Ο μεγαλύτερος show-man του αθλητισμού

Λένε πως οι μεγάλοι άνδρες έχουν πολλούς θαυμαστές, αλλά μεγάλους εχθρούς. Ή τους λατρεύεις ή τους μισείς. Ο Σακίλ Ο’ Νιλ ανήκει σε μία κατηγορία από μόνος του, εκείνων που έχουν μόνο συμπάθειες. Γιατί αυτό το παγιδευμένο σε ένα σώμα 216 εκατοστών και 150 κιλών μικρό παιδί ποτέ δεν έδωσε μεγαλύτερη σημασία σε αυτό που κάνει από ό,τι έχει ένα παιχνίδι.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Μπορεί να μην αξιοποίησε στο έπακρο το ταλέντο και τα φυσικά του προσόντα, ίσως να μπορούσε να κατακτήσει περισσότερα από τέσσερα πρωταθλήματα και να γεμίσει το πέτο του με περισσότερα παράσημα και ατομικές διακρίσεις, αλλά δεν τον πολυένοιαζε. Ήθελε πρωτίστως να περνά καλά και-κυρίως-να κάνει τους άλλους να περνούν καλά παρακολουθώντας τον. Μέσα και έξω από τα παρκέ.

Σίγουρα δεν πρόκειται για τον κορυφαίο σέντερ που πάτησε τα παρκέ του ΝΒΑ. Βελτιώθηκε πολύ από το ψιλόλιγνο κολεγιόπαιδο που απλώς κατεδάφιζε μπασκέτες και έβαζε τους αντιπάλους του στα καλάθια, αλλά οι τεχνικές του αδυναμίες, το «αγκάθι» των ελευθέρων βολών και τα ραγδαία αυξανόμενα χρόνο με το χρόνο περιττά του κιλά δεν του επέτρεψαν να διεκδικήσει ακόμη και τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών στη θέση του.

Όμως αναμφίβολα είναι ο μεγαλύτερος show-man που εμφανίστηκε όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά πιθανότατα σε ολόκληρο το χώρο του αθλητισμού. Θεώρησε αποστολή του να διασκεδάζει τον κόσμο. Όχι απαραιτήτως με τις επιδόσεις του, αλλά και με τα καμώματά του, τις δηλώσεις του και τη μόνιμη διάθεση να «τσαλακώνει» την ετικέτα του σκληρού και απρόσιτου... θηρίου που η βιομηχανία του ΝΒΑ και του Τύπου βιάστηκε να του κολλήσει στα πρώτα του βήματα.

Κόντρα σε άλλους σταρ του παγκόσμιου αθλητισμού, για τους οποίους οι τίτλοι και τα βραβεία έχουν γίνει ψύχωση και τους εμποδίζουν να απολαύσουν πραγματικά αυτό που κάνουν, για τον «Σακ» ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα και σίγουρα όχι κάτι που θα του χαλούσε τον ύπνο. Δεν είδε το μπάσκετ σαν δουλειά και τους τίτλους σαν υποχρέωση. Αντιμετώπισε τα πάντα με χαλαρή-όχι όμως αντιεπαγγελματική-διάθεση, και δικαιώθηκε. Όχι μόνο κατακτώντας δαχτυλίδια και κερδίζοντας πολλά εκατομμύρια ευρώ, αλλά κυρίως κάνοντας τους φιλάθλους όλων των ομάδων να τον λατρέψουν. Και ο λόγος δεν ήταν μόνο οι όμορφες μπασκετικές στιγμές που τους χάριζε απλόχερα (αυτό το κάνουν κι άλλοι, ίσως καλύτερα), αλλά το χαμόγελο που έφερνε στα πρόσωπά τους.

Ας θυμηθούμε μαζί μερικές από αυτές:

... οι ατάκες του «Σακ»



... το καθάρισμα του πάγκου



και της μπασκέτας...



κάποιο άγαλμα στο δρόμο...



το κλάμα για το πρόστιμο



θύμα φάρσας



και ηθοποιός



τραγούδι-«κάρφωμα» για τον Κόμπι



και η «Σακίτα» τραγουδά



διαγωνισμός χορού με Λεμπρόν και Χάουαρντ



αλλά και στο All Star Game



τώρα και στα ρινγκ



Και για να μην τον θυμόμαστε μόνο ως... γελωτοποιό, να κι ένα αφιέρωμα στα κατορθώματά του στα γήπεδα