Ο λάθος τρόπος της ΑΕΚ

«Προσπαθήσαμε, αλλά με λάθος τρόπο». Στην ατάκα αυτή του Ηλία Παπαθεοδώρου συμπυκνώνεται όλο το «ζουμί» του χαμένου τελικού του BCL για την ΑΕΚ. Η δεύτερη θέση δεν συνιστά αποτυχία, αλλά σίγουρα αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία. Και τα αίτια για την απώλεια του τροπαίου είναι εμφανή.

Η στήλη του Σαββάτου είχε τίτλο «Η καλύτερη ΑΕΚ του αιώνα». Ανασκευάζω: Η ΑΕΚ που χτίστηκε αυτό το καλοκαίρι είναι η πιο ποιοτική όλων των εποχών, όμως για να μετουσιώσει την ποιότητά της σε... ασημικά απαιτείται η ισορροπία που ακόμη δεν υπάρχει μεταξύ άμυνας κι επίθεσης. Τουλάχιστον όχι με την επιθυμητή συνέπεια.

Μαγική εικόνα

Το 24-14 του πρώτου δεκαλέπτου ήταν μαγική εικόνα, που ουδεμία σχέση είχε με το 26-15 της πρώτης περιόδου του ημιτελικού. Τότε η ΑΕΚ είχε εξαιρετική δημιουργία, με 7 ασίστ για 1 λάθος, και πολύ καλύτερη άμυνα. Στο πρώτο δεκάλεπτο του τελικού η διψήφια διαφορά ήταν απόρροια κυρίως προσωπικών πόντων (μόλις τρεις ασίστ) και μνημειώδους αστοχίας του αντιπάλου που είχε 5/20 σουτ (πολλά εξ αυτών ελεύθερα), αλλά και 6 επιθετικά ριμπάουντ. Κοινώς, η ΑΕΚ δεν ήταν τόσο καλή όσο φαινόταν, αλλά την έκανε να μοιάζει έτσι η κακή εικόνα της τρακαρισμένης Μπούργος.



Μια ορθολογική επιλογή, αλλά καμία αντίδραση

Το εντυπωσιακό σκορ του δεκαλέπτου και το προηγούμενο του ημιτελικού προκάλεσε εφησυχασμό στην ΑΕΚ. Η επιλογή του Ηλία Παπαθεοδώρου να παίξουν under (άμυνα πίσω από το σκριν) στους Κουκ και Ρένφρο, που έκαναν καριέρα πρωτίστως ως οργανωτές και ουδόλως ως σουτέρ, ήταν ορθολογική. Η επιμονή σε αυτή, όμως, όσο οι γκαρντ της Μπούργος τα «έσταζαν» ανενόχλητοι… όχι. Οι φιλοξενούμενοι, εκμεταλλευόμενοι και την απουσία πραγματικής έδρας, είχαν στη δεύτερη περίοδο 7/11 τρίποντα και 6/6 δίποντα εκθέτοντας ανεπανόρθωτα την οπισθοφυλακή της «Ένωσης». Μέσα σε δυόμισι λεπτά η διαφορά είχε εξαφανιστεί, οι αγχωμένη πρωτάρα του τελικού είδε την αυτοπεποίθησή της να γιγαντώνεται και το μπαρουτοκαπνισμένο φαβορί βρέθηκε σε πανικό. Το επί μέρους 35-12 ήταν και κολακευτικό βάσει της εικόνας. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες, από την καθίζηση της τέταρτης περιόδου στον ημιτελικό του Σούπερ Καπ με τον Προμηθέα, η ΑΕΚ αποδιοργανώθηκε πλήρως και αντιδρούσε σπασμωδικά στο πρώτο προσπέρασμα του αντιπάλου. Μάλιστα, ανάλογη συμπεριφορά υπήρχε και σε κάποια φιλικά, όπως με το Περιστέρι. Και ξέρετε τι λένε για τις συμπτώσεις που επαναλαμβάνονται...

Το πάθημα που δεν έγινε μάθημα

Θα περίμενε κανείς πως στο ημίχρονο θα υπήρχε ο χρόνος να ηρεμήσει η ομάδα και να αναθεωρήσει το πλάνο της για να αντιδράσει. Ουδέποτε όμως συνέβη. Κανένα παιχνίδι δεν γυρίζει μόνο από την επίθεση. Νόμος! Ο κόουτς Παπαθεοδώρου έδωσε λάθος μήνυμα στην ομάδα του ξεκινώντας το τρίτο δεκάλεπτο με Ράις και Λάνγκφορντ. Η παρουσία του ενός αποτελεί συνήθως ευλογία, αλλά των δύο σχεδόν πάντα αποδεικνύεται καταστροφική. Οι δύο βιρτουόζοι επιδόθηκαν σε… street basketball, κοίταζαν μόνο το καλάθι στην επίθεση και αποτελούσαν μόνιμους στόχους στην άμυνα. Η ΑΕΚ συμμάζεψε προοδευτικά κάπως τα μετόπισθεν (δέχτηκε 19 πόντους) αλλά στην επίθεση επέμεινε στο αυτοκτονικό one-on-one και μοιραία η απόσταση μεγάλωνε. Οι «κιτρινόμαυροι» ολοκλήρωσαν δεύτερη και τρίτη περίοδο έχοντας την αποκαρδιωτική συγκομιδή των τριών ασίστ. Καμία σχέση με την ομάδα που στον προημιτελικό και τον ημιτελικό είχε 25 και 23 ασίστ αναδεικνύοντας μέσα από συνεργασίες κι όχι από αναρχοαυτόνομες ενέργειες το πλούσιο ατομικό ταλέντο των παικτών της…



