Ο Γκιστ, που τείνει σε… Μπατίστ

Σε μια περίοδο όπου γενικότερα ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει να πατά καλά, ζαλισμένος από τα τρία διαδοχικά «χτυπήματα» στην Ευρωλίγκα, η επέκταση της συνεργασίας με τον Τζέιμς Γκιστ αποτελεί αναμφίβολα μια χαρμόσυνη είδηση.

Για την αγωνιστική προσφορά του Τζέιμς Γκιστ δεν χρειάζεται φλυαρία. Είναι πασιφανής, από τη στιγμή που αποκτήθηκε με εκείνο το πρωτοφανές trade που έστειλε στην αντίθετη διαδρομή τον Άντι Πάνκο (σα να έκλεψε εκκλησία ο Πεδουλάκης) μέχρι και σήμερα. Αρχικά αποτέλεσε το ιδανικό συμπλήρωμα του Στεφάν Λάσμε σε μια υπεραθλητική front line και πρόσφερε τα μέγιστα στην κατάκτηση των δύο τελευταίων νταμπλ, ενώ στην πορεία χρησιμοποιήθηκε από «τριάρι» μέχρι και σέντερ μπαλώνοντας κάθε τρύπα στην άμυνα και κυνηγώντας με επιτυχία ακόμη και γοργοπόδαρους γκαρντ. Για αυτά έχουν γραφτεί χιλιάδες αράδες…

Η μεγαλύτερη αρετή του Γκιστ, ωστόσο, δεν είναι αυτή. Δεν είναι τα τρομερά φυσικά του προσόντα ή τα πάντα εντυπωσιακά του καρφώματα. Είναι πως αποτελεί έναν από τους λίγους ξένους παίκτες με τόσο φιλότιμο και work ethic, που λένε και στο… χωριό του. Η αλματώδης εξέλιξη του παιχνιδιού του από τη στιγμή που ήρθε στην Ελλάδα και η αυταπάρνηση που δείχνει συχνά αγωνιζόμενος παρά τις περί του αντιθέτου υπαγορεύσεις του κορμιού του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Όταν έφτασε στην Ελλάδα ως αποτυχημένος από τη Μάλαγα και με τη ρετσινιά εξωαγωνιστικών προβλημάτων λίγοι περίμεναν την πρόοδό του. Στο διάστημα που βρίσκεται στα μέρη μας, όχι απλώς δεν προκάλεσε στιγμή εντός ή εκτός γηπέδων, αλλά ανέδειξε αχαρτογράφητες περιοχές του εαυτού του. Πρόσθεσε περισσότερη σκέψη και λιγότερο ένστικτο στο παιχνίδι του, έμαθε να «διαβάζει» την αντίπαλη άμυνα και να μην… ορμά στα τυφλά πάνω της, ενώ ενέταξε στο ρεπερτόριό του πλήθος κινήσεων και επιλογών. Κι αυτό δίχως ο Γκιστ να απαρνηθεί στιγμή τη φύση του… beast και τις φυσικές δυνάμεις που του πρόσφερε απλόχερα η φύση.

Σε αυτή τη βελτίωση, που ασφαλώς δεν ήρθε από κάποια επιφοίτηση αλλά με σκληρή δουλειά του ίδιου και με σωστή καθοδήγηση από τους προπονητές του, προσθέστε την προσήλωσή του στο καθήκον. Αν και η λέξη «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα πλην των ελληνικών, ο Γκιστ δείχνει να τη γνωρίζει άριστα. Δεν πρόκειται για έναν απλό «μισθοφόρο», που θα παίξει όσο μπορεί, ενίοτε προσέχοντας περισσότερο τη στατιστική του παρά το… σκορ και θα κοιμάται ήσυχος όσο βλέπει τα εκατοντάδες χιλιάρικα να ρέουν στον τραπεζικό του λογαριασμό. Αντιθέτως, «πονά» την ομάδα που εκτόξευσε την καριέρα του, υποφέρει όταν αυτή χάνει και απουσιάζει μόνο αν δεν μπορεί να… περπατήσει. Πολλάκις στο διάστημα που αγωνίζεται στον Παναθηναϊκό έχει αψηφήσει λογική και ιατρικές συμβουλές και «πλακώθηκε» σε θεραπείες και ενέσεις για να μη λείψει από την πρώτη γραμμή μάχης.

Όλα αυτά συνεκτιμήθηκαν και συνεκτιμώνται, τόσο από τη διοίκηση, που τον επιβράβευσε με ένα μεγάλο συμβόλαιο, όσο και από τον κόσμο, που τείνει να τον αγαπήσει όσο και έναν… αξεπέραστο. Τελικά το «Γκιστ, ο νέος Μπατίστ», φέρνει όλο και περισσότερο σε μια ρεαλιστική (πλην όμως ακόμη άδικη) σύγκριση παρά σε ιεροσυλία.

Follow @ChristosRobolis