Ο καλός στρατιώτης της Εθνικής, Νικ

Η Εθνική σε αυτό το Ευρωμπάσκετ έχει την ευλογία να διαθέτει δύο ηγετικές φυσιογνωμίες στην περιφέρεια. Για τον Κώστα Σλούκα είχαμε αναφερθεί προ ημερών εκτενώς, αλλά ανάλογα αναβαθμισμένος είναι φέτος και ο ρόλος του Νικ Καλάθη. Κι όχι επειδή κάποιος ήρθε και τον έχρισε πρωταγωνιστή με… σπαθί, αλλά επειδή το κέρδισε με το δικό του.

Μέσα σε ένα έτος μοιάζει να έχει γίνει ένας εντελώς διαφορετικός παίκτης. Φεύγοντας από τη βαριά σκιά του Διαμαντίδη και παίρνοντας το περιβραχιόνιο και την ευθύνη του αρχηγού στον Παναθηναϊκό, κλήθηκε να σηκώσει ένα τεράστιο φορτίο. Και παρότι κάποιες φορές φάνηκε να λυγίζει, τελικά το σήκωσε. Υπήρχαν στιγμές που δυσκολεύτηκε, είναι αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα και κάτι φυσιολογικό για έναν αθλητή που στα 27 του προήχθη από δεύτερο σε πρώτο ρόλο. Η εξαιρετική κατάληξη της σεζόν με τους «πράσινους» φαίνεται πως γιγάντωσε την αυτοπεποίθηση του Νικ και αυτός τη μετέφερε στην Εθνική.



Πλέον δεν είναι απλώς ο γοργοπόδαρος γκαρντ που συμπληρώνει κάποιον πρωταγωνιστή και καλύπτει τις αμυντικές αδυναμίες του, ούτε του απαγορεύεται να πάρει περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από τις απολύτως απαραίτητες. Ο upgraded Καλάθης έχει πλέον όχι το ελεύθερο, αλλά την εντολή να πατά το γκάζι σε κάθε ευκαιρία, σουτάρει για τρεις με αυτοπεποίθηση ακόμη κι αν αστοχήσει στο πρώτο σουτ (με το αξιόλογο 36% στο Ευρωμπάσκετ), δημιουργεί με συνέπεια (4,7 ασίστ με μόλις 1,7 λάθη) και κυνηγά λυσσαλέα τον καλύτερο αντίπαλο γκαρντ παίζοντας στα κόκκινα και με ελάχιστες ευκαιρίες για ανάσες (37 λεπτά με Πολωνία, 32 με Λιθουανία).

Αποτελεί, δε, ευλογία η συνύπαρξή του με τον Κώστα Σλούκα στο απόγειο της μπασκετικής ακμής αμφοτέρων, καθώς αλληλοσυμπληρώνονται και ο ένας καλύπτει αδυναμίες του άλλου, με τον μεν Καλάθη να υπερέχει αμυντικά, τον δε Σλούκα επιθετικά. Οι δυο τους δείχνουν να έχουν βρει τους ρόλους τους στο γήπεδο και-λόγω και χαρακτήρα-δεν αντιμετωπίζουν αυτή τη συνύπαρξη ανταγωνιστικά με μόνη κερδισμένη από αυτή την ευτυχή συνεργασία την Εθνική.

Και κάτι άλλο, που ίσως λίγοι έχουν αντιληφθεί. Το κατά πολλούς… Αμερικανάκι, που δεν έχει κανέναν δεσμό με την Ελλάδα και απλώς ήρθε στα μέρη μας για να πάρει κοινοτικό διαβατήριο και να βρει καλό συμβόλαιο επειδή δεν στέριωσε στο ΝΒΑ, ετοιμάζεται στον προημιτελικό με τη Ρωσία να συμπληρώσει 100 συμμετοχές με το εθνόσημο. Και ολογράφως… εκατό! Είναι παρών στην Εθνική από το 2009, με μοναδική απουσία το 2013, όταν είχε ζητήσει να ενσωματωθεί καθυστερημένα στην προετοιμασία περιμένοντας την ολοκλήρωση της συμφωνίας του με τους Μέμφις Γκρίζλις, αλλά το αίτημά του δεν είχε γίνει δεκτό. Ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα και ήταν παρών όποτε κλήθηκε, ακόμη και το 2011 όταν εμφανίστηκε στην προετοιμασία με ειδική μπότα στο λαβωμένο του αστράγαλο ή το 2014 όταν έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του με τη βοήθεια της ομοσπονδίας για να μειωθεί η τιμωρία του όταν ένα «αθώο» σκεύασμα τον οδήγησε σε θετικό δείγμα για χρήση απαγορευμένης ουσίας. Διόλου άσχημα για έναν «ξένο», έτσι…

Τελικά ίσως ο αξεπέραστος Γκάλης να μην είναι ο μοναδικός Νικ που ήρθε ως θείο δώρο για το ελληνικό μπάσκετ από της ΗΠΑ…

Follow @ChristosRobolis