Ντρίμπλαρε, αλλά μην το βουλώνεις!

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ αποτέλεσε μια θλιβερή αφορμή για να αντιληφθούμε την δύναμη που έχει η φωνή των αθλητών. Από τον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μέχρι τον Στιβ Κερ και τον Πάου Γκασόλ, σταρ του ΝΒΑ (και όχι μόνο φυσικά) ένωσαν τις φωνές τους με αυτές εκατομμυρίων «απλώς» ανθρώπων κατά του ρατσισμού και των κάθε λογής διακρίσεων που έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ο αθλητισμός ανέκαθεν έδειχνε τον δρόμο. Όταν ολόκληρος Μοχάμεντ Άλι αρνείται να πολεμήσει στο Βιετνάμ, όταν ο Κόλιν Κάπερνικ γονατίζει στον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ για να θίξει τις ανισότητες, δίχως να υπολογίζουν το κόστος στην καριέρα, την δόξα ή τους λογαριασμούς τους, ουδείς πρέπει να μένει ασυγκίνητος και άπραγος. Οι αθλητές, όση φήμη και πλούτη κι αν απολαμβάνουν, όσο προνομιούχοι κι αν φαντάζουν στα μάτια των υπολοίπων, δεν παύουν να είναι κοινωνικά όντα. Και μπορούν ή μάλλον πρέπει να αξιοποιούν την οντότητά τους όχι μόνο για να κερδίζουν τίτλους, πολυτελή αυτοκίνητα ή τις ομορφότερες γυναίκες του κόσμου, αλλά και για να δείχνουν το δρόμο σε ανθρώπους που τους θαυμάζουν.

Το «Shut up and dribble», δηλαδή κάτι σαν «Σκάσε και παίξει μπάσκετ», που είχε ξεστομίσει παρουσιάστρια κατά του Λεμπρόν Τζέιμς πριν λίγους μήνες, συνόψιζε μια άθλια άποψη που δυστυχώς έχει πέραση ακόμη και σήμερα. Στα μάτια ορισμένων, ένα μίνιμουμ επίπεδο μόρφωσης ή κοινωνικής τάξης αποτελεί προαπαιτούμενο για να αρθρώσει κανείς πολιτικό λόγο. Για αυτούς ένας αθλητής δεν κάνει για τίποτα περισσότερο από το να κλωτσά ή να σκάει μια μπάλα, όπως ένας ταξιτζής για να οδηγεί, ένας οικοδόμος να χτίζει, ένας σερβιτόρος να σου φέρνει το φαγητό…

Αμ δε! Η δημοκρατία στην οποία θέλουμε όλοι να πιστεύουμε πως ζούμε προϋποθέτει συμμετοχή όλων στα κοινά και ελευθερία έκφρασης της γνώμης. Είτε πρόκειται για έναν καθηγητή πολιτικών επιστημών, είτε για έναν άνθρωπο κατώτερης παιδείας. Ο Λεμπρόν, ο Γιάννης και ο κάθε Λεμπρόν και ο κάθε Γιάννης μπορεί να μην έλαβαν πανεπιστημιακή μόρφωση αλλά έχουν λόγο και πρέπει να ακουστούν. Να συνεχίσουν να ντριμπλάρουν, αλλά να μην το βουλώσουν ποτέ. Να ορθώσουν το τεράστιο (υψομετρικά και όχι μόνο) ανάστημά γιατί θα φτάσουν σε πολλά περισσότερα αυτιά και θα αγγίξουν πολλές περισσότερες ψυχές από οποιονδήποτε ειδήμονα ή «ειδήμονα».

Ευτυχώς ακόμη το κάνουν και η τραγική υπόθεση Φλόιντ είναι η πιο πρόσφατη (αλλά δυστυχώς μάλλον όχι η τελευταία) απόδειξη. Η στάση του-παμμέγιστου κατά τα άλλα-Μάικλ Τζόρνταν που απέφευγε πάντα τον πολιτικό λόγο, πιθανώς για να μη δυσαρεστήσει δυνάμει αγοραστές των προϊόντων του («και οι ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν παπούτσια») ευτυχώς είναι η μειοψηφία.

Όχι όμως στην Ελλάδα… Δυστυχώς στο λίκνο της δημοκρατίας οι αθλητές που αρθρώνουν πολιτικό λόγο και παίρνουν θέση σε τέτοια ζητήματα είναι μετρημένοι. Κι ακόμη πιο δυστυχώς εκείνοι που εκφράζονται δημόσια και πολλές φορές ξεδιάντροπα είναι αυτοί που εκφράζονται… ακραία. Είναι από τις περιπτώσεις που η σιωπηρή πλειοψηφία «καπελώνεται» από την θορυβώδη μειοψηφία.

Είναι αδιανόητο πώς αθλητές με οικογένειες, παιδεία (όχι απαραίτητα μόρφωση) και αρχές αποφεύγουν να τοποθετηθούν επί τέτοιων ζητημάτων. Γιατί; Θα τους στοιχίσει στην υστεροφημία τους; Θα κακοκαρδίσει κάποιους οπαδούς του «φανταστικού τους κοινού»; Θα πλήξει την καριέρα ή το κασέ τους; Ουδείς γνωρίζει, αλλά η σιγή αυτή ώρες-ώρες είναι εκκωφαντική και ενοχλητική.

Το «εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου, να προπονούμαι και να παίζω καλά» δεν φτάνει. Ένα ολοκληρωμένο πρότυπο οφείλει να λειτουργεί ως τέτοιο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του. Τόσο ως σπουδαίος αθλητής με θαυμαστές επιδόσεις, αλλά και ως υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος πολίτης μιας δημοκρατίας που δεν στέκεται σιωπηρός όταν γύρω του χαλάει ο κόσμος. Η σιωπή στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι χρυσός, αλλά μοιάζει περισσότερο με συνενοχή…

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis