Ο Κόμπι τελικά τους κέρδισε ΟΛΟΥΣ!

Ελάχιστοι έχουν ευλογηθεί από τη φύση και την τύχη (πάντα όμως σε συνδυασμό με τον προσωπικό τους μόχθο, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται) να ζήσουν μια τόσο σπουδαία καριέρα όπως αυτή του Κόμπι Μπράιαντ. Ακόμη λιγότεροι έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν την καριέρα τους όχι με τελεία, αλλά με θαυμαστικό όπως εκείνος. Με τρόπο που όχι απλώς δεν στέρησαν τίποτα από το μύθο τους βαίνοντας προς τη δύση της καριέρας τους, αλλά τελικά τον ενίσχυσαν κιόλας.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Σύμφωνοι, ο Κόμπι δεν μπορεί καν να μπει στην άδικη και τελικά ανώφελη διαδικασία σύγκρισης με τον Μάικλ Τζόρνταν. Αλλά ποιος γήινος μπορεί; Όμως η στάμπα της κακής απομίμησης που κουβαλούσε για μεγάλο διάστημα της καριέρας του έφθινε με τα χρόνια, ξεθώριασε και μάλλον πλέον έχει χαθεί. Τα κατορθώματά του δεν μπορούν παρά να μην ανήκουν σε άνθρωπο αυτόφωτο, με προσωπικό στίγμα στο άθλημα και που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν ήρθε ποτέ στις ζωές μας για να σηκώσει τον «Air» από το θρόνο του κορυφαίου, αλλά κατορθώνει δικαίως να καθίσει εκ δεξιών και αριστερών του, μαζί με άλλους θρύλους του μπάσκετ.

Πολλοί θα βρουν να πουν κακόβουλα πως η τελευταία του παράσταση έμοιαζε σκηνοθετημένη, με… μιλημένους συμπαίκτες να του δίνουν συνεχώς την μπάλα (λες και γινόταν διαφορετικά στο υπόλοιπο της καριέρας του) και αντιπάλους που απλώς ήθελαν να έχουν μια θέση στην αναμνηστική φωτογραφία από το farewell. Ακόμη κι αν το σκηνικό που στήθηκε στο Staples Center είχε μια δόση υπερβολής, όσα ένιωσαν όσοι το παρακολούθησαν ήταν 100% αυθεντικά. Και στο τέλος της ημέρας αυτά είναι που κάνουν τους φιλάθλους να αγαπούν τον αθλητισμό.

Πέρα από τα πέντε δαχτυλίδια, πέρα από τις 80άρες, τις 60άρες και τις 50άρες, πέρα από «παράσημα» όπως αυτό του τρίτου σκόρερ όλων των εποχών, γενικώς πέρα από τη στυγνή λογιστική των στατιστικών και των τίτλων, αλλά ακόμη και πέρα από τα αμέτρητα συναισθήματα που χάρισε απλόχερα σε όσους τον παρακολούθησαν μέχρι και το επικό φινάλε του, ο Κόμπι θα μείνει στην ιστορία τελικά ως ο άνθρωπος που κατάφερε να τους κερδίσει ΟΛΟΥΣ.

Κέρδισε αυτούς που αμφέβαλαν για το αν αξίζει ο ντόρος γύρω από το όνομά του, όταν πριν καν κλείσει τα 18 δήλωσε με θράσος συμμετοχή στο ντραφτ ξεπηδώντας το κολέγιο…

Κέρδισε όσους θεωρούσαν στα πρώτα του βήματα πως πρόκειται για έναν ακόμη wannabe και τελικά never-be «μίμο» του Τζόρνταν…

Κέρδισε εκείνους που θεωρούσαν ότι δεν θα αποδώσει κάτω από τη σιδηρά πειθαρχία του Φιλ Τζάκσον και στη σκιά του Σακίλ Ο’ Νιλ κατακτώντας παρέα τρία πρωταθλήματα, έστω κι αν στα backstage «τρώγονταν»…

Κέρδισε αυτούς που όταν ο «Σακ» αποχώρησε δεν πίστευαν πως θα μπορούσε, ως πρώτο όνομα στη μαρκίζα πλέον, να ηγηθεί των Λέικερς στην προσπάθεια για έναν τίτλο. Και πήρε ΔΥΟ…

Κέρδισε τη λογική, πολλές φορές, με επιδόσεις όπως οι 81 πόντοι του το 2006…

Κέρδισε τη συμπάθεια όλων, όταν βουρκωμένος και με σπασμένη φωνή, μετά τη ρήξη αχιλλείου στα 35 του, δήλωνε αποφασισμένος να επιστρέψει δυνατός…

Κέρδισε το χειροκρότημα όλων, σε κάθε γωνιά του ΝΒΑ, ακόμη και από το άλλοτε «εχθρικό» κοινό της Βοστώνης, καθώς όλοι αναγνώρισαν ότι χωρίς τον Τζόκερ, δεν υπάρχει Μπάτμαν.

Κέρδισε την εκτίμηση σύγχρονων και μη θρύλων του ΝΒΑ που δεν ήταν διόλου φειδωλοί στα σχόλιά τους για όσα πρόσφερε και τον καλοδέχτηκαν στο δικό τους πάνθεον ως εκλεκτό μέλος.

Κέρδισε τον πανδαμάτορα χρόνο και το τσακισμένο από τραυματισμούς κορμί του, αγωνιζόμενος στα 38 του σε 66 ματς της κανονικής περιόδου, για να μη στερήσει σε κανέναν τη χαρά να τον δει τελευταία φορά.

Κέρδισε και τους… ανίκητους Γουόριορς, αφού τα δικά του κατορθώματα στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του επισκίασαν το ιστορικό ρεκόρ (73-9) των πρωταθλητών.

Κέρδισε, τελικά, ακόμη και τον Τζόρνταν αφού το δικό του φινάλε ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό από το τρίτο και τελευταίο του «Air» με τους Γουίζαρντς.

Και μαζί με τον Κόμπι, εν τέλει, κερδίσαμε όλοι όσοι ζήσαμε στην εποχή του.

Κόμπι, θα μας λείψεις πολύ. Τι «θα» δηλαδή… Λείπεις ήδη!

Follow @ChristosRobolis