Μπάσκετ (δεν) είναι…

Βίαια επεισόδια, άδεια γήπεδα από διαταγές εκκένωσης ή από φιλάθλους που αηδίασαν πια, ανταλλαγή ανακοινώσεων, εμπρηστικές τοποθετήσεις, ξεκατίνιασμα στα social media, απαίτηση για νίκες με κάθε μέσο, ανικανότητα παραδοχής των ηττών…

Αλήθεια, ποιος απολαμβάνει τελικά το μπάσκετ σε αυτό το πολεμικό περιβάλλον; Ή μάλλον πόσοι; Συγγνώμη, αλλά αυτό ΔΕΝ πρέπει να είναι το μπάσκετ, ούτε ο αθλητισμός. Κι ευτυχώς, μόλις λίγες μέρες μετά τους τελικούς κι όλα όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν αυτών, έχουμε ακόμη πολλές αιτίες και αφορμές να θεωρούμε πως υπάρχει ακόμη το πραγματικό μπάσκετ, αυτό που χαίρεται η υγιής (αλλά συνήθως σιωπηλή) πλειοψηφία κι όχι η αρρωστημένη (αλλά πάντα θορυβώδης) μειοψηφία, αυτό που μας προσφέρει χαμόγελα και συγκινήσεις και που δεν γεννά ζωώδη ένστικτα αλληλοεξόντωσης των αντιπάλων, αυτό που στο τέλος της ημέρας μάς κάνει καλύτερους (συμ)παίκτες και (συν)ανθρώπους.

Μπάσκετ, λοιπόν, είναι:

-τα φωτεινά χαμόγελα του Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο που αντί να απολαμβάνουν τις διακοπές και τα πλούτη τους, μετά από μια εξαντλητική σεζόν και πριν «παρουσιαστούν» για την Εθνική, συγκέντρωσαν στο Antetokounbros αφιλοκερδώς όχι μόνο χιλιάδες φιλάθλους και πολλές οικογένειες, όχι μόνο την αγαπημένη Εθνική του 2005, αλλά και τους πρώτους συνοδοιπόρους τους από τον Φιλαθλητικό που δεν ξεχνούν όσο ψηλά κι αν έχουν φτάσει. Κι όλα αυτά για να υπενθυμίσουν την αγνή χαρά του παιχνιδιού σε έναν λαό που αν δεν ήταν αυτοί που είναι σήμερα, κάποιοι θα τους αποκαλούσαν ακόμη αράπηδες ή λαθραίους…

-το κλάμα του Γιώργου Πρίντεζη λίγο αφότου συνειδητοποίησε πως θα κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που αγαπά από παιδί, κι ας είχε δυνατότητα να κερδίσει πολύ περισσότερα χρήματα φεύγοντας από τον Ολυμπιακό.

-Η σπασμένη φωνή του Θανάση και το σιγοτραγούδισμα του ύμνου του Παναθηναϊκού από τον Παύλο Γιαννακόπουλο, που διανύοντας την ένατη δεκαετία της ζωής τους παραμένουν με την ίδια θέρμη κοντά στην ομάδα της καρδιάς τους.

-η λάμψη στο πρόσωπο του Γιαννάκη, φίλου του ΠΑΟΚ που παρά τα κινητικά του προβλήματα δεν χάνει παιχνίδι της ομάδας του και δεν έλειψε από το Antetokounbros, όταν πήρε σαν δώρο τα παπούτσια του Θανάση.

-τα κορίτσια της Εθνικής Γυναικών, που ενώ δυστυχώς αρκετές κοπέλες στην ηλικία τους ανταγωνίζονται στις selfie και ο μεγαλύτερος στόχος τους είναι να τυλίξουν κάποιον πλούσιο γαμπρό, εκείνες ιδρώνουν για το εθνόσημο αφήνοντας στην άκρη καριέρες, μητρότητα και προσωπική ζωή, δίχως οικονομικό αντίκρισμα, με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα την 38χρονη Εβίνα Μάλτση.

-το θαύμα του 1987, που ακόμη και σήμερα, 30 χρόνια μετά, συγκινεί όσους το έζησαν έστω και αμυδρά και κινεί την περιέργεια για να δουν και να μάθουν για όσους δεν είχαν την τύχη να το βιώσουν.

-η Βαλένθια που απέδειξε πως τα μπάτζετ και οι φανέλες δεν παίζουν μπάσκετ βάζοντας τα γυαλιά σε Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια και κατακτώντας το ιστορικό πρώτο πρωτάθλημά της στην κορυφαία λίγκα της Ευρώπης.

-το κλάμα του 37χρονου Αντρές Νοτσιόνι που έχει κερδίσει τα πάντα, αλλά ήθελε και το πρωτάθλημα με τη Ρεάλ στην τελευταία σεζόν της καριέρας του.

-ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Ντρέιμοντ Γκριν, που μπορεί να «σκοτώνονται» σε παρκέ και δηλώσεις αλλά λίγες μόνο ώρες μετά τον τελευταίο τελικό του ΝΒΑ επέστρεψαν στο γυμναστήριο και στο γήπεδο για να γίνουν ακόμη καλύτεροι.

Εσείς ποιο μπάσκετ θέλετε;

Follow @ChristosRobolis