Μια ΑΕΚ με εμφάνιση … Ευρωλίγκας και έναν παίκτη που θα ζήλευαν οι «αιώνιοι»

Από τα αποκαρδιωτικά τρία δεκάλεπτα στο Περιστέρι και τη θλιβερή εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου στην πρεμιέρα του Basketball Champions League θαρρείς κι έχουν περάσει… χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα έχουν μεσολαβήσει μόλις δύο μήνες. Η μεταμόρφωση στο διάστημα αυτό για την ΑΕΚ είναι εντυπωσιακή και είναι πασιφανές πλέον πως η εξαιρετική δουλειά του Λούκα Μπάνκι αποδίδει καρπούς.

Για όσους δεν το κατάλαβαν, η «Ένωση» όχι απλώς κέρδισε, αλλά ισοπέδωσε την ως τώρα καλύτερη ομάδα του Basketball Champions League, ένα κλαμπ με μπάτζετ άνω των 8 εκατ. ευρώ (δηλαδή τέσσερις φορές αυτό της ΑΕΚ) και μάλιστα εκτός έδρας. Όχι σε ένα γήπεδο με… παλαμάκηδες, αλλά μπροστά σε ένα φανατικό κοινό και ένα πραγματικό «καμίνι».

Το εξωπραγματικό πρώτο διάστημα του αγώνα με τα 13/14 σουτ και το +16 έδωσε τη θέση του σε μια περίοδο που η ΑΕΚ δεν είχε κακές επιλογές, αλλά ήταν εκνευριστικά άστοχη. Κι όταν αποτυγχάνεις να σκοράρεις απέναντι σε μια ομάδα που επιδιώκει τον αιφνιδιασμό ακόμη και μετά από καλάθι, καταστρέφεις και την άμυνά σου. Το μοναδικό πραγματικά κακό διάστημα της «Ένωσης» στο ματς ήταν το φινάλε της τρίτης και η αρχή της τέταρτης περιόδου, όταν η κόπωση θόλωσε το μυαλό και το +13 εξαφανίστηκε. Μόλις όμως επανήλθε η ηρεμία, η ανώτερη κυριάρχησε των μονάδων, συνεπικουρούμενη και από τον Όντεντ Κάτας που ξέχασε στον πάγκο τον διόλου «βυσματία» αλλά εξαιρετικό αναγνώστη του παιχνιδιού Ταμίρ Μπλατ (που αν είχε έστω το μπόι του πατέρα του θα στεκόταν εύκολα και στην Ευρωλίγκα).

Η μεταμόρφωση της ΑΕΚ μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα έχει αρχίσει από την άμυνά της. Για του λόγου το αληθές, στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια της στο BCL έχει παθητικό 66 πόντους ανά αγώνα και στα ισάριθμα για το πρωτάθλημα 69. Απόψε κράτησε τη δεύτερη καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης, με μέσο όρο 88 πόντους σε παραγωγή, στους 70!

Μάλλον δεν είναι σύμπτωση πως η ραγδαία πρόοδος της ΑΕΚ ήρθε με την είσοδο του Χάουαρντ Σαντ-Ρόος στην ομάδα. Ο Κουβανός δεν είναι ο άνθρωπος που θα πετύχει 20άρες και 30άρες σαν τον Μάνι Χάρις ή τον Κέβιν Πάντερ, ωστόσο ένας παίκτης που με τις άμυνές του θα αποτρέψει διψήφιο αριθμό καλαθιών είναι εξίσου αποτελεσματικός με κάποιον που θα πετύχει τόσα. Συν τοις άλλοις, ο Σαντ-Ρόος δεν είναι «τρύπα» στην επίθεση, αλλά ένας άριστος παίκτης ομάδας, που θα πάρει τις επιθέσεις που του αναλογούν, δεν θα εκβιάσει προσπάθειες και θα βοηθήσει στη λειτουργία του συνόλου. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς πως ο συγκεκριμένος, που μαρκάρει αποτελεσματικά από το «1» ως το «3», δεν θα χωρούσε σε Παναθηναϊκό ή Ολυμπιακό με τα δεδομένα προβλήματά τους στην περιφερειακή άμυνα; Πρόκειται ξεκάθαρα για παίκτη επιπέδου Ευρωλίγκας, κι ας μη θαμπώνει με το σκοράρισμα ή τις ντρίμπλες του. Άλλωστε οι καλές ομάδες χρειάζονται και καλούς ρολίστες και ο Σαντ-Ρόος είναι η επιτομή.

