Ο νέος (Ολυμπιακός) είναι ωραίος

Αν μη τι άλλο, ο Ολυμπιακός ήταν πολλά υποσχόμενος στην πρώτη του εμφάνιση σε ευρύ τηλεοπτικό κοινό. Με τη συνήθη υποσημείωση πως τα φιλικά είναι για τους προπονητές και δεν χαρίζουν τίτλους, παρά μόνον δίνουν μία πρώτη γεύση για την ομάδα που θα βλέπουμε μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, οι «ερυθρόλευκοι» έδειξαν με όσα παρουσίασαν απέναντι στη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ να βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ας ξεκινήσουμε από τα πρόσωπα που ξεχώρισαν. Ο Κάιλ Χάινς δείχνει πως μπορεί να αποτελέσει την αποκάλυψη όχι απλώς του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και της Ευρωλίγκας. Εκρηκτικός, δυναμικός και εξαιρετικός στο τελείωμα των φάσεων στο ζωγραφιστό, αλλά ακόμη και ξεκινώντας τις προσπάθειές του μακριά από το καλάθι, εν ανάγκη και κατεβάζοντας την μπάλα, ο ούτε καν δίμετρος σέντερ έρχεται να γκρεμίσει τα στερεότυπα των «ψηλών» και σίγουρα θα πονοκεφαλιάσει πολλούς προπονητές για την εξουδετέρωσή του. Κι αν ο Αμερικανός είναι η... επανάσταση στους ψηλούς, ο Λάζαρος Παπαδόπουλος αποτελεί τον εκπρόσωπο του old school σέντερ. Αργός, βαρύς, αλλά με πολύ καλή τεχνική, κινήσεις πεπαλαιωμένες πλην αποτελεσματικές και καλή πάσα. Και δίπλα σε αυτούς ο αφανής (παρά τα πελώρια τατουάζ του) εργάτης, Πέρο Άντιτς, που αποδεικνύεται πως πολύ ορθώς αποκτήθηκε για να συμπληρώνει τα δίδυμα στη φροντ λάιν, όπως και ο Γιώργος Πρίντεζης, που επίσης σωστά παρέμεινε και μπορεί να προσφέρει πολύτιμες λύσεις.

Τα καλά νέα σε ατομικό επίπεδο δεν σταματούν στους ψηλούς. Ο Κεϊλίν Λούκας μπορεί να μην είναι έτοιμος να επωμιστεί το βάρος της οργάνωσης του παιχνιδιού του Ολυμπιακού, αλλά είναι πολύ χρήσιμος παίκτης. Ταχύτατος και άπιαστος στο πρώτο βήμα, ικανός σε διεισδύσεις και ανοικτό γήπεδο, «τίμιος» σουτέρ όποτε χρειαστεί, αλλά και πιεστικός μέχρι ασφυξίας για τον αντίπαλο πλέι μέικερ. Για τα δύσκολα, όταν η μπάλα ζυγίζει περισσότερο και η πίεση μεγαλώνει, ο Ολυμπιακός έχει ένα νέο πλέι μέικερ: τον Βασίλη Σπανούλη. Με την αποχώρηση Τεόντοσιτς και Παπαλουκά, αλλά και δεδομένου ότι οι Λούκας, Σλούκας, Μάντζαρης και Κατσίβελης είναι άπειροι για να διαχειριστούν καταστάσεις κρίσεως, ο Λαρισαίος θα επωμιστεί αυτό το ρόλο. Και έχει αποδείξει πολλάκις πως μπορεί να αριστεύσει κι εκεί, δίχως να χαραμίζει το επιθετικό ταλέντο του και να αμελεί τα εκτελεστικά του καθήκοντα. Φυσικά οι «ερυθρόλευκοι» θα χρειαστεί να πάρουν πολύ περισσότερα από τις θέσεις «2» και «3». Γκετσεβίτσιους και Κέσελ καλούνται τουλάχιστον να δικαιώσουν τη φήμη τους σαν ελεύθεροι σκοπευτές, ενώ ο Ματ Χάουαρντ μέχρι στιγμής είναι άχρωμος και ίσως η θέση ξένου που καταλαμβάνει να μπορούσε να «ξοδευτεί» για έναν πολύ καλύτερο παίκτη, όχι απαραίτητα στη θέση του.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε απέναντι στη «Φενέρ» να αξιοποιήσει τα ατού των ψηλών του και να καλύψει τις αδυναμίες τους. Αυτό θα είναι και το μυστικό της επιτυχίας για το υπόλοιπο της σεζόν. Να καμουφλάρει το χαμηλό μπόι και τα αργά πόδια των Χάινς και Παπαδόπουλου αντίστοιχα, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την εκρηκτικότητα του πρώτου και το συνδυασμό τεχνικής, μυαλού και εμπειρίας του δεύτερου. Σίγουρα τα πράγματα θα είναι πολύ πιο δύσκολα για αμφοτέρους στη συνέχεια, όταν δεν θα έχουν να τα βάλουν με τους «λίγους» ψηλούς της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ (Σαβάς, Βίντμαρ, Πεκέρ και Τζιστ), αλλά με έναν Μπατίστ, με έναν Κρστιτς, με έναν Λόρμπεκ, με έναν Μπάρατς ή με έναν Λαβρίνοβιτς.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει πολλούς λόγους να χαμογελά. Κι όχι μόνο επειδή πλέον τον ακούνε όλοι «προσοχή» στα αποδυτήρια. Η ομάδα του-παρά τη μείωση του μπάτζετ, την αποχώρηση παικτών με ποιότητα και προσωπικότητα, την ανανέωση εκ βάθρων, αλλά και καθυστερημένη ανάληψη καθηκόντων από τον ίδιο-δείχνει να χτίζεται σε γερά θεμέλια και να διαθέτει προοπτική. Η παρουσία του Γιώργου Αγγελόπουλου στην Κωνσταντινούπολη αποτελεί απόδειξη πως ο Ολυμπιακός-παρά τις περικοπές-δεν είναι μόνος του. Πέρα από τα «αφεντικά» του, ωστόσο, θα χρειαστεί και τον (δικαιολογημένα) απογοητευμένο κόσμο του, που σίγουρα με εμφανίσεις σαν αυτή του Σαββατόβραδου μπορεί να αισιοδοξεί...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com