Ο Ολυμπιακός «πρέπει», η ΑΕΚ «θέλει», αλλά ποιος «μπορεί»;

Στον αθλητισμό, όπως και στην καθημερινότητα, παίζει τεράστιο ρόλο το «πρέπει» και το «θέλω». Πολλά πράγματα καθορίζονται από την υποχρέωση ή την επιθυμία μας, αλλά πάντα, σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις, η ικανότητα είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Κι ας λένε κάποιοι «δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω». Ο τελικός Κυπέλλου που έρχεται μοιάζει με μία μάχη αυτών των δύο παραγόντων, όμως ο τελικός νικητής θα κριθεί από το «μπορώ».

Ο μεν Ολυμπιακός έχει το καθήκον της νίκης. Ακόμη κι αν πρόκειται για τον τρίτο κατά σειρά αξιολόγησης τίτλο που διεκδικεί, ακόμη κι αν ο θεσμός χαρακτηρίζεται από τη διοίκησή του (λόγω και της γνωστής κόντρας με την ΕΟΚ) απαξιωμένος, ουδείς τον αντιμετωπίζει ως… Κυπελλάκι. Άλλωστε πρόκειται για τίτλο που δεν έχει έρθει στο λιμάνι από το 2011. Η δε ΑΕΚ σίγουρα έχει τη μεγαλύτερη λαχτάρα. Τα 16 χρόνια ανομβρίας είναι πάρα πολλά και πέραν αυτού ένα τρόπαιο θα αποτελούσε την «υλική» απόδειξη πως έχει πλέον επιστρέψει για τα καλά στην ελίτ και μειώνει διαρκώς την απόσταση από τους «αιώνιους». Και πόσο σημαδιακό θα ήταν κάτι τέτοιο τη χρονιά που συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από το έπος του 1968!

Η λογική λέει… Ολυμπιακό. Διαθέτει πληρέστερο ρόστερ, παίκτες με τεράστια εμπειρία από ματς που κρίνουν τίτλους (απόρροια και του σχεδόν πενταπλάσιου μπάτζετ του) και άλλωστε για όσους ξεχνούν μιλάμε για τη δεύτερη καλύτερη ομάδα της Ευρωλίγκας, τόσο πέρσι (φτάνοντας ως τον τελικό), όσο και φέτος (με τη μέχρι τώρα κατάταξη). Εξάλλου μοιάζει να έχει αφήσει πίσω του τη μεγαλύτερη κρίση επί ημερών Σφαιρόπουλου, μετά τις μεγάλες νίκες επί Φενέρ και Ρεάλ. Η… καρδιά, όμως, που συχνά παίζει μεγάλο ρόλο σε μονά παιχνίδια, ίσως να είναι υπέρ της ΑΕΚ. Για τους «κιτρινόμαυρους» ο τελικός δεν είναι ο μικρότερος από τους φετινούς στόχους τους, αλλά μια ιστορική ευκαιρία, που μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του συλλόγου. Συν τοις άλλοις η «Ένωση» έχει αποδείξει φέτος πως είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε την τελευταία 15ετία ικανή όχι απλώς να κοιτάξει στα μάτια κάθε αντίπαλο, αλλά και να τον κερδίσει.

Αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός είναι καταδικασμένος να ζήσει με τη σχέση εξάρτησης άμυνας-επίθεσης. Οι καλές του άμυνες φτιάχνουν την επίθεσή του, αλλά και οι κακές του επιθέσεις χαλούν την άμυνά του. Πέρα από ποιότητα και εμπειρία, υπερέχει του αντιπάλου σε χημεία, καθώς πορεύεται πρακτικά με το ίδιο ρόστερ από την αρχή της σεζόν. Η ΑΕΚ μειονεκτεί σε χημεία, ειδικά μετά τις μαζικές προσθήκες του τελευταίου μήνα (Χάντερ, Βασιλόπουλος, Πάντερ), αλλά διαθέτει πλέον αρκετή αθλητικότητα και το είδος των γκαρντ που έχει αποδειχτεί πως μπορούν να πονοκεφαλιάσουν μια αδύναμη αμυντικά περιφερειακή γραμμή σαν των «ερυθρόλευκων».

Θα μετρήσει η δεδομένη υπεροχή σε ποιότητα του Ολυμπιακού ή θα λειτουργήσει «υπνωτιστικά», ενδεχομένως και αλαζονικά; Θα δώσει η σίγουρα μεγαλύτερη λαχτάρα της ΑΕΚ φτερά στα πόδια των παικτών της ή θα τους καταβάλουν άγχος και απειρία; Ουδείς θα γνωρίζει την απάντηση σε ερωτήματα σαν κι αυτά πριν το απόγευμα του Σαββάτου. Το μόνο σίγουρο είναι πως το φινάλε του τελικού θα βρει κάποιον Αγγελόπουλο χαρούμενο. Αν θα’ ναι ο Παναγιώτης και ο Γιώργος από τη μια ή ο Μάκης από την άλλη, μένει να φανεί.

ΥΓ: Ασφαλώς δεν είναι ιδεατό οι αγνοί φίλοι Ολυμπιακού και ΑΕΚ, από την Κρήτη ή οπουδήποτε αλλού, να μην έχουν τη δυνατότητα παρακολούθησης της αγαπημένης τους ομάδας σε έναν τελικό. Από την άλλη, ωστόσο, από το να τίθενται σε κίνδυνο ομάδες, «κανονικοί» φίλαθλοι, περιουσίες και ολόκληρες πόλεις στα χέρια των «στρατών», όπου καταλήγουν περιέργως πάντα τα εισιτήρια αυτών των αγώνων, είναι χίλιες φορές προτιμότερο το γήπεδο να γεμίσει από μαθητές. Όποιος ονειρεύεται τελικό με γεμάτο γήπεδο από φιλάθλους των δύο ομάδων ή ακόμη περισσότερο Final 4 ή Final 8 απλώς ζει στη δική του πραγματικότητα, πολύ μακριά από την άσχημη ελληνική. To ξύλο στο λιμάνι του Πειραιά, απλώς μας προσγειώνει στην πραγματικότητα.

Follow @ChristosRobolis