Ο Νίκος Ζήσης δίδαξε τι πάει να πει Εθνική

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζεις πως μπορείς να βασιστείς πάνω τους. Που ξέρεις πως θα είναι πάντα εκεί, δίπλα σου, χωρίς τυμπανοκρουσίες, συχνά χωρίς την αναγνώριση που τους αρμόζει για την αξία τους, αλλά δίχως και να την επιδιώκουν οι ίδιοι. Ένας τέτοιος αθλητής υπήρξε για την Εθνική ο Νίκος Ζήσης, ο οποίος αποφάσισε να βάλει τελεία σε μια τεράστια, σε χρονικό εύρος, ουσία και επιτυχίες, διαδρομή με την «επίσημη αγαπημένη».

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Μπορεί να μη γνώρισε ποτέ τη δόξα ή την αναγνώριση των «συνεργών» του στην περιφερειακή γραμμή της μεγάλης Εθνικής, του Θοδωρή Παπαλουκά, του Δημήτρη Διαμαντίδη και του Βασίλη Σπανούλη, όμως ήταν πάντα εκείνος ο αόρατος ιστός, που ένωνε και συμπλήρωνε ιδανικά τους υπολοίπους. Ο Νίκος Ζήσης όμως ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό… συμπλήρωμα.

Ήταν ο άνθρωπος που πρόσφερε την απαραίτητη δοσολογία πάθους και ισορροπιών στα αποδυτήρια μιας ομάδας αστέρων που δεν ήταν πάντα εύκολο να… ευθυγραμμιστούν για να λάμψουν εκτυφλωτικά σαν σύνολο και περισσότερο από ό,τι ως μονάδες. Ήταν μια ήρεμη δύναμη που ενέπνεε σεβασμό σε άπαντες και απέπνεε τη σιγουριά πως όλα θα πάνε καλά, στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα. Ήταν αυτός που εκπλήρωνε στο ακέραιο το ρόλο του, έστω κι αν κάποιες φορές ήταν δεύτερος και υποδεέστερος από όσο άξιζε στο δικό του ταλέντο.

Πέρα και πάνω από όλα τα παραπάνω, ωστόσο, η μεγαλύτερη προσφορά του Νίκου Ζήση στην Εθνική είναι πως-σε μια εποχή που το να φοράς το εθνόσημο αντιμετωπίζεται από αρκετούς ως καταναγκαστικό έργο, επιπλέον κούραση μετά και πριν από μια ακόμη εξουθενωτική σεζόν με τους συλλόγους τους ή ακόμη και στέρηση διακοπών μικρής ή μεγάλης διάρκειας, εκείνος έδειξε πως η υπηρεσία στην πατρίδα, έστω κι από το μετερίζι της Εθνικής, είναι μεγάλη τιμή και ασύγκριτη περηφάνια. Και το έκανε όχι στα λόγια, όπως τόσοι και τόσοι που έχουν στην πορεία αποδειχτεί ασυνεπείς των μεγαλόστομων υποσχέσεών τους, αλλά με πράξεις και έργα. Υπηρέτησε πιστά την επίσημη αγαπημένη για 17 χρόνια, αρχίζοντας αμούστακος το 1998 με την Παίδων μέχρι πλέον τα 32 του, που είναι ευτυχής οικογενειάρχης.



Ο Νικόλας φρόντισε με το παράδειγμά του να εμφυσήσει και στους υπόλοιπους την κάψα (για να μην το γράψουμε… ακατάλληλα) για το εθνόσημο και γαλούχησε αρκετούς εξ αυτών στη συνειδητοποίηση του τι εστί Εθνική. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το είπε καλύτερα από όλους: «Μετά τον αποκλεισμό από τη Σερβία στο Μουντομπάσκετ του 2014, είδα τον Νίκο να κλαίει στα αποδυτήρια. Για μένα άλλαξε όλη η εικόνα και κατάλαβα τι σημαίνει Εθνική για κάποια παιδιά και ελπίζω μετά από κάποια χρόνια να είμαι και εγώ στην θέση του και να σημαίνει και για μένα τόσα πολλά».

Αυτή είναι η παρακαταθήκη, πιο μεγάλη από πόντους, μετάλλια και τρόπαια, που αφήνει φεύγοντας ο Νίκος Ζήσης. Κι αυτή είναι η διαδρομή του στην Εθνική…

Από μικρός στην κορυφή

Το ταλέντο του Νίκου Ζήση «φώναζε» από την εποχή που αγωνιζόταν στη ΧΑΝΘ. Πριν τον ανακαλύψει η ΑΕΚ του Ίβκοβιτς, εκείνος ήταν ήδη ηγέτης μιας αρκετά ταλαντούχας φουρνιάς. Το 1999 οδήγησε την Εθνική Παίδων στη δεύτερη θέση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Σλοβενίας όντας πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 23,9 πόντους κατά μέσο όρο.



Και ήταν μόνο η αρχή. Ένα χρόνο μετά, ως έφηβος πλέον κι έχοντας στο πλευρό του τον αδερφικό του φίλο και μετέπειτα κουμπάρο του Βασίλη Σπανούλη φόρεσε χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του Ζάγκρεμπ.

Κι αφού δοκίμασε το δεύτερο και το τρίτο σκαλί του βάθρου, το 2002 ήρθε η ώρα της κορυφής. Η Εθνική Νέων Ανδρών πανηγύρισε στο Βίλνιους τον ευρωπαϊκό τίτλο νικώντας 77-73 την Ισπανία με τον 19χρονο Ζήση να ψηφίζεται MVP της διοργάνωσης έχοντας συμπαραστάτες τους Σπανούλη, Μπουρούση, Καϊμακόγλου και Ταπούτο.



Η φυσιολογική προαγωγή στους Άνδρες

Το 2001, ως μέλος της ΑΕΚ πια, ήρθε η αναμενόμενη «άνοδος» στην Εθνική Ανδρών. Στις 3 Σεπτεμβρίου εκπροσώπησε για πρώτη φορά τη… μεγάλη επίσημη αγαπημένη στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τύνιδας. Είχε 18 πόντους στην παρθενική του εμφάνιση και παρέα με τον αυτοκόλλητο Σπανούλη έφτασαν μέχρι τον τελικό, όπου ήρθε η ήττα από την Ισπανία. Τα πράγματα είχαν πάρει το δρόμο τους, έστω κι αν το 2003 κρίθηκε ακόμη νέος κι άπειρος για να ενισχύσει. Εκείνο το καλοκαίρι, ωστόσο, ο Νίκος Ζήσης είχε μεγαλύτερα προβλήματα, καθώς ο μεγαλύτερος αδερφός του, Δάνης, ο άνθρωπος που τον έσπρωξε στο μπάσκετ, σκοτώθηκε σε τροχαίο. Μια μέρα που σημάδεψε για πάντα τον Νικόλα, ο οποίος έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του όταν πληροφορήθηκε την τραγική είδηση βρισκόμενος στην Ανκόνα για προετοιμασία με την ΑΕΚ.



Ανανέωση με Ζήση και κορυφή

Μετά την αποτυχία στη Σουηδία, ο Νίκος Ζήσης ήταν από τις πρώτες επιλογές στην επιχείρηση ανανέωσης που έκανε ο Παναγιώτης Γιαννάκης εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η μετέπειτα χρυσή ολυμπιονίκης Αργεντινή μπορεί να έφραξε το δρόμο της Εθνικής προς το απωθημένο του βάθρου στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη, αλλά η μαγιά είχε μπει και τα καλύτερα έρχονταν. Έστω κι αν λίγοι το περίμεναν.



Ένα χρόνο μετά, ουδείς πέρα από τον προφητικό Μιχάλη Κακιούζη πίστευε αυτό που θα γινόταν. Ο πολύς κόσμος θυμάται τις μεγάλες εμφανίσεις του Παπαλουκά στον προημιτελικό με τη Ρωσία και τον τελικό με τη Γερμανία, δεν ξεχνά το απίθανο τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία, αλλά άνθρωπος-«κλειδί» στην πορεία προς την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης στο Βελιγράδι ήταν ο Νίκος Ζήσης. Ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2005, αλλά και ο άνθρωπος που πιστώνεται την ασίστ στο ιστορικό τρίποντο της νίκης επί των «τρικολόρ».



Ευλογημένη… αλητεία

Ο θρίαμβος του Βελιγραδίου χάρισε στην Εθνική απευθείας θέση στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Η διοργάνωση άρχισε ονειρεμένα για την ελληνική ομάδα και τον Νίκο Ζήση, που με τρίποντο στην εκπνοή υπέγραψε μία ακόμη μεγάλη ανατροπή της ομάδας που αρνείται να χάσει, απέναντι στην Αυστραλία (72-69).



