Μπλατ, βάλε και λίγο… Σφαιρόπουλο!

Το καλοκαίρι και μετά από δύο άτιτλες σεζόν πολλοί έσπευσαν να φωνάξουν «απεταξάμην» στο μπάσκετ που επί τετραετία απέδιδε επί Γιάννη Σφαιρόπουλου ο Ολυμπιακός. Βλέπετε, ο νέος προπονητής έφερνε μια αλλαγή φιλοσοφίας και ένα διαφορετικού τύπου παιχνίδι από αυτό που έβλεπαν ως τότε οι «ερυθρόλευκοι». Πιο γρήγορο, πιο ποικιλόμορφο και πιο ελκυστικό στο μάτι. Όμως η επιθετική βελτίωση που όλοι ευαγγελίζονταν το καλοκαίρι και παρουσιάζεται ήδη μπροστά στα μάτια μας, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική αν δεν «παντρευτεί» με την απαιτούμενη σκληράδα στην άμυνα.

Ο φετινός Ολυμπιακός χάρη στη νέα φιλοσοφία του μπορεί να κερδίζει σχεδόν μόνο από την επίθεσή του ομάδες των οποίων υπερέχει σε ποιότητα. Από τα περισσότερα ματς της Α1, μέχρι και τους αντιπάλους μέχρι περίπου τη μέση της κατάταξης στην Ευρωλίγκα. Όμως όταν ποντάρει κατ’ αποκλειστικότητα στο επιθετικό του παιχνίδι και αμελεί τα μετόπισθεν, δεν μπορεί να κάνει υπερβάσεις. Κόντρα σε μια ομάδα με περισσότερη ποιότητα στην επίθεσή της, όπως η Εφές (ή όπως η Αρμάνι ή η Φενέρ) δεν φτάνει οι «ερυθρόλευκοι» να είναι καλοί μόνο στο μπροστινό κομμάτι του παρκέ. Πολύ απλά γιατί αυτό που επιχειρούν να κάνουν φέτος εκείνοι, ορισμένοι αντίπαλοι με πιο ταλαντούχο ρόστερ μπορούν να το κάνουν καλύτερα. Και κάποιοι εξ αυτών το κάνουν εδώ και αρκετά χρόνια κι όχι μόνο 3-4 μήνες.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε την Εφές (ή προ ημερών τη Ρεάλ και παραλίγο τη Φενέρ) επειδή αντιλήφθηκε, λίγο αργά στο ματς αλλά ευτυχώς εγκαίρως, πως αν παραβγεί μαζί της σε σκορ θα φάει τα μούτρα του, αλλά αν γίνει σκληρός μπορεί να βγει στο τέλος από πάνω. Όσο οι παίκτες του Μπλατ ήταν… διακριτικοί στην άμυνα, ο Λάρκιν, ο Μίσιτς και οι υπόλοιποι αλώνιζαν. Η Εφές έμεινε χωρίς λάθος για σχεδόν 15 σερί αγωνιστικά λεπτά, όχι επειδή είναι κανένα «κομπιούτερ», αλλά επειδή η πίεση του Ολυμπιακού ήταν ανύπαρκτη και καλά-καλά δεν γίνονταν ούτε τα φάουλ, φτάνοντας σχεδόν σε κάθε φινάλε περιόδου με ένα ή δύο αναμμένα λαμπάκια στον πίνακα των ομαδικών. Πρόκειται για χρόνιο πρόβλημα, που έχει παρατηρηθεί ήδη πολλές φορές φέτος και τις περισσότερες έχει αποβεί μοιραίο. Όταν γύρισε ο αμυντικός διακόπτης, γύρισε και το ματς. Οι παίκτες του Μπλατ υποχρέωσαν τους ήδη κουρασμένους (λόγω περιορισμένου rotation) παίκτες της Εφές να πονέσουν και να ματώσουν για να σκοράρουν. Έτσι κερδήθηκε το ματς, από τη σκληράδα στην άμυνα, κι όχι από την επίθεση που σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ματς λειτούργησε από ικανοποιητικά ως πολύ καλά.

Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη διάκριση στην Ευρωλίγκα για τον Ολυμπιακό. Αν αποφασίσει να βγάλει και να μετρήσουν τις… ποιότητές τους με ομάδες όπως η Ρεάλ, η Φενέρ, η ΤΣΣΚΑ, η Αρμάνι, η Εφές ή η Μπαρτσελόνα, θα βγει χαμένος. Αν συγκεράσει την εμφανή επιθετική του βελτίωση με σκληράδα εποχής… Σφαιρόπουλου, που όσο κι αν έχει υποτιμηθεί αδίκως οδήγησε με τέτοιο μπάσκετ την ομάδα σε δύο τελικούς Ευρωλίγκας που τους έχασε από τους οικοδεσπότες, ο Ολυμπιακός του Μπλατ μπορεί εκτός από πιο ελκυστικός να είναι και πιο αποτελεσματικός από αυτόν του προκατόχου του.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis