Ο Ολυμπιακός κέρδισε πολλά, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε τίποτα

Αυτό, ναι, ήταν ντέρμπι. Σε αντίθεση με τις αντίστοιχες ποδοσφαιρικές ομάδες, οι μπασκετικές των «αιωνίων» στο μεταξύ τους παιχνίδι χάρισαν σπουδαίο θέαμα και συγκινήσεις στους φιλάθλους. Οι δύο ώρες διάρκειας του αγώνα, έστω κι αν άρχισε την 1η Μαρτίου και τελείωσε στις 2 του μήνα, άξιζαν τον κόπο και αποζημίωσαν όσους αγαπούν το μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός ήταν κερδισμένος από πάσα άποψη. Πέρα από το προφανές βαθμολογικό όφελος και το γεγονός ότι εξασφαλίζει κατά 99,9% το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στα play-offs, μεγαλύτερο κέρδος για τους Πειραιώτες είναι η πίστη και η ηρεμία. Η πίστη πως αυτός ο Ολυμπιακός μπορεί να νικήσει τον Παναθηναϊκό, από τον οποίο τα τελευταία χρόνια συνηθίζει να χάνει σχεδόν σε κάθε πραγματικά σημαντικό παιχνίδι. Και η ηρεμία που επέρχεται μετά από μία περίοδο αμφισβήτησης. Ο Ολυμπιακός περισσότερο από τον Παναθηναϊκό κατάφερε να κερδίσει τον κόσμο του, να τον πείσει πως όχι απλώς θέλει, αλλά και μπορεί να αμφισβητήσει τα πρωτεία του Παναθηναϊκού. Ενδεχόμενη ήττα ίσως αποτελούσε τη σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι, αφού η δυσπιστία προς τον Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν εντονότερη από ποτέ και οι συστάσεις για υπομονή δεν είχαν πλέον αντίκρισμα.

Ο «δράκος» όμως έδωσε κι αυτός τις απαντήσεις του. Σε αντίθεση με το παθητικό κοουτσάρισμά του στα προηγούμενα παιχνίδια, αυτή τη φορά ήταν πολύ γρήγορος και ως επί το πλείστον σωστός στις αντιδράσεις του και τις επιλογές του. Η εξουδετέρωση του ανθρώπου που την προηγούμενη Κυριακή έκρινε τον τελικό, του Δημήτρη Διαμαντίδη, είναι έργο Γιαννάκη. Τόσο το ατομικό μαρκάρισμα με Βασιλόπουλο, Πελεκάνο ή Παπαλουκά, όσο και η εν γένει αμυντική λειτουργία της ομάδας, περιόρισε τη δράση του Καστοριανού γκαρντ, ο οποίος δεν βρήκε πεδίο δράσης. Παράλληλα, οι «απαντήσεις» του Γιαννάκη στις αλλαγές του Ομπράντοβιτς ήταν συνεχείς, ενώ δεν δίστασε σε πολλές περιπτώσεις να αφήσει το χαλινάρι (για το οποίο έχει κατηγορηθεί) και να επιτρέψει στην ομάδα του να τρέξει.

Ασφαλώς όμως η νίκη ανήκει και στους παίκτες. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς έκανε μία πρώτη απόσβεση του συμβολαίου του με την ηγετική του παρουσία, ο Γιάννης Μπουρούσης βροντοφώναξε με την απόδοσή του πως αξίζει ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο εδώ και τώρα, ενώ όσοι κλήθηκαν να βοηθήσουν, έπαιξαν το ρόλο τους, με τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, που έχει επικριθεί αρκετές φορές για... λιγοψυχία να διαψεύδει τους πάντες σημειώνοντας το νικητήριο καλάθι.

Στον αντίποδα, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε, παρά μόνο ένα παιχνίδι. Η ήττα αυτή τον υποχρεώνει να νικήσει τουλάχιστον μία φορά στο ΣΕΦ στη σειρά των τελικών, αν θέλει να διατηρήσει τα σκήπτρα του. Δεν νομίζω όμως κανείς να αμφιβάλει πως οι «πράσινοι» μπορούν να τα καταφέρουν. Το έδειξαν και σε αυτό το ματς, όταν αν και βρισκόμενοι στο -10 περίπου πέντε λεπτά πριν το τέλος, κατάφεραν να επιστρέψουν στο ματς και να το διεκδικήσουν μέχρι τέλους. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι μειονέκτησαν σημαντικά ατού της ομάδας, όπως ο Διαμαντίδης και ο Πέκοβιτς. Περισσότερο αυτό που έλειψε από τον Παναθηναϊκό δεν ήταν η απόδοση ενός ή δύο παικτών, αφού δεν στηρίζονται σε κάποιον αποκλειστικά. Αυτό που στερήθηκαν ήταν η ηρεμία και το καθαρό μυαλό. Οι «πράσινοι» παρασύρθηκαν στο ρυθμό του Ολυμπιακού, θυμίζοντας την προ διετίας ομάδα, που είχε υποστεί την ίδια «τρικυμία» στη σειρά των τελικών και λίγο έλειψε να χάσει το πρωτάθλημα από την «άναρχη» ομάδα του Πίνι Γκέρσον. Ο Παναθηναϊκός παρέκκλινε από τον τρόπο παιχνιδιού που ξέρει και όταν τον επιβάλει είναι αδύνατο να ηττηθεί από τον Ολυμπιακό στην παρούσα φάση, πιθανώς και από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη. Και αυτό εν τέλει του στοίχισε. Όχι όμως τον τίτλο. Αυτός θα κριθεί πλέον το Μάιο. Οι τελικοί της Α1 προμηνύονται συναρπαστικοί. Πρόκειται άλλωστε για το μεγαλύτερο ντέρμπι της μπασκετικής Ευρώπης. Ο καλύτερος ας κερδίσει...

*Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com