Νάγκετς: Ο θρίαμβος της εμπιστοσύνης και των συμπαικτών

Καλοί οι super star, καλές οι super teams με τις συμπράξεις αστέρων, καλές οι μεγαλοστομίες, αλλά η ιστορία, ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια, έχει αποδείξει πως στο τέλος χαμογελούν οι ομάδες. Όχι αυτές με το αθροιστικά περισσότερο ταλέντο, όχι αυτές με τους πιο λαμπερούς ή τους περισσότερους πρωταγωνιστές, ούτε αυτές με τους διακοσμητικούς προπονητές που απλώς διαχειρίζονται μεγάλα «εγώ». Αλλά αυτές με το καλύτερο σύνολο, με τα κομμάτια του παζλ που είναι περισσότερο συμβατά και αλληλοσυμπληρώνονται, που διαθέτουν πρώτα καλούς συμπαίκτες και μετά… αστέρες, με παίκτες που πασχίζουν για το σύνολο και όχι για τους αριθμούς ή τα συμβόλαιά τους και που όλοι τους κατευθύνονται από τον κατάλληλο άνθρωπο. Η επιτομή όλων των παραπάνω ήταν οι φετινοί Νάγκετς…

Βραχώδης διαδρομή, μέχρι την κορυφή του βουνού

Για μια ακόμη σεζόν το πρωτάθλημα δεν… αγοράστηκε, αλλά κερδήθηκε με κόπο, υπομονή, μέσα από αποτυχίες που έφεραν διορθώσεις και πίστη σε ένα πλάνο. Το Ντένβερ δεν έκοψε δρόμο για να φτάσει στην κορυφή, όπως επιχείρησαν να κάνουν πολλές ομάδες αγοράζοντας ό,τι έβρισκαν στο δρόμο τους και έλαμπε αλλά τελικά έφαγαν τα μούτρα τους (βλέπε Σανς ή Σίξερς φέτος, Νετς πέρσι και ουκ ολίγα ακόμη παραδείγματα). Έχτισε πετραδάκι-πετραδάκι αυτό που όλοι θαυμάσαμε φέτος, το στήριξε ακόμη κι όταν το οικοδόμημα παρουσίασε τριγμούς και υπήρχαν κραυγές για καρατομήσεις μετά από διαδοχικές σφαλιάρες, έσκυψε πάνω από τα λάθη του σχεδιασμού, έκανε τις απαραίτητες βελτιώσεις και έφτασε με κόπο να παρουσιάσει αυτό που άγγιξε την τελειότητα φέτος.



Ο Μάικ Μαλόουν ανέλαβε την ομάδα από τα Βραχώδη Όρη το 2015, απέτυχε να οδηγήσει τους Νάγκετς στα playoffs στις τρεις πρώτες σεζόν του στον πάγκο και στις τέσσερις που ακολούθησαν γνώρισε μάλλον εκκωφαντικούς αποκλεισμούς, αλλά η εμπιστοσύνη στη δουλειά του δεν κλονίστηκε και δικαιώθηκε πανηγυρικά στην όγδοη χρονιά του. Μέχρι να συμβεί αυτό, χρειάστηκε να ταξιδέψει στο… Σόμπορ για να «ψήσει» τον Γιόκιτς να δει πιο σοβαρά τις προοπτικές του, να εντοπίσει με τους συνεργάτες του στο ντραφτ τους Μάρεϊ και Πόρτερ, να πείσει τον Γκόρντον πως μπορεί να γίνει χρησιμότερος σε άλλο ρόλο, αλλά και να προσθέσει τους πολύτιμους «αχθοφόρους» Κάλντγουελ-Πόουπ και Μπράουν στο ρόστερ. Αναποδιές όπως ο σοβαρός τραυματισμός του Μάρεϊ απλώς καθυστέρησαν την εκτόξευση, που φαινόταν πως ήταν θέμα χρόνου να έρθει.

Οι Νάγκετς παρότι έκαναν… παρέλαση στην κανονική περίοδο στη Δύση υποτιμήθηκαν από πολλούς. Αρκετοί ειδικοί και «ειδικοί» προέβλεπαν πως θα φάνε τα μούτρα τους νωρίς δίνοντας μεγαλύτερη τύχη στους συνηθισμένους στον πρωταθλητισμό Γουόριορς ή τους Λέικερς, ακόμη και σε «νεόπλουτους» όπως οι Γκρίζλις ή οι Κινγκς. Ο τίτλος του dark horse ουδόλως «χάλασε» την ομάδα του Ντένβερ, που τον αποδέχτηκε ευχαρίστως και φρόντιζε να τον διαψεύδει παιχνίδι με το παιχνίδι, γύρο με τον γύρο στα playoffs, βλέποντας στο μεταξύ τόσα και τόσα φαβορί να καταποντίζονται.

