Ο μοναχικός δρόμος της ΑΕΚ βγάζει υγεία

Όσοι βλέπουν το μπάσκετ μόνο ως πεδίο μάχης των «αιωνίων», που συνεχίζουν να αλληλοεξοντώνονται την ώρα που ο διεθνής ανταγωνισμός στην Ευρωλίγκα χρόνο με το χρόνο όλο και ξεμακραίνει, είτε αγαπούν την ομαδάρα (ή την προεδράρα τους) παραπάνω από το σπορ, είτε δεν… βλέπουν καλά. Πιθανότατα και τα δύο.

Μπάσκετ, κύριοι, δεν είναι μόνο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, που σαν άλλα βουβάλια τρακάρουν τα κεφάλια τους παράγοντας συνήθως μόνο… ενοχλητικό θόρυβο. Είναι ο ΠΑΟΚ, που με άδειες τσέπες και πορτοφόλι έφτασε σε τελικό Κυπέλλου μετά από 20 χρόνια, ο Προμηθέας που στην πρώτη του σεζόν στην Ευρώπη ξεπερνά συνεχώς τον εαυτό του, είναι το Περιστέρι και ο Ηρακλής που επιστρέφουν δυναμικά στο προσκήνιο, ο Άρης με το μπασκετικό κοινό που υπομένει αλλά δεν παύει ποτέ να στηρίζει, είναι οι νέες «εστίες» του Χολαργού και του Ήφαιστου, είναι οι ομάδες της γειτονιάς που με πενιχρά μέσα ζουν τη χαρά του παιχνιδιού και ονειρεύονται… Και φυσικά είναι η ΑΕΚ, που μακριά από τις κόντρες εσωτερικές κατανάλωσης συνεχίζει να μεγαλώνει, με τελευταία απόδειξη την εμφατική της πρόκριση στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου.

Σε μια εποχή που πλέον οι διοικήσεις των ομάδων με τις κινήσεις, λάθη ή παραλήψεις τους τείνουν να επισκιάσουν όσα συμβαίνουν μέσα στο παρκέ, η «Ένωση» δείχνει να τραβά το δικό της μοναδικό δρόμο. Μακριά από ίντριγκες, με έναν διοικητικό ηγέτη που αποφεύγει τα φώτα και την εμπλοκή σε εύκολες διαμάχες που θα τον κάνουν αρεστό στον κόσμο και επικεντρώνεται αποκλειστικά στην πρόοδο της δικής του ομάδας. Που σπαταλά αφειδώς χρήμα και χρόνο, δίχως την απαιτούμενη επιβράβευση από το ευρύ κοινό, μήτε προοπτική να κατακτήσει μεγαλύτερα πράγματα, λόγω της προβληματικής δομής του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν η ΑΕΚ σηκώσει το Διηπειρωτικό την Κυριακή στο Ρίο, μετά το Κύπελλο και το Basketball Champions League, θα έχει πρακτικά κατακτήσει όσες κορυφές μπορεί και της… επιτρέπεται. Για τις υπόλοιπες, ο δρόμος είναι φραγμένος, είτε λόγω του άνισου ανταγωνισμού με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, είτε λόγω της ερμητικά κλειστής Ευρωλίγκας. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, κόντρα στη λογική, ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν δείχνει να ξενερώνει και σαν ονειροπόλος, δεν οραματίζεται απλώς ένα διαρκώς λαμπρότερο μέλλον για την ομάδα του, αλλά και ένα πιο υγιές περιβάλλον στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Άλλωστε μόνο με το δεύτερο μπορεί να πετύχει το πρώτο…

Αγωνιστικά, η νίκη επί της Σαν Λορέντζο ήρθε εμφατικά, αλλά δεν ήταν ποτέ αυτονόητη. Η ποιοτική διαφορά πολλές φορές δεν αρκεί και οι παγίδες παραμονεύουν όταν αντιμετωπίζεις ομάδες από έναν διαφορετικό μπασκετικό κόσμο. Ορθότατα ο Λούκα Μπάνκι επέμεινε στο να ορίσει η ΑΕΚ τη μοίρα του αγώνα όχι μέσω των πιο προικισμένων παικτών του, αλλά πρωτίστως από την άμυνα. Τα 12 κλεψίματα των «κιτρινόμαυρων», τα 20 λάθη των αντιπάλων (που απέφεραν 35 πόντους) και τα 16 επιθετικά ριμπάουντ (που χάρισαν 28 πόντους από δεύτερες επιθέσεις) δείχνουν όλη την εικόνα του αγώνα. Ο Ντελρόι Τζέιμς πιστοποίησε για πολλοστή φορά πως είναι κομβικός στα μεγάλα παιχνίδια, ο Ντούσαν Σάκοτα πως δεν είναι μόνο αρχηγός στα λόγια και όσοι πάτησαν παρκέ πρόσφεραν το κατιτίς τους.

Ο τελικός της Κυριακής αποτελεί μια ακόμη ιστορική ευκαιρία για την ΑΕΚ, τόσο σαν τίτλος, όσο και σαν καύσιμο για να συνεχίσει την προσπάθεια η διοίκησή της. Κι ας υποτιμάται το τρόπαιο από κάποιους που όταν κατέκτησαν τον αντίστοιχο τίτλο οι ομάδες τους έκαναν σαν τρελοί. Είπαμε όμως, η μπασκετική ΑΕΚ προσπαθεί να μεγαλώσει όχι «μειώνοντας» τον ανταγωνισμό, αλλά ζητώντας να παίξει και η ίδια με ίσους όρους, ευκαιρίες και προοπτικές.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis