Ο Διαμαντίδης παίζει με τον πόνο των Παναθηναϊκών

Ούτως ή άλλως, οι τελευταίες από τον πολύ περιορισμένο πλέον αριθμό εμφανίσεων του Δημήτρη Διαμαντίδη είναι «συλλεκτικές». Ο ίδιος απέναντι στη Λοκομοτίβ Κουμπάν θαρρείς και βάλθηκε να δείξει στους φίλους του Παναθηναϊκού (και τους ακομπλεξάριστους φίλους του αθλήματος) πόσο θα τους λείψει. Με μια από τις εμφανίσεις που οι αγγλόφωνοι αποκαλούν epic, ο αρχηγός του «τριφυλλιού» πήρε από το χέρι τους υπόλοιπους, νεότερους, πιο αθλητικούς αλλά λιγότερο (τουλάχιστον ακόμη) ικανούς στη διαχείριση κρίσεων συμπαίκτες του όταν το παιχνίδι με τη Λοκομοτίβ έδειχνε να στραβώνει για τα καλά. Η νίκη-μισή πρόκριση φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του και απλώς η βιαστική του επιλογή και το άστοχο τρίποντο στο φινάλε ήρθε απλά για να υπενθυμίσει πως ακόμη κι ένας θρύλος είναι… γήινος.

Η «Λόκο» πιστοποίησε στο ΟΑΚΑ πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μια άριστη δομημένη ομάδα, με δύο παίκτες τεράστιας κλάσης (Ντιλέινι-Ράντολφ) και άριστα κατανεμημένους ρόλους, που αν δεν είχε ακόμη τόσο ελαφριά φανέλα θα είχε φύγει μάλλον και πάλι νικήτρια από την Αθήνα.

Ο Παναθηναϊκός «παγιδεύτηκε» από την ομάδα του Κράσνονταρ, αλλά ίσως περισσότερο από τις δικές του επιλογές. Η επιμονή του Τζόρτζεβιτς σε Ραντούλιτσα και έστω για λίγα λεπτά σε Κούζμιτς αποδείχτηκε παραλίγο καταστροφική, αφού οι βαρείς Σέρβοι ψηλοί ήταν παιχνιδάκι για τον Ράντολφ και οι περιστροφές ήταν απελπιστικά αργές, με αποτέλεσμα μια ομάδα με άριστη κυκλοφορία της μπάλας, υποδειγματικές αποστάσεις και πολύ καλούς σουτέρ να κάνει θραύση. Την ίδια ώρα, η περιφερειακή αστοχία των «πράσινων» επέτρεπε στους «Ρώσους» να κλείνουν στο… καβούκι τους και να μικραίνει ο χώρος δράσης του Ραντούλιτσα. Έχουμε ξαναπεί πως ο «Μίρο» είναι παίκτης ειδικών καταστάσεων και σε ορισμένα παιχνίδια που είναι περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος θα πρέπει να χρησιμοποιείται ελάχιστα.

Το πιο ευέλικτο σχήμα με δύο εκ των Γκιστ, Φώτση και Χάντερ λειτούργησε πολύ καλύτερα, με τον πρώτο να αποδεικνύει την πολυτιμότητά του και τον τελευταίο τη χρησιμότητά του που μπορεί να αυξάνεται όσο περισσότερα «χιλιόμετρα» γράφει με την ομάδα σε προπονήσεις και αγώνες. Ο Καλάθης ήταν καταπληκτικός δείχνοντας πόσο άδικο είχαν όσοι τον «σταύρωσαν» για ένα κακό παιχνίδι στο Βελιγράδι, ενώ ο Γουίλιαμς πέρα από τη δεδομένη κλάση του φάνηκε πως έχει ΚΑΙ ψυχή.

Ο Παναθηναϊκός δεν έφτασε στο ιδεατό του 9+, αλλά απέφυγε το εφιαλτικό σενάριο της ήττας που θα τον έφερνε σε επικίνδυνη θέση. Πλέον η πρόκριση στα play offs είναι δεδομένη, με περισσότερο πιθανό το πλασάρισμα στην τρίτη θέση και λιγότερο στη δεύτερη ή την τέταρτη, πράγμα που συνεπάγεται πως λογικά απομακρύνεται το κακό συναπάντημα με την ΤΣΣΚΑ και θα συναντήσει έναν περισσότερο βατό αντίπαλο στον προθάλαμο του Final Four.

Στον σκάρτο μήνα που απομένει μέχρι τα play offs, ο Παναθηναϊκός δεν καλείται απλώς να πάρει όσες περισσότερες νίκες μπορεί ολοκληρώνοντας στην καλύτερη δυνατή θέση το Top 16, αλλά και να βελτιωθεί στο μέγιστο βαθμό. Και σε αντίθεση με πολλές ομάδες της διοργάνωσης που έχουν πιάσει «ταβάνι», ο Παναθηναϊκός των τριών βελτιωτικών κινήσεων μεσούσης της περιόδου έχει αρκετά περιθώρια να φτάσει το δικό του εξαντλώντας τις πιθανότητες πρόκρισης στο Final Four.

ΥΓ: Θα το επισημάνουμε και πάλι (καλύτερα σε μια νίκη, παρά μετά από κάποια ήττα): Μετά τον Παππά και τους μικρούς, το ελληνικό στοιχείο του Παναθηναϊκού περιορίζεται κι άλλο καθώς ο Γιάνκοβιτς έχει ελάχιστο ως μηδαμινό ρόλο στα τελευταία παιχνίδια της Ευρωλίγκας. Τροφή για σκέψη όχι τόσο για το εγγύς, αλλά για το απώτερο μέλλον της ομάδας, ειδικά στη μετα-Διαμαντίδη εποχή...

Follow @ChristosRobolis