Την αμέσως επόμενη μέρα όμως ο Νικόλας βλέπει την άλλη πλευρά του νομίσματος. Μια αθλητική αλητεία του Άντερσον Βαρεζάο, που τον χτυπά με τον αγκώνα του ηθελημένα στον αγώνα με τη Βραζιλία, στέλνει τον Έλληνα άσο στο νοσοκομείο και εκτός για το υπόλοιπο του τουρνουά.



Οι γιατροί του απαγορεύουν να αγωνιστεί και ο ίδιος, νιώθοντας θηρίο στο κλουβί, καμαρώνει τους συμπαίκτες του να σημειώνουν τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, επί των ΗΠΑ, και να του την αφιερώνουν.



Αυτή η σοβαρή περιπέτεια υγείας εξελίχθηκε σε κρυμμένη ευλογία. Κατά την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη νοσηλεύεται ξανά και στο νοσοκομείο τον επισκέπτεται μια παλιά του φίλη. Από τότε εκείνος και η Φανή είναι αχώριστοι, λίγο αργότερα παντρεύονται και πλέον έχουν δύο αγοράκια, τον πεντάχρονο Αλέξανδρο και τον μόλις δύο ετών Μάρκο.



Η ατυχία του 2006 έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στην καριέρα του Νικόλα, που αποτελούσε πλέον σταθερό «πυλώνα» της Εθνικής και μέλος μεγάλων ευρωπαϊκών κλαμπ. Το 2007 η εχθρική διαιτησία στον ημιτελικό με την οικοδέσποινα Ισπανία αποδεικνύεται ανυπέρβλητο εμπόδιο στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ, ενώ ένα χρόνο μετά ο εφιάλτης της Αργεντινής αναβιώνει και η ίδια ομάδα σταματά ξανά στα προημιτελικά την Ελλάδα στα προημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου.

Μετάλλιο με τον κουμπάρο

Οι απουσίες Παπαλουκά και Διαμαντίδη αποδυναμώνουν πολύ την Εθνική πριν το Ευρωμπάσκετ του 2009. Όμως οι δύο κουμπάροι καλύπτουν επάξια το κενό και οδηγούν την Ελλάδα σε ένα ανέλπιστο-πριν τα τελικά της Πολωνίας-χάλκινο μετάλλιο. Ο Νίκος Ζήσης πραγματοποιεί ένα πολύ μεστό τουρνουά αποδεικνύοντας πως μπορεί να παίξει ΚΑΙ το ρόλο του ηγέτη. Το κάνει και δύο χρόνια μετά-κι ενώ έχει παρεμβληθεί το αποτυχημένο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας-όταν πλέον μόνος «επιζήσας» από την τετράδα με Παπαλουκά, Διαμαντίδη και (του λαβωμένου) Σπανούλη συμβάλλει τα μέγιστα ώστε η ανανεωμένη Εθνική να χαρακτηριστεί απόλυτα πετυχημένη ως έκτη στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας.



Unhappy end

Το Προολυμπιακό της Βενεζουέλας το 2012 με τον εφιαλτικό αποκλεισμό από τη Νιγηρία δεν θέλει να το θυμάται ούτε ο ίδιος, όπως και το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας ένα χρόνο μετά. Την τελευταία διετία ο ίδιος με την Εθνική έζησε καλές στιγμές αλλά με άσχημες καταλήξεις, με τους άδοξους αποκλεισμούς στους «8» από Σερβία στο Μουντομπάσκετ του 2014 και από Ισπανία στο περσινό Ευρωμπάσκετ.



Η αγκαλιά του Γιάννη Μπουρούση σε Σπανούλη και Ζήση στον αγώνα κατάταξης με τη Λετονία στη Λιλ αποδείχτηκε τελικά προφητική. Σαν ο ψηλός να αποχαιρετούσε δύο συνοδοιπόρους του στην Εθνική για πολλά χρόνια. Πλέον απομένει μόνο αυτός, τελευταίος των «Μοϊκανών» της μεγάλης Εθνικής των αρχών της νέας χιλιετίας.



Νικόλα, σ’ ευχαριστούμε για όλα…