«Μικρές» μόνο στο μάτι

Η πορεία της Εθνικής Γυναικών στο Ευρωμπάσκετ πιστοποίησε ότι το άθλημα ρέει στο αίμα του Έλληνα. Γιατί αν η επιτυχία είναι από απλώς προσδοκώμενη μέχρι δεδομένη για τις ομάδες των Ανδρών, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, καθώς εκεί το ταλέντο περισσεύει και τα μπάτζετ τουλάχιστον των «αιωνίων» παραμένουν σε άκρως ανταγωνιστικό επίπεδο, στις περίπτωση των κοριτσιών κάθε άλλο παρά αυτονόητο μοιάζει οποιοδήποτε επίτευγμα.

Τέτοιο ήταν από μόνη της η παρουσία στα τελικά της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας. Προς επίρρωση, αναφέρουμε ότι η Εθνική πήρε το μοναδικό εισιτήριο που διεκδικούσαν 14 ομάδες με τη συμμετοχή της πέρσι, τέτοια εποχή, σε μια ψυχοφθόρα και κουραστική διαδικασία. Τα κορίτσια δεν αρκέστηκαν στη χαρά της συμμετοχής, αλλά παρά τις αντιξοότητες κατόρθωσαν να περάσουν από έναν πολύ δυνατό όμιλο νικώντας ομάδες από ισχυρότερα πρωταθλήματα και με πολύ μεγαλύτερη παράδοση στο γυναικείο μπάσκετ, όπως η Ιταλία και η Πολωνία, ενώ άγγιξαν το «θαύμα» νικώντας στη δεύτερη φάση Τσεχία και Μαυροβούνιο, χάνοντας από την πανίσχυρη Γαλλία στο νήμα και τελικά έμειναν εκτός οκτάδας στην τριπλή ισοβαθμία «πληρώνοντας» τη μοναδική κακή της στιγμή στο τουρνουά, τη βαριά ήττα από τη Λευκορωσία.

Όλα αυτά χωρίς την κορυφαία Ελληνίδα σκόρερ, Εβίνα Μάλτση, λόγω τραυματισμού, χωρίς την πολύ ταλαντούχα Τζάκι Γέμελος που δοκίμασε την τύχη της στο WNBA, χωρίς μεγάλες παίκτριες της παλιάς φρουράς (όπως η Τούλα Καλέντζου), χωρίς… ύψη, χωρίς πολλές παίκτριες με παραστάσεις υψηλού επιπέδου αφού το ελληνικό πρωτάθλημα δεν φημίζεται για την ανταγωνιστικότητά του.

Κι όμως, η Εθνική όχι απλώς καμούφλαρε αυτές τις αδυναμίες, αλλά τις χρησιμοποίησε και σαν όπλο της. Οι απουσίες συσπείρωσαν ακόμη περισσότερο την παρέα. Η έλλειψη εμπειρίας δεν ήταν ικανό αντίβαρο για τον ενθουσιασμό που ήταν σε αφθονία. Το πάθος και το τσαγανό δεν επέτρεψαν να φανεί η φυσιολογική κόπωση λόγω της έλλειψης βάθους. Και ό,τι έλειπε σε ύψος, η Εθνική το αναπλήρωνε με τακτική από τον… πανούργο Τζώρτζη Δικαιουλάκο και τους συνεργάτες του, με τα χαμηλά και σχεδόν ισοϋψή σε όλες τις θέσεις σχήματα που έσφυζαν από ενέργεια και ταχύτητα βάζοντας πονοκεφάλους σε ομάδες που είχαν δεδομένη υπεροπλία σε ταλέντο, λύσεις και μεγέθη.

Υπό το πρίσμα αυτό η τωρινή Εθνική που αποχαιρέτησε το Ευρωμπάσκετ με τέσσερις νίκες σε επτά ματς δεν απέχει, δα, και τόσο πολύ σε βαθμό επιτυχίας από την κορυφαία στιγμή της ιστορίας της, την πέμπτη θέση στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2009, που είχε έρθει όμως με πέντε νίκες σε έντεκα παιχνίδια.

Αντί επιλόγου, κάτι που είχε γραφτεί στην ίδια στήλη πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Αθηναϊκός (του… Τζώρτζη Δικαιουλάκου) κατακτούσε το μοναδικό ευρωπαϊκό τίτλο ελληνικής ομάδας, αλλά που παραμένει επίκαιρο: Κανένα από τα κορίτσια αυτά δεν θα λύσει μάλλον το οικονομικό πρόβλημα της ζωής του παίζοντας μπάσκετ. Ενδεχομένως να κέρδιζαν πολύ περισσότερα χρήματα από ένα άλλο επάγγελμα. Σε μία κοινωνία που επιβραβεύει πλουσιοπάροχα την ελαφρότητα, που έχει γεμίσει με «wannabe» ηθοποιούς, μοντέλα, τραγουδίστριες, παρουσιάστριες και πορνοστάρ, όπου πολλά κορίτσια της ηλικίας τους ενδιαφέρονται αποκλειστικά για κουτσομπολιό, shopping, μπουζούκια ή clubbing και η μεγαλύτερη φιλόδοξα τους είναι να «τυλίξουν» έναν πλούσιο γαμπρό, η Νατάσα (Γκοτζή), η Αγγελική (Νικολοπούλου), η Ζωή (Δημητράκου), η Όλγα (Χατζηνικολάου), η Ελεάννα (Χριστινάκη), η Στέλλα (Καλτσίδου), η Πέλη (Παπαμιχαήλ), η Λολίτα (Λύμουρα), η Κατερίνα (Σωτηρίου), η Αφροδίτη (Κοσμά), η Μαριέλλα (Φασούλα) και η Άρτεμις (Σπανού) απέδειξαν πως υπάρχει και αυτή η... Ελλάδα. Εκεί όπου η αγάπη, η επένδυση του χρόνου και οι προσωπικές θυσίες για αυτό που κάνεις, με μία λέξη το μεράκι, επιβραβεύονται.

Follow @ChristosRobolis