Η τελευταία πίστα έφερε τους Νάγκετς αντιμέτωπους με μια ομάδα με ανάλογη κουλτούρα και φιλοσοφία, αλλά όχι ίδιο επίπεδο ποιότητας και όχι πολλές (πλέον) ανάσες. Τα θαύματα για το Μαϊάμι τελείωσαν στο Game 2, αφού δεν είχε ούτε το ταλέντο, ούτε το βάθος για να αντιπαρέλθει τις αδυναμίες του και το «σκάσιμο» του Μπάτλερ μετά από τόσο κουβάλημα. Ο Γιόκιτς αποδείχτηκε πραγματικός «Τζόκερ», αφού όποιο φύλλο κι αν τραβούσε ο πανούργος Έρικ Σπόελστρα, εκείνος είχε τη λύση. Τον αντιμετώπιζε με ζώνη και «έβλεπε» κάθε τρύπα της, του έβαζε overplay κι εξέθετε κάθε προσωπικό του φρουρό, προσπάθησε να του κόψει τη δημιουργία και άρχισε να βάζει 40άρες… Για κάθε πρόβλημα είχε τη λύση...

Ο καλύτερος παίκτης και συμπαίκτης με την καλύτερη πλαισίωση

Στην εποχή των γραμμωμένων, «ιπτάμενων» και γορδοπόδαρων παικτών, ο Νίκολα Γιόκιτς ήρθε να υπενθυμίσει σε όλους πως το αγνό, από το Θεό δοσμένο και σωστά καλλιεργημένο ταλέντο θα θριαμβεύει πάντα, με απαραίτητες προϋποθέσεις τη σωστή νοοτροπία και την κατάλληλη πλαισίωση. Όσο οι άλλοι μιλούσαν για την… πλαδαρότητά του, εκείνος δούλευε στο γυμναστήριο, μεγιστοποιούσε τις δυνατότητες του γήινου κορμιού του και εμπιστευόταν στους υπεύθυνους της ομάδας να τον θωρακίσουν με τους κατάλληλους συμπαίκτες.



Ο «Τζόκερ» δεν έμαθε φέτος το μπάσκετ, αφού έκανε τα ίδια και… χειρότερα «όργια» τις δύο προηγούμενες σεζόν που ήταν και ο MVP. Ούτε ξάφνου απέβαλε το «κουσούρι» να αποτελεί τον βασικό στόχο των αντιπάλων, που «σημαδεύουν» σταθερά στα αργά του πόδια. Αυτό που άλλαξε φέτος ήταν πως η πλαισίωσή του ήταν καλύτερη. Με την επιστροφή του Μάρεϊ στα προ τραυματισμού στάνταρ του, τον Γκόρντον που φροντίζει να δίνει αθλητικότητα στη front line, τις προσθήκες των KCP και Μπράουν που βελτίωσαν την πίεση στην μπάλα, η αδυναμία του Σέρβου στα μετόπισθεν καμουφλαρίστηκε. Και στην άλλη πλευρά του παρκέ, ο Γιόκιτς αφέθηκε να ξεδιπλώσει τις αρετές του, σκοράροντας από κάθε απόσταση, διαβάζοντας αφ’ υψηλού κάθε ανισορροπία ή αδυναμία και καθοδηγώντας μαεστρικά τους υπόλοιπους. Θαρρείς και με τις ασίστ του ανταπέδιδε τη χάρη για την έξτρα δουλειά που κάνουν όλοι για να τον «κρύψουν» στην άμυνα.

Είναι πραγματική ευλογία για κάθε ομάδα ένας τέτοιος σούπερ σταρ. Που δεν παίζει για την πάρτη του, που είναι καταπληκτικός συμπαίκτης και αντιμετωπίζει τους υπόλοιπους τέσσερις ως ισότιμους και όχι αναγκαία συμπληρώματα της πεντάδας, που αποφεύγει τα μεγάλα λόγια, που δεν μουρμουράει στους διαιτητές, που ασχολείται μόνο με το μπάσκετ, την οικογένειά του, άντε και τα άλογα και αποφεύγει τις κακοτοπιές…

Οι Νάγκετς και ο Γιόκιτς έχουν όλα τα εφόδια για να δημιουργήσουν δυναστεία και να μην αρκεστούν στον ρόλο του one hit wonder. Έχουν έναν κορμό στην καλύτερη ηλικία, έχουν την οικονομική δυνατότητα να τον κρατήσουν (οι βασικοί είναι «δεμένοι» με συμβόλαια και για τη νέα σεζόν) και πάνω από όλα έχουν τη δίψα αλλά και την ικανότητα για να συνεχίσουν. Στο χέρι τους είναι, αν και ο ανταγωνισμός θα είναι ακόμη μεγαλύτερος.

ΥΓ: Η ήττα στους τελικούς δεν μειώνει σε τίποτα την πορεία των Χιτ, που έκαναν διαδοχικές υπερβάσεις, προσωπικά και ομαδικά, για να φτάσουν να διεκδικούν το πρωτάθλημα. Μια ομάδα με τέτοιες αρχές αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί. Πόσω μάλλον όταν καθοδηγείται από «εγκεφάλους» όπως ο Πατ Ράιλι και ο Έρικ Σπόελστρα. Αλλά και έχοντας έναν αληθινό ηγέτη, τον Τζίμι Μπάτλερ, που πήρε πάνω του την ευθύνη και δεν έψαξε δικαιολογίες απορρίπτοντας την εύκολη λύση να αποδώσει την πτώση της απόδοσής του στους τελικούς σε τραυματισμό.

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis