Μπουρούσης και Γκιστ είναι σπάνια… είδη

Δεν υπάρχουν στερεότυπα στον αθλητισμό. Κι αν υπάρχουν, συχνά-πυκνά παρουσιάζονται αρκετά παραδείγματα που έρχονται να τα καταργήσουν. Η σύντομη παρουσία του Γιάννη Μπουρούση και το ρίζωμα του Τζέιμς Γκιστ στον Παναθηναϊκό αποτελούν απόδειξη για το δεύτερο…

Ο Μπουρούσης είναι ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Αυθόρμητος μέχρι παρεξηγήσεως, αυθεντικός είτε σου αρέσει ή όχι, χωρίς «φτιασιδώματα» και πολιτικά ορθές τοποθετήσεις. Κοινώς από τους τύπους που λατρεύεις ή μισείς. Ενίοτε και λατρεύεις να μισείς. Πέρσι, τέτοια εποχή, είπε «όχι» στους Γουόριορς (!) και στη ρεαλιστικότατη πιθανότητα όχι απλώς να παίξει στο ΝΒΑ αλλά να κατακτήσει και πρωτάθλημα στα 33, απέρριψε εκατομμύρια που έστρωσαν στα πόδια του οι Κινέζοι και επέλεξε τον Παναθηναϊκό. Όχι η «σοφότερη» επιλογή, αφού συν τοις άλλοις ένα μεγάλο μέρος της κερκίδας αν δεν τον αποδοκίμαζε εξ αρχής ή δεν απείχε, ήταν «οπλισμένο» με μουρμούρα εναντίον του και έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει με την πρώτη στραβή. Αυτό που για άλλους συνιστούσε την προφανή λάθος επιλογή, αντιμετωπίστηκε από τον ίδιο σαν πρόκληση. Λιγότερο από ένα χρόνο μετά, ο παίκτης που η πράσινη κερκίδα περιέπαιζε για τις περίφημες «δέκα μέρες» κατάφερε να αντιστρέψει πλήρως το κλίμα και να συνδέσει το όνομά του με ένα ιστορικό νταμπλ. Η φετινή προφανής επιλογή, λίγο πριν τα 34 πλέον, χωρίς την ίδια ζήτηση από το ΝΒΑ και με την αμφισβήτηση της κερκίδας να έχει μετατραπεί σε χειροκρότημα, θα ήταν να «αράξει» στις δάφνες και τον δεύτερο χρόνο του συμβολαίου του. Είπαμε όμως, ο Μπουρούσης δεν είναι συνηθισμένος τύπος. Έχοντας εκπληρώσει στο ακέραιο την αποστολή του, αποχαιρέτησε σαν φίλος και οδεύει προς άλλες προκλήσεις και εμπειρίες.



Ο Γκιστ, από την άλλη, πιστοποιεί πως οι ξένοι δεν είναι (όλοι) μισθοφόροι. Σε αντίθεση με τους περισσότερους εξ αυτών, που επιχειρούν να εξαργυρώσουν μια καλή σεζόν με μια πιο ακριβή μεταγραφή ή τη μεταπήδησή τους στο ΝΒΑ (βλέπε Τζέιμς και Σίνγκλετον), χωρίς αυτό προφανώς να είναι κατακριτέο, ο Γκιστ ριζώνει στον Παναθηναϊκό. Πολλοί ξένοι, σπανιότερα και Έλληνες παίκτες, αντιμετωπίζουν ακόμη και ομάδες τέτοιου βεληνεκούς σαν να τους έκαναν ή κάνουν χάρη που φορούν τη φανέλα τους. Όχι ο Γκιστ. Εκείνος μοιάζει να είναι ο ίδιος ευγνώμων στον Παναθηναϊκό. Αναγνωρίζει πως η ομάδα αυτή, ειδικότερα η οξυδέρκεια του Αργύρη Πεδουλάκη, τον μετέτρεψε από έναν Αμερικανό της σειράς στο μικρομεσαίο επίπεδο της Ευρωλίγκας σε έναν παίκτη πρώτης γραμμής στο top level. Και εκτιμά απεριόριστα πως ο σύλλογος, τον οποίο ο ίδιος έβλαψε πριν λίγα χρόνια με την απερισκεψία του, έδειξε μεγαλοψυχία, του έδωσε δεύτερη ευκαιρία και στάθηκε δίπλα του κι όχι απέναντί του σε ένα σοβαρό προσωπικό του πρόβλημα. Κάποιος μέσα από την ομάδα μού είχε πει κάποτε για τον Γκιστ το εξής και μάλλον η φράση αυτή τα λέει όλα: «Πρώτη φορά βλέπω ξένο παίκτη, ειδικά Αμερικανό, με τόσο φιλότιμο». Προφανώς ο Παναθηναϊκός δεν κάνει… χάρη στον Γκιστ που τον κρατά. Πέραν όλων των άλλων, η αγωνιστική κι όχι μόνο χρησιμότητά του είναι δεδομένη. Ξένο παίκτη που μαρκάρει πέντε θέσεις, παίζει για την ομάδα κι όχι την πάρτη του και έχει τέτοια επαφή με την κερκίδα δεν τον αφήνεις να φύγει…

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός μέχρι στιγμής είναι ενισχυμένος οργανωτικά στο «1» (με δυο κανονικούς πλέι μέικερ, Καλάθη και Λεκαβίτσιους), αριθμητικά αλλά όχι ποιοτικά στο «5» (ο Βουγιούκας είναι πολύ καλός αλλά όχι Μπουρούσης, ο Όγκαστ έχει προοπτική αλλά είναι στοίχημα), σταθερός στο «3», ενώ ο αντικαταστάτης του Τζέιμς και η παραμονή/αντικατάσταση του Σίνγκλετον θα κρίνουν τις θέσεις «2» και «4-5».

Follow @ChristosRobolis