Ο «αιώνιοι» νικούν τους εαυτούς τους

Ιδανική ήταν η πρεμιέρα για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα. Από τα πρώτα δείγματα γραφής γίνεται σαφές πως οι «αιώνιοι» πέρα από την Αβελίνο και τη Ζαλγκίρις αντίστοιχα το τελευταίο διήμερο έχουν καταφέρει να νικήσουν πάνω από όλα τους εαυτούς τους. Χωρίς αμφιβολία, αμφότεροι είναι εμφανώς πολύ καλύτεροι σε σχέση με πέρυσι.

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα χρονικά, από τον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν είναι έτοιμοι και αυτό είναι σαφές. Ωστόσο το γεγονός ότι έστω και ανέτοιμοι όντες νίκησαν μία ομάδα που ίσως προκαλέσει ζημιές σε αρκετές άλλες στην έδρα της, αποδεικνύει πως κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με πέρυσι, όταν το πρώτο «διπλό» είχε αργήσει πολύ στην Ευρωλίγκα. Ο Ολυμπιακός είχε και την περασμένη σεζόν καλούς παίκτες. Φέτος όμως έχει καλύτερους και περισσότερους... συμπαίκτες. Διαθέτει δηλαδή στο δυναμικό του μονάδες που δίχως να υστερούν σε ποιότητα και ταλέντο, θέτουν σε πρώτο πλάνο το συμφέρον της ομάδας και εφαρμόζουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να εφαρμόσουν τις οδηγίες του προπονητή. Παίκτες όπως ο Παπαλουκάς, ο Βούιτσιτς και ο Τσίλντρες ενδιαφέρονται πρωτίστως για το σύνολο και δεν σκέφτονται τη στατιστική τους. Μην ψάχνεται να βρείτε Γουντς ή... Γκριρ στη φετινή ομάδα. Αθλητές σαν τον πρώτο δεν ήθελε ποτέ ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις ομάδες του, ενώ ο δεύτερος παρουσιάζεται εξαιρετικά δεκτικός στη «μετάλλαξη» στην οποία τον υποβάλλει ο «δράκος»: πολύ τρέξιμο στην άμυνα, προσήλωση στην οργάνωση και εκτέλεση μόνο όταν αυτό είναι η καλύτερη επιλογή είναι πλέον η αποστολή του στο παρκέ και προσπαθεί φιλότιμα (χωρίς όμως να τα καταφέρνει πάντα) να τη φέρει εις πέρας. Για τον Τσίλντρες δεν χρειάζονται πολλά λόγια: πρόκειται για έναν σούπερ (συμ)παίκτη, από τους λίγους ΝΒΑερ που μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα και γρήγορα στα δεδομένα της Ευρώπης, κι αυτό λόγω της φιλοσοφίας του για το παιχνίδι. Σπάνια θα πετύχει 30αρες, αλλά εγγυάται μία σταθερά γεμάτη στατιστική και πολλή ενέργεια στο γήπεδο. Πέραν όλων των άλλων, ο χρόνος δουλεύει για τον Ολυμπιακό, αφού είναι (και φέτος) νέα ομάδα. Η υπομονή, αγαπημένη λέξη που αποτυπώνει τη φιλοσοφία ζωής και προπονητικής του Παναγιώτη Γιαννάκη, φαίνεται πως αυτή τη φορά αξίζει τον κόπο από τους φίλους της ομάδας.

Στα του Παναθηναϊκού τώρα: Ασφαλώς και η ασέλγεια στο... πτώμα της Ζαλγκίρις δεν προσφέρεται για θριαμβολογίες, ωστόσο είναι πασιφανές πως οι «πράσινοι» έχουν προσθέσει νέα στοιχεία στο παιχνίδι τους. Η παρουσία του Νίκολα Πέκοβιτς διώχνει επιτέλους το φάντασμα του... Ζέλικο Ρέμπρατσα από το ΟΑΚΑ. Από την εποχή του Σέρβου είχε ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει έναν παίκτη που θα προσφέρει σκορ κάτω από το καλάθι. Όσοι κλήθηκαν να παίξουν το ρόλο αυτό τα προηγούμενα χρόνια δεν τα κατάφεραν επαρκώς: ο Τομάσεβιτς πρόσφερε πολλά, αλλά τα χρόνια στην πλάτη του και το ταλαιπωρημένο κορμί του δεν τον καθιστούσαν αξιόπιστη λύση, ενώ ο Ρομπέρτας Γιαβτόκας έδειχνε χαμένος στα συστήματα και όσα του ζητούσε να κάνει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Πέκοβιτς παρόντος το «τριφύλλι» αποκτά ένα σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα, τόσο αμυντικά όσο και (κυρίως) επιθετικά, με συνέπεια το παιχνίδι της ομάδας να μην είναι πλέον μονοδιάστατο, όπως σε πολλές περιπτώσεις πέρυσι. Η παρουσία του Αντώνη Φώτση εγγυάται βελτίωση στα ριμπάουντ (τομέα που υστέρησε ο ΠΑΟ την Τετάρτη), ταχύτητα και μακρινό σουτ. Το τελευταίο αποτελεί την ειδικότητα του Ντρου Νίκολας, έστω και αν το άγχος της πρώτης επίσημης εμφάνισης μπροστά στον κόσμο της ομάδας τον εμπόδισε να το αποδείξει, κάτι που όμως είχε κάνει κατ’επανάληψη ως τώρα, σαν αντίπαλος. Εν κατακλείδι ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε εκεί ακριβώς που πονούσε. Μπορεί το αεροδρόμιο να μην πλημμύρισε και φέτος από την έλευση ενός νέου Μεσσία, όπως πέρυσι του Γιασικεβίτσιους, μπορεί να πουλήθηκαν σχεδόν τα μισά διαρκείας από την περασμένη σεζόν, αλλά αυτό ουδόλως απασχολεί τον Ομπράντοβιτς που κοίταξε (και καλά έκανε) την ουσία. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός που δημιουργεί γεμίζει το ΟΑΚΑ και χωρίς διαρκείας.

Κοινό σημείο αναφοράς για τους «αιώνιους» το... απύθμενο βάθος στον πάγκο τους. Γιαννάκης και Ομπράντοβιτς διαθέτουν όχι 12, αλλά 13, 14, 15 και 16 παίκτες πρώτης γραμμής. Την ώρα που οι περισσότεροι από τους αντίπαλους προπονητές κοιτάζουν με θλίψη στον πάγκο τους και οι βασικοί αντίπαλοι παίκτες ψάχνουν εναγωνίως για ανάσες, οι κόουτς του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού έχουν την πολυτέλεια να βάζουν και να βγάζουν παίκτες χωρίς να «κατεβάζουν» ταχύτητα οι ομάδες τους. Ας όψονται οι αδερφοί Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι και τα εκατομμύρια τους...

*Για τον αγώνα του Πανιωνίου και τη βαριά ήττα από τη Ρεάλ στη Μαδρίτη δεν χρειάζεται κριτική, γιατί θα είναι άδικο για τους «κυανέρυθρους». Το ζητούμενο για τους Νεοσμυρνιώτες δεν είναι η πρόκριση, αλλά μία αξιοπρεπής παρουσία και η... επιστροφή στην Ευρωλίγκα την επόμενη σεζόν. Για να μην περάσουν πάλι δώδεκα χρόνια μέχρι να επιστρέψουν στην ελίτ.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com