Χρυσοί μου νέοι, τώρα είστε… μόνοι σας

Αυτό που κατάφερε η Εθνική Νέων στα γήπεδα της Κρήτης δεν είναι καθόλου μικρή υπόθεση. Άλλωστε το επίτευγμα είναι ακόμη πιο λαμπρό όταν επιτυγχάνεται απέναντι σε αντιπάλους που δεν υστερούν (κάθε άλλο) σε ταλέντο, ύψη, χρήματα για υποδομές και πληθυσμό. Όμως περισσότερο σημαντική από τη νέα διάκριση αυτών των παιδιών είναι για τα ίδια η επόμενη μέρα…

Τα παραδείγματα παικτών που είχαν αποκορύφωμα της καριέρας τους τις «μικρές» εθνικές ομάδες είναι αναρίθμητα. Όπως και, αντίστοιχα, εκείνα των παικτών που πέρασαν απαρατήρητοι μέχρι τα 20 αλλά η εξέλιξή τους ήταν πολύ καλύτερη από πολυδιαφημισμένους συνομήλικούς τους.

Η επόμενη μέρα είναι ταυτόχρονα δύσκολη και κρίσιμη. Η αποχώρηση από τη θαλπωρή των «μικρών» εθνικών ομάδων σηματοδοτεί την προσγείωσή τους (για κάποιους την επιστροφή) σε μια σκληρή πραγματικότητα. Εκεί δεν έχουν να ανταγωνιστούν παιδιά της ίδιας ηλικίας, με παρόμοια όνειρα και φιλοδοξίες. Θα συναντήσουν, αν και οι περισσότεροι συναντούν ήδη, τον άδικο ανταγωνισμό από φτασμένους παίκτες, γηγενείς και ξένους, και κάποιοι από αυτούς δεν θα τους δουν σαν… προστατευόμενους αλλά ως «απειλές» για τη θέση τους. Θα βρουν προπονητές που πιθανώς θα τους αγνοήσουν προτιμώντας τα «άμεσα» αποτελέσματα από τα οποία και κρίνεται η δουλειά τους ή δεν θα δουλέψουν μαζί τους γιατί έχουν πιο επείγουσες σκοτούρες. Θα αντιμετωπίσουν ίσως και διοικήσεις που ευαγγελίζονται ελληνοποιήσεις κι ανανεώσεις αλλά στην πράξη υποκύπτουν στην πίεση του αποτελέσματος εδώ και τώρα και προωθούν σχέδια για αύξηση αριθμού ξένων. Θα βρουν στο δρόμο τους επιτήδειους, ατζέντηδες, «φίλους» ή και το ίδιο τους το αίμα, που θα τους φουσκώσουν τα μυαλά ή θα τους οδηγήσουν σε λάθος επιλογές. Θα έχουν «στρατό» θαυμαστριών και άλλων πειρασμών που θα δοκιμάσουν την αφοσίωσή τους σε αυτό που κάνουν. Θα κερδίσουν προβολή και ίσως χρήματα που θα αλλάξουν τη ζωή τους και θα απειλήσουν να αλλοιώσουν τους ίδιους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμα από παιδιά στα 19 ή 20 χρόνια τους. Αν όμως μέσα σε αυτό το δύσκολο περιβάλλον κατορθώσουν να διατηρήσουν την ίδια αγάπη για το «παιχνίδι», αν σέβονται τους κόπους και τις θυσίες που ήδη έχουν κάνει κι αν έχουν την εξυπνάδα και το «καθαρό» μυαλό να κάνουν τις καλύτερες επιλογές, από ομάδα και ατζέντη μέχρι παρέες και συντρόφους, δεν πρόκειται να χαθούν. Αν όχι, θα προστεθούν στη μακρά λίστα των παικτών που όσο γρήγορα γνώρισαν τη δόξα, τόσο γρήγορα ξεχάστηκαν και θα φτάσουν στο σημείο να βλέπουν πολλούς της γενιάς τους να τους προσπερνούν μένοντας οι ίδιοι μετανιωμένοι για τα λάθη τους με τη «στάμπα» του αιώνιου ταλέντου και του underachiever.

Ασφαλώς παίζει ρόλο και η τύχη. Να «πέσεις» στους κατάλληλους ανθρώπους, που θα αναγνωρίσουν το ταλέντο, την αξία και τη δουλειά σου, θα σου δώσουν χώρο και χρόνο να το καλλιεργήσεις και-αν θέλετε-θα ρισκάρουν πάνω σου. Όμως κάποιες φορές αυτοί είναι παράγοντες που δεν μπορείς να ελέγξεις. Και γι’ αυτά τα παιδιά, όπως ισχύει και για όλους τους ανθρώπους, η μεγαλύτερη ευθύνη που έχουν είναι απέναντι στους εαυτούς τους.

Εμπρός, λοιπόν, Νέοι. Ήρθε η ώρα να ανοίξετε τα φτερά σας και να πετάξετε. Τώρα, πια, είστε μόνοι σας!

Follow @ChristosRobolis