Ο Κάρι καταστρέφει το μπάσκετ; Όχι δα!

Όσα κάνει ο Στεφ Κάρι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν θαμπώσει την μπασκετική οικουμένη, αλλά ταυτόχρονα έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Ένας λιπόσαρκος τύπος, που δεν θυμίζει σε τίποτα τα θηρία που έχουν αποικήσει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τα παρκέ του ΝΒΑ, ήρθε να φέρει την επανάσταση. Ο απίστευτος χειρισμός της μπάλας που πειθαρχεί σε όλες του τις εντολές, οι φανταστικές στο μάτι αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικές ντρίμπλες που αποσυνθέτουν αντιπάλους και άμυνες και πρωτίστως το από πάσα λογική και μη απόσταση ακριβές σουτ του που τον καθιστά διαρκή απειλή έχουν αποτελέσει το αντίβαρο σε όσους θεωρούσαν πως το είδος του προικισμένου αλλά όχι υπεραθλητή αν δεν είχε εκλείψει οριστικά, αποτελούσε μειονότητα υπό εξαφάνιση όχι πλέον μόνο στο ΝΒΑ, αλλά όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια ΚΑΙ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Πολλοί στην υπερβολή τους προδικάζουν το … end του μπάσκετ as we know it. Κι ενισχύουν τη θέση τους από τις εικόνες μικρών παιδιών, από αλάνες μέχρι και τμήματα υποδομής, που πλέον δεν προσπαθούν να μιμηθούν τον Τζόρνταν, τον Κόμπι, τον Λεμπρόν ή άλλους ξεπατικώνοντας κινήσεις τους, αλλά επιχειρούν τρίποντα από παντού, καταστρατηγούν τον «κανόνα» του σπασμένου καρπού προκειμένου να απασφαλίσουν γρηγορότερα και να προλάβουν τον αμυντικό, ενώ ντριμπλάρουν περισσότερο από όσο θα απαιτούσαν οι προπονητές τους και ενίοτε οι συμπαίκτες τους.

Με αυτή την αφορμή ο Κάρι έχει κατηγορηθεί μέχρι κι ότι κάνει κακό στο άθλημα. Του προσάπτουν ότι δημιουργεί μια νέα μόδα, που έρχεται να αλλάξει άρδην το μπάσκετ όπως το έχουμε μάθει ή ακόμη χειρότερα να αλλοιώσει μπασκετικά τις νεότερες γενιές που σε ηλικίες στις οποίες έπρεπε να διδάσκονται τα βασικά, εστιάζουν σε πράγματα που αν δεν δουλευτούν στην τελειότητά τους δεν θα τους βοηθήσουν.

Στην πραγματικότητα, ο ηγέτης των Γουόριορς δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα από τα παραπάνω. Βασικό του μέλημα ήταν απλώς να επιβιώσει σε ένα πρωτάθλημα που τα τελευταία χρόνια έδινε όλο και λιγότερο χώρο στο ταλέντο θέτοντας ως προτεραιότητα τα αθλητικά προσόντα. Εκείνος επιστράτευσε τα δικά του «όπλα» σε αυτή τη μάχη κι όχι απλώς επέζησε, αλλά θριαμβεύει.

Ο χειρισμός της μπάλας, το σουτ και άλλα αμιγώς μπασκετικά προσόντα είχαν περάσει ειδικά τα τελευταία χρόνια σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αν ήσουν κοντούλης, στρουμπουλός, δεν πηδούσες αρκετά ψηλά, δεν έτρεχες αρκετά γρήγορα, δεν είχες τόσο μεγάλη έκρηξη ή τόσο μεγάλα άκρα, πολύ απλά δεν ανήκες στο ΝΒΑ.

Η «επανάσταση» του Κάρι ήρθε να βάλει τέλος στις διακρίσεις και να δώσει… ελπίδα σε όλους. Να στείλει το μήνυμα πως θείο χάρισμα σε συνδυασμό με σκληρή προπόνηση και όχι σπουδαία αλλά απλώς επαρκή αθλητικά προσόντα μπορούν όχι μόνο να σου δώσουν θέση στο ΝΒΑ, αλλά να σε κάνουν και νούμερο «1». Λογικό, λοιπόν, να ταυτίζονται μαζί του παιδάκια που δεν έχουν-από τη φύση-τις προδιαγραφές δεκαθλητών. Τους έδειξε έναν δρόμο προς την καταξίωση εκεί που έβλεπαν μέχρι τώρα μόνο «Stop», μιας και η… διαλογή βάσει σωματικών χαρακτηριστικών γίνεται πλέον στις ΗΠΑ από τα λύκεια. Τα… αδικημένα από τα φύση πιτσιρίκια γνωρίζοντας πως δεν θα ψηλώσουν, δεν θα μακρύνουν τα χέρια τους και δεν θα σπάσουν τα χρονόμετρα με τις αθλητικές επιδόσεις τους, εστιάζουν σε αυτό που τελικά (πρέπει να) είναι το μπάσκετ: παιχνίδι με την μπάλα.

Το άθλημα δεν μπορεί να καταστρέφεται από έναν τύπο που κάνει «μαγικά» με την μπάλα στα χέρια, σκοράρει από παντού και έχει τεράστιο μερίδιο στην αύξηση της δημοφιλίας του σπορ παγκοσμίως. Μεγαλύτερο κακό τού έκαναν και του κάνουν όσοι στερούν στα παιδιά χρόνο με την μπάλα στα χέρια για να τα στείλουν από το «παιχνίδι» στα βάρη. Κι αυτοί που αξιολογούν το ταλέντο με μεζούρα και χρονόμετρα ξεχνώντας πως αυτά ανήκουν στο… στίβο. Και, στην τελική, εσείς τι προτιμάτε να βλέπετε; Τον Στεφ Κάρι να καταργεί τους νόμους της λογικής με το ταλέντο του ή κάποιους άλλους που πιάνουν την μπάλα από το… κοτσάνι, δεν «σταυρώνουν» ντρίμπλα ή βολή και απλώς έχουν μάθει να καρφώνουν όταν τους πετούν σωστά την μπάλα;

Follow @ChristosRobolis