Η τέταρτη περίοδος έδειξε το δρόμο

Η ανατροπή μόνο με θαύμα μπορούσε να έρθει στην τελευταία περίοδο. Πάντως η ΑΕΚ χωρίς να πιάσει καλή απόδοση και παρά τα λάθη βιασύνης, τα χαμένα σουτ και τα ριμπάουντ, την κυνήγησε με σωστό τρόπο κι αυτό αποτελεί οδηγό για τις περιπτώσεις στις οποίες αναπόφευκτα θα βρεθεί να κυνηγά το σκορ στο μέλλον. Έπαιξε επιθετική άμυνα, έκλεψε μπάλες, ανάγκασε τον αντίπαλο σε λάθη και το κυριότερο πέτυχε 25 πόντους έχοντας 7 ασίστ. Αν είχε επιχειρήσει την αντεπίθεση με την ίδια τακτική νωρίτερα, μπορεί και να προλάβαινε. Τώρα όμως είναι αργά…

Το δίδαγμα για τη συνέχεια

Ασφαλώς χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία για έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ασφαλώς και υπάρχουν ευθύνες, αλλά η καταστροφολογία και η αποδόμηση προπονητή ή παικτών που έχουν δείξει κατ’ επανάληψη την αξία τους δεν βοηθά κανέναν και σε τίποτα. Η ΑΕΚ έχει μια ολόκληρη σεζόν μπροστά της για να δείξει πως διδάχτηκε από τα λάθη της και να κάνει διορθώσεις. Η στήλη το είχε επισημάνει από το καλοκαίρι: η επιτυχία της θα εξαρτηθεί από το αν το τεράστιο επιθετικό ταλέντο που διαθέτει η ομάδα θα εξισορροπηθεί με σχήματα που είναι λειτουργικά και στην άμυνα. Για την ώρα αυτό δεν συνέβη και χάθηκαν δύο τίτλοι. Γιατί, σύμφωνοι, η ΑΕΚ μπορεί να κερδίσει τις περισσότερες αντιπάλους της μέσα στη σεζόν σε διαγωνισμό επίθεσης, αλλά οι τίτλοι, σε Ελλάδα και BCL, θα κριθούν απέναντι σε ομάδες που πιθανώς να πλεονεκτούν σε ποιότητα κι εκεί πρέπει να επιστρατευτούν άλλα όπλα. Ίσως η συνύπαρξη Ράις και Λάνγκφορντ να μην λειτουργεί όχι απλώς στην ίδια πεντάδα, αλλά και στο ίδιο ρόστερ και να απαιτείται ένας πιο ισορροπημένος γκαρντ, τύπου Λίποβι για παράδειγμα. Μπορεί να μην πλησιάζει στην κλάση του Ράις, αλλά μια ομάδα δεν πρέπει να αποτελείται πάντα από τους πιο ποιοτικούς παίκτες, αλλά τους πιο συμβατούς. Ίδωμεν…

Ο δρόμος για την ΑΕΚ στη σεζόν είναι μακρύς και μόλις αρχίζει. Οι δύο χαμένες ευκαιρίες για τίτλους «πονούν», αλλά τα μαθήματα-αν διαβαστούν σωστά-μπορεί να αποδειχτούν πολύτιμα για αυτά που έχει μπροστά της η «Ένωση». Από το νέο BCL και το Κύπελλο, μέχρι-γιατί όχι;-και το πρωτάθλημα…

ΥΓ1:Η απόδοση της ήττας στο μεγάλο μέσο όρο ηλικίας της ΑΕΚ είναι άτοπη. Αφενός γιατί ο 38χρονος Κουκ, ο 34χρονος Ρένφρο και ο 33χρονος ΜακΦάντεν που την κέρδισαν δεν είναι πολύ... νεότεροι και αφετέρου γιατί Ράις, Λάνγκφορντ και... σία δεν ήταν ούτε στα ντουζένια τους καλοί αμυντικοί. Δεν είναι, συνεπώς, θέμα ηλικίας αλλά αγωνιστικών χαρακτηριστικών.

ΥΓ2: Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου ασφαλώς και έχει ευθύνες. Όπως είχε τεράστια συμβολή και στις περσινές επιτυχίες. Όμως η... κατακρεούργησή του επειδή η ΑΕΚ έχασε από μια εξαιρετική ισπανική ομάδα με ανάλογο μπάτζετ είναι υπερβολική. Μη λησμονούμε πως είναι ένας 45χρονος προπονητής, που μεγαλώνει παράλληλα με την ομάδα του. Κι αυτή η διαδικασία θα έχει και επιτυχίες, θα έχει και στραβοτιμονιές...