Νέοι με… ανδρικό DNA

Επτά ματς σε οκτώ μέρες δεν παίζουν ούτε στο ΝΒΑ. Η ήττα για την Εθνική Νέων θα ερχόταν κάποια στιγμή, όπως είχε συμβεί και το 2009 στη Ρόδο. Κι ευτυχώς που δεν ήρθε σε νοκ άουτ αγώνα. Καλύτερα τώρα, παρά μετά δηλαδή.

Όμως σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ασφαλώς μία (ακόμη) διάκριση σε επίπεδο μικρών εθνικών ομάδων θα ήταν ευπρόσδεκτη, όμως δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Είτε η ομάδα του Κώστα Μίσσα κάνει στο weekend το 3/3 και φτάσει στην κούπα, είτε (που το απευχόμαστε) χάσει ακόμη και στον προημιτελικό της Παρασκευής, αυτό που μετρά στο τέλος της μέρας είναι τι παίκτες «βγάζει» το ελληνικό μπάσκετ και πόσοι από αυτούς θα τροφοδοτήσουν πρωτίστως την Εθνική και δευτερευόντως μεγάλους συλλόγους, της Ελλάδας, της Ευρώπης ή και του ΝΒΑ.

Το πρώτο στοίχημα φαίνεται πως το κερδίζει το ελληνικό μπάσκετ. Η νέα γενιά του, αλλά ακόμη και οι μικρότερες για όσους έχουν παρακολουθήσει, μοιάζουν να έχουν κληρονομήσει αρχές που μας επιτρέπουν πλέον να μιλάμε για «σχολή». Ξέχωρα από το ατομικό ταλέντο, τα «πλοκάμια» του Αντετοκούνμπο, το μυαλό του Μποχωρίδη, το γλυκό σουτ του Παπαπέτρου και τις υπόλοιπες αρετές που διακρίνουν κάθε παίκτη, όλοι τους μοιράζονται την ίδια φιλοσοφία.

Προσήλωση στην άμυνα, αλληλοβοήθειες, καλό διάβασμα στην επίθεση, αξιοποίηση των δυνατών σημείων του συμπαίκτη και καμουφλάρισμα των αδυναμιών του, αλτρουισμός, μάχη μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου για τη νίκη εκεί που άλλοι έχουν πετάξει λευκή πετσέτα… Όλα τους στοιχεία που διαθέτουν σε πρώιμο στάδιο και καλλιεργούν τα παιδιά αυτά με σωστή καθοδήγηση, θαρρείς και το DNA δεν υπάρχει τελικά μόνο στη βιολογία, αλλά κληροδοτείται με έναν μαγικό τρόπο και στο μπάσκετ.

Η εξήγηση δεν είναι επιστημονική, αλλά πολύ απλή. Αυτά τα παιδιά δεν μεγάλωσαν με παραστάσεις παικτών που παίρνουν τις μισές επιθέσεις της ομάδας για να βάλουν τριαντάρες, που αντιμετωπίζουν τους συμπαίκτες σαν αναγκαίο κακό, χαμάληδες και έσχατο στήριγμα όταν δεν έχουν τι να κάνουν την μπάλα, που θεωρούν την άμυνα αγγαρεία και στο φινάλε του αγώνα κοιτάζουν πρώτα τη στατιστική τους και μετά το σκορ. Μεγάλωσαν θαυμάζοντας αλτρουιστές ηγέτες, τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη… παίκτες που παίζουν πρώτα για την ομάδα και μετά για την πάρτη τους.

Ο Αντετοκούνμπο στην κακή επιθετικά βραδιά του δεν πήρε παραπάνω από τέσσερα σουτ, δεν θέλησε να το παίξει… ΝΒΑερ και να φτιάξει τους αριθμούς του, αλλά προτίμησε να βοηθήσει την ομάδα του αλλιώς, με τις «σταθερές» της άμυνας, των ριμπάουντ και του ομαδικού του παιχνιδιού. ΑΥΤΟ είναι το πιο ενθαρρυντικό σημάδι για αυτή τη γενιά. Πέρα και πάνω από οποιοδήποτε αποτέλεσμα ή τίτλο.

Καλώς να έρθει κούπα ή μετάλλιο από τους Νέους μας. Αλλά μεγαλύτερο κέρδος θα είναι να γίνουν οι περισσότεροι (γιατί κακά τα ψέματα, όλοι δεν γίνεται) σωστοί παίκτες και Άνδρες. Σαν τον Παπανικολάου, τον Μάντζαρη, τον Σλούκα, τον Γιάνκοβιτς, τον Παππά, για τους οποίους γινόταν το ίδιο μεγάλος ντόρος το 2009. Κι όπως αποδείχτηκε καθόλου άδικα…

Follow @ChristosRobolis