Μια ομάδα χωρίς ταυτότητα και μια με πλήρη αυτογνωσία

Μεγάλο πράγμα η αυτογνωσία… Να ξέρεις ποιος είσαι, τις αρετές και τις αδυναμίες σου και να λειτουργείς αναλόγως. Ο Παναθηναϊκός έχοντας μπει στο τελευταίο κατοστάρι της Ευρωλίγκας μοιάζει ακόμη να ψάχνει τον εαυτό του, σε αντίθεση με την Εθνική των «παραθύρων», που παρά τον όχι αντίστοιχα υψηλό δείκτη ποιότητας δείχνει μια ομάδα που ξέρει ποια είναι.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη δεν μας έκανε σοφότερους. Ουδεμία διαφοροποίηση σε σχέση με ό,τι παρακολουθούμε εδώ και βδομάδες πλέον. Οκτώ αγωνιστικές απομένουν για να ολοκληρωθεί η regular season και οι «πράσινοι» δεν πείθουν. Όχι ότι θα είναι στα playoffs, γιατί ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί, ακόμη και με έκτη θέση λόγω… αδυναμίας του ανταγωνισμού. Δείχνουν ομάδα χωρίς ταυτότητα, δίχως καμία βελτίωση αλλά μάλλον οπισθοδρόμηση στο τρίμηνο που συμπληρώνει ο Ρικ Πιτίνο μετά την επιστροφή του στον πάγκο.

Ο Αμερικανός προπονητής δίνει την αίσθηση πως δεν έχει διαγνώσει τη ρίζα του κακού και εξακολουθεί να εκπλήσσει με τις επιλογές του. Συνεχίζει να βάζει και να βγάζει παίκτες από το rotation χωρίς προφανή λόγο (στη Μαδρίτη «εξαφανίστηκε» ο Παππάς), εξακολουθεί να κάνει ακατανόητες ώρες-ώρες αλλαγές και αδυνατεί να βρει μια ισορροπία μεταξύ του επιθετικού ταλέντου που αναμφίβολα έχει η ομάδα του, αλλά και της τεράστιας αδυναμίας που έχει στην άμυνα. Η μοναδική προσθήκη που έκανε, ο Ράουτινς, ήταν το τελευταίο που είχε ανάγκη το συγκεκριμένο ρόστερ, ενώ μέχρι πρότινος αναζητούσε μετά μανίας ψηλό τη στιγμή που «φωνάζει» ότι η βασική προτεραιότητα θα έπρεπε να ήταν ένας γκαρντ για την πρώτη ζώνη άμυνας του «τριφυλλιού». Για του λόγου το αληθές, σε ματς που δέχτηκε κοντά στους 100 πόντους η μηδαμινή πίεση στην περιφέρεια υποχρέωσε τη Ρεάλ σε μόλις 5 λάθη. Εξ ου και οι μόλις δύο πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο…

Σύμφωνοι, δικαιολογημένα τα παράπονα του Παναθηναϊκού για την διαιτησία, καθώς υπήρξαν περίεργα σφυρίγματα, αλλά όποιος μένει σε αυτά χάνει τη μεγάλη εικόνα. Αυτή που θέλει τους «πράσινους», ακόμη κι αν με νύχια και δόντια κρατηθούν στα playoffs, να μοιάζουν τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ανήμποροι να είναι ανταγωνιστικοί απέναντι σε ομάδες επιπέδου Ρεάλ, Μπαρτσελόνα και Εφές.

Την ίδια ώρα, μια ομάδα με πολύ μικρότερο ταβάνι ταλέντου, μακριά από τους προβολείς των ΜΜΕ, συνεχίζει να κάνει τίμια τη δουλειά της. Η αποψιλωμένη Εθνική, χωρίς παίκτες Ευρωλίγκας και ΝΒΑ, χωρίς Μπουρούση, Βασιλόπουλο, Κόνιαρη και Αθηναίου σε σχέση με τα προηγούμενα «παράθυρα», φέρει και πάλι εις πέρας την αποστολή της. Δίχως τυμπανοκρουσίες έκανε το 2/2 σε μια έδρα-«φωτιά» απέναντι στη Βοσνία και είναι ήδη με το ενάμιση πόδι στο Ευρωμπάσκετ.

Γιατί; Πολύ απλά γιατί ο προπονητής (που άκουσε πολλά μετά την αποτυχία στο Παγκόσμιο) γνωρίζει τι έχει στα χέρια του και πώς να πάρει το μέγιστο από το υλικό του, αλλά και γιατί οι ίδιοι οι παίκτες σκίζονται για την γαλανόλευκη χωρίς καμία εγγύηση (κάθε άλλο, μάλλον) πως θα είναι στα τελικά. Είναι ένα σύνολο που πρωτίστως ξέρει ποιο είναι, τι περιορισμούς έχει σε ποιότητα και προτάσσοντας διάθεση, πάθος, συγκέντρωση, μυαλό και τακτική κάνει το καθήκον του στο ακέραιο. Και όποιος ψελλίσει «σιγά μωρέ τις μπασκετομάνες Βουλγαρίες και Βοσνίες που κερδίσαμε», ας λάβει υπόψη του πως σε αυτό το πρώτο «παράθυρο» η Σερβία έχασε από την Γεωργία και η Ισπανία από την Πολωνία εντός έδρας, η Λιθουανία διαλύθηκε με 21 πόντους στο Βέλγιο, η Τουρκία έχασε μέσα από Ολλανδία και έξω από Σουηδία και η Γερμανία από τη Μεγάλη Βρετανία. Τίποτα, λοιπόν, πέρα από σεβασμό για την προσπάθεια αυτού του τεχνικού τιμ και αυτών των παιδιών που κακώς υποτιμούν πολλοί.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis