωμένο και από το πρώτο ράφι προπονητή τύπου Ομπράντοβιτς, Ίβκοβιτς ή άλλων. Εδώ δεν το έκαναν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, θα πείτε και θα έχετε δίκιο.

Ποιος είναι ο κόουτς Γιούρε Ζντοβτς; Όποιος πει πως διαθέτει εμπεριστατωμένη άποψη για το προπονητικό του προφίλ θα είναι ψεύτης. Ολίμπια Λιουμπλιάνας, Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης και Γκαζιαντέπ δεν είναι, δα, και ομάδες που παρακολουθούμε φανατικά στην Ελλάδα, ενώ το έργο του στην εθνική Σλοβενίας δεν συνιστά μέτρο σύγκρισης γιατί έχουμε δει προπονητές να διαπρέπουν σε εθνικούς πάγκους και να καταποντίζονται σε συλλογικό επίπεδο και αντίστροφα.

Η καλύτερη «πηγή» πληροφοριών για τον προπονητή Ζντοβτς είναι ο… παίκτης Ζντοβτς. Η φιλοσοφία του από την άκρη του πάγκου δεν θα μπορούσε να απέχει πολύ από εκείνη που είχε στο παρκέ. Άλλωστε υπήρξε από τους παίκτες που ήταν η προέκταση του προπονητή μέσα στο παρκέ και η επιλογή του να ακολουθήσει αυτό το δρόμο όταν αποσύρθηκε δεν εξέπληξε κανέναν. Ο παίκτης Ζντοβτς, λοιπόν, για όσους είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε, δεν ήταν ο πιο προικισμένος με θείο χάρισμα, ούτε ο πιο αθλητικός. Ήταν όμως ένα «κομπιούτερ», που έκανε τη βέλτιστη των επιλογών, αξιοποιούσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συμπαίκτες του, απέφευγε ρίσκα και προτιμούσε την ουσία, ενώ ήταν «σκυλί» στην άμυνα και ο πιο πιστός στρατιώτης του προπονητή του.

Οι λίγες εικόνες που έχουμε από τον προπονητή Ζντοβτς παραπέμπουν εκεί. Δεν είχε στα χέρια του τις πλέον ταλαντούχες ομάδες, αλλά με σαφή αγωνιστικό προσανατολισμό, έμφαση στην πειθαρχία, πάθος και άμυνα κατάφερε να πάρει μάλλον το μέγιστο που μπορούσε από αυτές. Όποιος παρακολούθησε τη Σλοβενία στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ πήρε μια γεύση. Έκανε μια ομάδα αποψιλωμένη από ταλέντο ένα «σφιχτό» και πειθαρχημένο σύνολο με μαχητές που έφτασε ίσως και πιο μακριά από τις προδιαγραφές της.

Η ΑΕΚ τον επέλεξε με σκεπτικό πως είναι ένας προπονητής που έχει παρουσιάσει δείγματα καλής δουλειάς και δεν θα κάνει το «αγροτικό» του στην καμπούρα της, έχει φιλοδοξίες για να κάνει το επόμενο βήμα μιας κι έδειχνε να «βαλτώνει» στην Γκαζιαντέπ, είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και φυσικά αποτελεί μια προσωπικότητα που μπορεί να εμπνεύσει παλιούς και νέους.

Φυσικά το έργο του δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Αναλαμβάνει μια ομάδα που έφτιαξε άλλος και με λιγοστές δυνατότητες παρέμβασης στο ρόστερ (αν και δεν αποκλείονται προσθαφαιρέσεις), με έναν συχνά περισσότερο απαιτητικό από όσο πρέπει κόσμο και την ΑΕΚ να έχει ήδη αποτύχει στους δύο από τρεις φετινούς της στόχους και με «υποθηκευμένη» (λόγω της εντός έδρας από τον Άρη ήττας) την προσπάθεια για την τρίτη θέση στην Basket League.

Από την άλλη, δε, ο Ζντοβτς θα έχει το χρόνο που θέλει για να φτιάξει την ΑΕΚ όπως εκείνος τη θέλει. Τόσο επειδή υπέγραψε για 1,5+1 χρόνο κι όχι με… υποσχετική για το καλοκαίρι, όσο και γιατί πλέον η ομάδα του με ένα παιχνίδι την εβδομάδα και χωρίς τις κοπιαστικές μετακινήσεις του Eurocup θα μπορεί να «χτίζεται» μέσα από τις προπονήσεις.

Η λέξη «κλειδί» είναι και πάλι η υπομονή. Δεν είναι εύκολο για τους φίλους της ΑΕΚ, αλλά πιθανότατα αξίζει τον κόπο. Όποιος έχει διάθεση και κυρίως χρήματα, αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί, έστω κι αν χρειαστεί να υποφέρει αρκετά. Το παράδειγμα των οικογενειών Γιαννακόπουλου και Αγγελόπουλου-που είδαν κι έπαθαν μέχρι να χτίσουν τις αυτοκρατορίες τους-είναι «φωτεινό». Αρκεί και η ΑΕΚ να μαθαίνει από τα λάθη της, να μην τα επαναλαμβάνει και να βγαίνει πιο σοφή και δυνατή.

Follow @ChristosRobolis