Ο γελαστός στρατός της Εθνικής

Ασφαλώς και όλοι θέλουμε να βλέπουμε την Εθνική με Γιάννη, Καλάθη, Πρίντεζη, Σλούκα και τα υπόλοιπα παιδιά που είναι στη βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ. Όμως επειδή δεν μιλάμε για εμπόριο, ό,τι δεν βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του «καταναλωτή», είτε γιατί βρίσκεται σε λιγότερο διαφημισμένη θέση είτε ακόμη και γιατί ανασύρθηκε από κάποια αποθήκη, δεν σημαίνει πως είναι σκάρτο, χαλασμένο και ανεπαρκές προϊόν. Η Ελλάδα σε αντίθεση ακόμη και με μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος εξακολουθεί να αποδεικνύει πως έχει ανεξάντλητα αποθέματα ταλέντου σε ό,τι αφορά στο μπάσκετ.

Βλέπεις το Ισραήλ, που πασχίζει να βγάλει μια δωδεκάδα αξιοπρεπή κάνοντας ακόμη και «μεταγραφές» και δεν τα καταφέρνει, βλέπεις κι άλλες ομάδες με παράδοση στο μπάσκετ να ταλαιπωρούνται και βλέπεις από την άλλη τη σύνθεση της Εθνικής, την αήττητη πορεία της και μπορείς να μετρήσεις τουλάχιστον άλλους 20-30 παίκτες που θα μπορούσαν κάλλιστα να παίζουν σε αυτή διατηρώντας το επίπεδο στα ίδια ύψη.

Δεν είναι όμως μόνο θέμα ταλέντου. Έχουμε δει πολλές εθνικές ομάδες, ακόμη και τη δική μας, να καταποντίζονται παρά τον υψηλό ποιοτικό δείκτη γιατί υστερούν σε διάθεση, κλίμα ή συνοχή. Όχι όμως αυτή η Εθνική. Γιατί παρότι αποτελείται από παίκτες που δεν έχουν πια τίποτα να αποδείξουν, όπως ο Μπουρούσης και ο Βασιλόπουλος (που άφησαν γυναικόπαιδα και παρότι ήταν εδώ και εβδομάδες χωρίς υποχρεώσεις με τις ομάδες τους έκαναν ατομικές προπονήσεις και όχι διακοπές για να είναι έτοιμοι στο εθνικό κάλεσμα), ή παίκτες που αντιλαμβάνονται πως όσο καλά κι αν παίξουν στα προκριματικά κανείς δεν τους εγγυάται ότι θα έχουν θέση στο τελικό ρόστερ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είναι η πιο… χαμογελαστή ομάδα των τελευταίων ετών. Με παιδιά που απολαμβάνουν που βρίσκονται στις τάξεις της Εθνικής, δίχως να βαρυγκωμούν που χάνουν πολύτιμες μέρες ξεκούρασης, μήτε να κλαίγονται που κάποιοι εξακολουθούν να τους χαρακτηρίζουν δευτερότριτα και συνεχίζουν να εκτίθενται, ούτε να… φυλάγονται από τραυματισμούς όσοι ακόμη δεν έχουν συμβόλαιο για τη νέα σεζόν. Έχουν πλήρη επίγνωση της αποστολής τους, του ρόλου του, ίσως κάποιοι και της μοίρας τους να μείνουν τηλεθεατές όταν έρθει η ώρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όμως δεν γκρινιάζουν, απολαμβάνουν τη στιγμή, την ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε στο προβληματικό πεδίο του μπάσκετ και ξέρουν πως ό,τι κι αν συμβεί, εκείνοι θα έχουν φέρει εις πέρας το έργο που τους ανατέθηκε. Είναι ο γελαστός στρατός των πιστών της Εθνικής, στους οποίους όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Κι ασφαλώς, πέρα από ταλέντο και διάθεση, αυτή η ελληνική ομάδα παρουσιάζει και… αφύσικη συνοχή. Με παίκτες που έχουν βρεθεί μαζί για δύο σκάρτα δεκαήμερα το Νοέμβριο και το Φεβρουάριο, που άλλοι ήταν σε απραξία από το Μάιο και άλλοι καταπονημένοι παίζοντας μέχρι πριν λίγες μέρες τελικούς. Κι όμως, αυτή η παρέα κατάφερε σε ένα διάστημα ελάχιστων ημερών να παρουσιάσει αυτοματισμούς, πλάνο και να συνδυάσει το αποτέλεσμα με όμορφο μπάσκετ. Κάτι που φυσικά πιστώνεται στον (εξίσου υποτιμημένο με πολλούς παίκτες του) Θανάση Σκουρτόπουλο και τους συνεργάτες του.

Τελευταίο, αλλά ουχί αμελητέο. Αυτή η Εθνική ειδικών συνθηκών «φτιάχνει» παίκτες και όχι απλώς δεν τους στερεί, αλλά τους επιστρέφει αναβαθμισμένους στους συλλόγους τους. Όχι μόνο σε νεότερους, όπως ο Μήτογλου που διαφήμισε το ταλέντο του και έστειλε σαφές μήνυμα και στον Παναθηναϊκό πως την προσεχή σεζόν πρέπει να πάρει περισσότερο χρόνο, αλλά και σε παλαιότερους, όπως ο Μάντζαρης, που ενσωματώθηκε με πληγωμένη αυτοπεποίθηση στην Εθνική, μετά από ένα χαμένο πρωτάθλημα, με σκληρή κριτική για την απόδοσή του και φήμες πως θα του προταθεί μείωση αποδοχών από τον Ολυμπιακό, αλλά υπενθύμισε σε όλους πόσο χρήσιμος παίκτης είναι σε ένα καλοκουρδισμένο σύνολο.

Για όλα τα παραπάνω, να αγαπάτε την Εθνική. Κι αυτή την εκδοχή της, ακόμη περισσότερο!

Follow @ChristosRobolis