Ο διασυρμός του Ολυμπιακού ΔΕΝ είναι σύμπτωση

Τα λάθη και οι παραλείψεις είναι για να μας διδάσκουν και να γινόμαστε μέσω αυτών καλύτεροι. Στον Ολυμπιακό φαίνεται πως οι κακές εμφανίσεις εσχάτως μπορούν να αποδοθούν οπουδήποτε αλλού πέρα από εκεί που πραγματικά οφείλονται. Από τη διαιτησία, μέχρι την αστοχία στα τρίποντα κι από τους τραυματισμούς μέχρι τη μια-δυο κακές βραδιές που κάθε ομάδα δικαιούται. Συγχωρέστε μας, αλλά αν στο διασυρμό της Βιτόρια μπορούσε με λίγο κόπο κάποιος να βρει ελαφρυντικά, μετά από το έργο που παίχτηκε σε επανάληψη στα περίχωρα της Μόσχας σώθηκαν κι αυτά…

Η εμφατική νίκη απέναντι στη Μακάμπι αντί να δώσει ώθηση επέφερε εφησυχασμό. Το’ βλεπες από τα πρώτα λεπτά του αγώνα με τη Χίμκι. Απάθεια στην άμυνα, πλήρης έλλειψη συγκέντρωσης στην επίθεση, 28 πόντοι κατακέφαλα στο δεκάλεπτο και μετά «τρικυμία». Οι γηπεδούχοι έμοιαζαν να παίζουν σε άλλη ταχύτητα από τον Ολυμπιακό, που παρουσιάστηκε όσο χαλαρός και σίγουρος πως επέστρεψε στην κανονικότητά του δεν έπρεπε για να συντριβεί ξανά. Το κακό άρχισε, ως συνήθως από τα μετόπισθεν και συνεχίστηκε στην επίθεση. Ανύπαρκτη πίεση στην μπάλα, κάκιστες περιστροφές, ακόμη χειρότερη αντιμετώπιση του πικ εν ρολ, βόλτες των γοργοπόδαρων γκαρντ ή ελεύθερα σουτ («φωνάζει» από την αρχή της σεζόν η απουσία από το ρόστερ ενός καλού περιφερειακού αμυντικού), άνετη τροφοδοσία των ψηλών ή ημίψηλων και πολλά χαμένα ριμπάουντ.

Κι επειδή οι ασθένειες είναι μεταδοτικές και αμφίδρομες, παρουσιάστηκε ακόμη χειρότερη εικόνα, τελικά, στην επίθεση. Και δεν έφταιγαν πάλι τα τρίποντα, γιατί ο Ολυμπιακός ήταν πολύ άστοχος και απέναντι στη Μακάμπι, αλλά έκανε όλα τα υπόλοιπα σωστά. Είναι σαφές πως μακριά από το ΣΕΦ ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται εσχάτως αγνώριστος, χωρίς ιδέες, αυτοματισμούς και κατά συνέπεια σκορ. Από τις 12 Δεκεμβρίου και σε έξι εκτός έδρας ματς με Μπάμπεργκ, ΑΕΚ, Εφές, ΠΑΟΚ, Μπασκόνια και Χίμκι πετυχαίνει 61,6 πόντους κατά μέσο όρο. Και ξέρετε τι λένε για τις επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις…

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ο Ολυμπιακός έχει δεδομένο αγωνιστικό, αλλά και ψυχολογικό πρόβλημα. Παίκτες-κολόνες, όπως ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης γίνονται εύκολος στόχος για το αμυντικό διάβασμα των αντιπάλων και παρουσιάζονται απρόσμενα διστακτικοί. Και ίσως να μην είναι τυχαίο πως ο μοναδικός διασωθείς στην κακή βραδιά του αρχηγού ήταν ο Στρέλνιεκς που αντιστοίχως εξαφανίζεται στα καλά διαστήματα του Σπανούλη. Άλλοι, όπως ο Παπανικολάου και ο Παπαπέτρου, έχουν κουραστεί να ανεβοκατεβαίνουν θέσεις (με όση πολυπλοκότητα συνεπάγεται κάτι τέτοιο για την ανταπόκρισή τους σε επιθετικά συστήματα και άμυνες) για να καλύπτουν τις δομικές αδυναμίες του ρόστερ. Ορισμένοι, βλέπε Ρόμπερτς και Τόμπσον, μοιάζουν είτε δίχως ρόλο είτε απροσάρμοστοι σε αυτούς, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται διαρκώς καταρρακωμένοι και σε απέλπιδες προσπάθειες να δείξουν τι μπορούν να δώσουν να αναλώνονται σε προσωπικές ενέργειες που δεν εξυπηρετούν την ομάδα. Κάποιοι άλλοι, βλέπε Μπόγρης και Τολιόπουλος, χρησιμοποιούνται μόνο όταν όλα έχουν κριθεί ακόμη (για να συγκεντρώσουν, ειδικά ο πρώτος, το… ανάθεμα των οπαδών που ψάχνει εύκολους στόχους) κι όταν οι υπόλοιποι είναι σε κακή βραδιά, δείχνουν να τα έχουν παρατήσει ή έχουν εξαντληθεί.

Με αυτά και με άλλα πολλά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει φτάσει να διαθέτει ένα ρόστερ απογοητευμένο, εκνευρισμένο και μη συγκεντρωμένο. Φαίνεται σαν οι αρκετές επιστροφές που είχε το τελευταίο διάστημα από τραυματισμούς ο Ολυμπιακός να δημιούργησαν προβλήματα αντί να λύσουν όσα καλά καμουφλάρονταν ως τότε με αποψιλωμένο ρόστερ. Ο προπονητής μοιάζει να έχει αναθέσει σε κάποιους παίκτες περισσότερους και μεγαλύτερους ρόλους από όσο μπορούν να σηκώσουν στους ώμους τους και να έχει αφήσει εκτός… casting κάποιους άλλους.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ίσως και υπερβολικά για μία ομάδα που έστω κι έτσι παραμένει σε τροχιά τετράδας. Κι ασφαλώς ουδείς απαξιώνει την ως τώρα αξιοθαύμαστη πορεία της με τόσα προβλήματα που θα είχαν φέρει ακόμη και διάλυση σε άλλους. Όμως τα τελευταία δείγματα γραφής είναι όχι απλά κώδωνες κινδύνου, αλλά καμπαναριά ολόκληρα. Αν στον Ολυμπιακό, από τη διοίκηση των Αγγελόπουλων (που ίσως πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις ή έστω να τραβήξουν κάποια αυτιά) και τον Γιάννη Σφαιρόπουλο (που ίσως θα πρέπει να αναζητήσει ευθύνες και στον εαυτό του πέραν όλων των άλλων) μέχρι και τους παίκτες (που φυσικά δεν είναι άμοιροι ευθυνών) επιλέξουν να κωφεύσουν ο στραβός δρόμος που έχει πάρει εσχάτως η ομάδα δεν θα έχει επιστροφή. Και σίγουρα δεν θα βγάλει στο τέλος της διαδρομής στο Βελιγράδι.

Follow @ChristosRobolis