Μια… ένσταση για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός άγγιξε στη Βαρκελώνη μια τεράστια νίκη. Από αυτές όχι που σου εξασφαλίζουν κάτι (υπολείπονται 12 αγωνιστικές στο Top 16 γαρ), αλλά που είναι ικανές να ανεβάσουν επίπεδο, ψυχολογικά κι όχι μόνο, μια ομάδα. Ηττήθηκε στα σημεία, αλλά πήρε ένα ακόμη δίδαγμα για το ποιος είναι ο δρόμος προς την επιτυχία…

Το στοιχείο που θα μπορούσε να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα του φετινού Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα σε σχέση με την περασμένη διετία ήταν η βελτίωση της επιθετικής του λειτουργίας, δίχως να απολέσει τη σκληράδα στην άμυνά του, που τις δύο προηγούμενες σεζόν αποδείχτηκε αρκετή για το νταμπλ στην Ελλάδα, όχι όμως και για κάτι περισσότερο από έναν αξιοπρεπέστατο αποκλεισμό στον προθάλαμο του Final Four.

Οι «πράσινοι» μέχρι στιγμής φέτος έχουν πράγματι παρουσιάσει αισθητή βελτίωση στο επιθετικό κομμάτι, που έγινε πολύ λιγότερο προβλέψιμο, με περισσότερη ελευθερία… έκφρασης και πολύ πιο ελκυστικό στο μάτι. Όμως στα περισσότερα παιχνίδια τους και ειδικά μακριά από το ΟΑΚΑ έδειχναν να έχουν χάσει στην άλλη πλευρά του παρκέ τη σκληράδα της διετίας Πεδουλάκη, που όμως είναι απαραίτητη-όταν συνδυάζεται με περισσότερες ιδέες στην επίθεση-για να φτάσεις ψηλά στην Ευρωλίγκα.

Τα δύο πρώτα παιχνίδια στο Top 16 πιστοποίησαν ακριβώς αυτό. Ότι ο Παναθηναϊκός που παίζει καλή άμυνα έστω και για μια περίοδο, μπορεί να νικήσει στο ΟΑΚΑ τη Μακάμπι και να κοιτάξει στα μάτια την Μπαρτσελόνα στο σπίτι της. Όσο τα μετόπισθεν λειτουργούσαν υποδειγματικά ή έστω καλά στο «Παλάου Μπλαουγκράνα», οι «πράσινοι» έδειχναν ομάδα πραγματικών αξιώσεων και βλέψεων για… Μαδρίτη, ικανοί να διεκδικήσουν τη νίκη απέναντι σε έναν πανίσχυρο-έστω κι αν όχι στο απόγειο της φόρμας του-αντίπαλο που «καιγόταν» τη νίκη και έπαιζε στην έδρα του με όλα τα… παρελκόμενα που αυτό συνεπάγεται. Όμως σε αντίθεση με ένα παιχνίδι στο ΟΑΚΑ και απέναντι σε μια ομάδα στα μέτρα τους όπως αυτό με τη Μακάμπι, στη Βαρκελώνη δεν αρκούσε ένα δεκάλεπτο, ούτε καν δύο ή τρία καλής άμυνας. Αντιθέτως αρκούσε μια ολιγόλεπτη χαλάρωση στο φινάλε της δεύτερης και τις αρχές της τρίτης περιόδου για να έρθει τούμπα το ματς και το +9 να γίνει -10 από τον Χουέρτας που ευστοχούσε στα τρίποντα σα να πετά βότσαλα στη θάλασσα. Κόντρα σε μια ομάδα με περισσότερη ποιότητα, βάθος και χημεία (λόγω και της παρουσίας του Πασκουάλ για επτά χρόνια στον πάγκο σε αντίθεση με τους λίγους μήνες του Ιβάνοβιτς στο «τριφύλλι») απαιτείται επί της ουσίας ένα περίπου τέλειο παιχνίδι για να νικήσεις. Κι αυτό που έλειψε στον Παναθηναϊκό ήταν οι λεπτομέρειες…

Ασφαλώς η ήττα από την Μπαρτσελόνα δεν είναι ούτε αποτυχία ούτε καταδικαστική για τον Παναθηναϊκό, αν το ζητούμενό του στην παρούσα φάση είναι να προκριθεί στα προημιτελικά. Όμως εφόσον φτάσει-με το καλό και την ευχή μας-εκεί κι επειδή φαντάζει δύσκολο ως απίθανο να «σπάσει» το δίδυμο «Μπάρτσα» και Ρεάλ στις πρώτες θέσεις του ομίλου, θα χρειαστεί (έχοντας μειονέκτημα έδρας στα play offs) τουλάχιστον μια μεγάλη νίκη επί ενός πολύ ισχυρού αντιπάλου (ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Εφές ή Ολυμπιακού) μακριά από το ΟΑΚΑ για να δει πιο καθαρά το Final Four. Και για να έρθει μια τέτοια, απαιτείται μεν επίθεση… Ιβάνοβιτς, αλλά σε συνδυασμό με άμυνα… Πεδουλάκη για σαράντα λεπτά και χωρίς «εκπτώσεις». Με όσα κενά κι αν έχει το πράσινο ρόστερ, όπως ενός ακόμη «κανονικού» σέντερ πέραν του Μπατίστα κι ενός σμολ φόργουορντ καθώς ο εξελιγμένος Γιάνκοβιτς δεν φτάνει, ο Παναθηναϊκός οφείλει και μάλλον μπορεί να παίξει καλύτερα στην άμυνα, αν θέλει να μη δει το έργο σε επανάληψη για τρίτη στη σειρά σεζόν.

ΥΓ: Σχετικά με την απόφαση του αθλητικού δικαστή που δικαιώνει τον Ολυμπιακό, αλλά ακόμη κι αν δικαίωνε τον Παναθηναϊκό, αρκεί η επανάληψη όσων είχαμε γράψει στις 20 Δεκεμβρίου: Όπως κανένας υγιής φίλαθλος δεν χαίρεται όταν η ομάδα του παίρνει στα χαρτιά έναν αγώνα που έχασε δίκαια στο γήπεδο, έτσι κι ένας διοικητικός ηγέτης οφείλει να πειθαρχεί στις ποινές που του επιβλήθηκαν, γιατί έρχεται τελικά η στιγμή που το πληρώνει η ομάδα του. Διαβάζεται και αντίστροφα…

Follow @ChristosRobolis