Όμως ο Κουβανός δεν είναι ο μοναδικός που αποδίδει μπάσκετ επιπέδου Ευρωλίγκας. Ο Βινς Χάντερ έχει εξελιχθεί από τον άγουρο και άτεχνο ημίψηλο που είδαμε προ τριετίας στον Παναθηναϊκό σε έναν πραγματικό δυναμίτη, με αστείρευτη ενέργεια, τρομερή βελτίωση τεχνικά και αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Ή μήπως ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, που έχει και το επιπλέον ατού της… υπηκοότητας, δεν ανήκει πλέον σε αυτό το level; Για τον Γιόνας Ματσιούλις περιττό να μιλήσουμε. Είναι σπάνιο παίκτης με τη δική του διαδρομή και τις δικές του διακρίσεις να βάζει τον εαυτό του τόσο κάτω από την ομάδα, να αδιαφορεί τόσο για τις ατομικές του επιδόσεις και να σκυλιάζει για κάθε κατοχή σαν να είναι 18άρης.

Παίκτης για Ευρωλίγκα ήταν στα Ιεροσόλυμα και ο Μάλκολμ Γκρίφιν, ο άνθρωπος με το ίσως υψηλότερο ταβάνι, αλλά ταυτόχρονα και το χαμηλότερο υπόγειο όπως έχετε ήδη διαπιστώσει. Εξωπραγματικός στο πρώτο μέρος, «θολωμένος» ίσως και λόγω κούρασης στην τρίτη περίοδο (ο Μπάνκι ορθώς τον «πάρκαρε» για μεγάλο διάστημα μέχρι να καθαρίσει ξανά το μυαλό του), εφόσον σταθεροποιηθεί σε υψηλές πτήσεις, σε συνδυασμό με τις δεδομένες ικανότητές του και στην πίσω πλευρά του γηπέδου λόγω αθλητικότητας, θα είναι υπερπολύτιμος.

Ο Λούκα Μπάνκι έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια ομάδα που δεν διαθέτει την ποιότητα της περσινής σε αρκετές θέσεις, αλλά υπερέχει σε συνοχή και ρόλους. Κι όλα αυτά δίνοντας στην πορεία ουσιαστικό ρόλο και χρόνο σε Μωραΐτη και Τσαλμπούρη, ενίοτε και στον μικρότερο όλων Ρογκαβόπουλο. Και παρότι η τύχη δεν ήταν σύμμαχος της ΑΕΚ μέχρι τώρα, με τις πολύτιμες ρεζέρβες Ξανθόπουλο και Γιαννόπουλο λαβωμένους, τον πιο προικισμένο παίκτη του ρόστερ Ρατάν-Μέις εμφανώς απορρυθμισμένο από τον τραυματισμό και το πήγαινε-έλα στον Καναδά και τον Καββαδά να αγνοείται πότε έπαιξε τελευταία φορά και πότε επιτέλους θα επιστρέψει. Εκεί είναι και η μοναδική εμφανής αδυναμία της ΑΕΚ. Ο συγκινητικός Χάντερ δεν έχει τις απαιτούμενες ανάσες ελλείψει του Καββαδά και με τον Ρόμπερσον να προσπαθεί αλλά να μην μπορεί να γεμίσει ούτε το ένα παπούτσι του συμπατριώτη του όταν αυτός ψάχνει λίγα λεπτά να ξαποστάσει.

Αυτό δεν αλλάζει πάντως την ουσία. Η φετινή ΑΕΚ μοιάζει μέχρι τώρα και αποδεικνύει καθημερινά πως είναι περισσότερο ομάδα από την περσινή, παίζει πιο ορθολογικό μπάσκετ και έχει μεγαλύτερη προοπτική. Κι αυτό δεν θα αναιρεθεί ακόμη κι αν τελειώσει τη σεζόν με άδεια χέρια, στην άδικη σύγκριση με τον περσινό ανέλπιστο θρίαμβο των δύο τίτλων. Αξίζει, δε, η ομάδα και η όλη προσπάθεια του Μάκη Αγγελόπουλου, περισσότερη υποστήριξη από τον κόσμο, ο οποίος τώρα που… τελείωσε το ποδοσφαιρικό Champions League και το πρωτάθλημα, δεν έχει καμία δικαιολογία να μην επιβραβεύσει και το τμήμα μπάσκετ.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis