Μεταγραφές μπάσκετ: Τι παραγγέλνεις / Τι έρχεται

Συνέβαινε κατά κόρον στο παρελθόν, αλλά συνεχίζει να γίνεται και σήμερα, στην εποχή της υπερ-πληροφόρησης, που τίποτα δεν μένει κρυφό. Τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ και τα scouting reports μπορούν να παρουσιάσουν έναν παίκτη εντελώς διαφορετικό από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Έτσι καλλιεργούνται προσδοκίες που δεν καλύπτονται τελικά ούτε στο ελάχιστο.

Για να είστε κάπως ψυλλιασμένοι, σας παραθέτουμε έναν οδηγό για να διαβάζετε πίσω από τις λέξεις και τελικά αυτό που παραγγέλνει η ομάδα σας να σας βρίσκει προετοιμασμένους για αυτό που έρχεται.

Στην ετικέτα: «Κόμπο γκαρντ»
Στην πραγματικότητα: Ούτε πλέι μέικερ, ούτε σούτινγκ γκαρντ. Συνήθως είναι πολύ κοντός για δυάρι και πολύ ατομιστής για άσος. Μόνιμη επωδός του είναι πως αν ήταν λίγο ψηλότερος θα έπαιζε στο ΝΒΑ, αλλά… δεν. Παίζει μπάσκετ αλάνας, διακρίνεται για τις ασίστ από το δεξί στο αριστερό και δεν έχει μάτια παρά μόνο για το αντίπαλο καλάθι θεωρώντας τους συμπαίκτες και τις πάσες κάτι περιττό. Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις και την άμυνα. Θα ήθελε να είναι ο Τζα Μοράντ, αλλά τελικά είναι κάτι σαν τον τωρινό Κέμπα Γουόκερ.

Στην ετικέτα: «Κλασικός οργανωτής»
Στην πραγματικότητα: Παλιάς κοπής πλέι μέικερ, που κατεβάζει την μπάλα με σχετική ασφάλεια και τη μοιράζει, αλλά… ως εκεί. Η πάσα δεν είναι τελικά η αρετή του, αλλά λύση ανάγκης, αφού δεν έχει το ταλέντο να απειλήσει ο ίδιος. Η προσωπική φάση είναι κάτι άγνωστο γι’ αυτόν. Σε ομάδα με καλούς συμπαίκτες «καμουφλάρονται» οι ελλείψεις του, αλλά σε μέτρια ομάδα εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Και τότε συχνά ρίχνει το ανάθεμα στους συμπαίκτες του που δεν έχουν μάθει να παίζουν σωστό μπάσκετ. Θα ήθελε να είναι κάτι σαν τον Κρις Πολ, αλλά τελικά είναι κάτι σαν τον τωρινό Μπεν Σίμονς.



Στην ετικέτα: «Καθαρόαιμος σουτέρ»
Στην πραγματικότητα: Ζει για και από το τρίποντο. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο στο παρκέ από το να περιμένει σε μια γωνιά για να το μπουμπουνίσει. Συνήθως γκρινιάζει ότι δεν του βγάζουν συστήματα για να εκτελέσει ή δεν τον παίζουν οι συμπαίκτες του, ενώ όταν τα «σπάει» δικαιολογείται λέγοντας πως… κρύωσε επειδή δεν παίρνει μπάλες. Θα ήθελε να είναι κάτι σαν τον Στεφ Κάρι, αλλά τελικά είναι ο Τζίμερ Φριντέτ.

Στην ετικέτα: «Αμυντικός εξολοθρευτής»
Στην πραγματικότητα: Ο αντίστοιχος τσουρουκάς του ποδοσφαίρου. Καλός μαντουμαδόρος, που κυνηγά τον προσωπικό του αντίπαλο μέχρι και τα ντους, αλλά… άμπαλος. Αποτελεί «τρύπα» στην επίθεση, με την ομάδα του να μοιάζει να παίζει με τέσσερις όταν έχει την μπάλα. Οι συμπαίκτες του αποφεύγουν να του πασάρουν, οι φίλαθλοι κλείνουν τα μάτια όταν σουτάρει και οι αντίπαλες άμυνες τον παίζουν under μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Θα ήθελε να είναι κάτι σαν τον Τζρου Χόλιντεϊ, αλλά τελικά βγαίνει κάτι σαν τον Λου Ντορτ.

Στην ετικέτα: «Παίκτης-κόλλα»
Στην πραγματικότητα: Οι προπονητές μπορεί να τον λατρεύουν, αλλά οι φίλαθλοι δεν τον αντέχουν. Διαφημίζεται ότι κάνει όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που είναι τόσο σημαντικά σε μια ομάδα, αλλά συνήθως δεν κάνει ούτε αυτά και απλώς περιφέρεται στο παρκέ. Κακός επιθετικός, κάνει απλώς μέτρια δουλειά σε άμυνα, ριμπάουντ, ασίστ και λοιπές κατηγορίες, απλώς για να φαίνεται κάπου στη στατιστική ότι έπαιζε κι αυτός. Θα ήθελε να είναι ο Ντρέιμοντ Γκριν, αλλά τελικά είναι ο Τσάντλερ Πάρσονς.

Στην ετικέτα: «Stretch four»
Στην πραγματικότητα: Θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί στο βίντεο κλιπ του «Κρίμα το μπόι σου, καλέ». Παρότι έχει το μέγεθος και στα χαρτιά είναι power forward, μόνο δύναμη δεν χαρακτηρίζει το παιχνίδι του. Αλλεργικός στην επαφή, βλέπει τη ρακέτα σα ναρκοπέδιο και συχνά παρκάρει πίσω από το τρίποντο για να κάνει ίσως το μοναδικό πράγμα που μπορεί καλά. Θα ήθελε να είναι ο Κέβιν Λοβ αλλά τελικά είναι ο Ντάβις Μπέρτανς.



Στην ετικέτα: «Undersized σέντερ»
Στην πραγματικότητα: Ήταν το ψηλότερο παιδί στην τάξη, στο σχολείο, στο κολέγιο και έτσι έμαθε να παίζει μόνο «5άρι», αν και μετά βίας περνά τα δύο μέτρα. Όση αθλητικότητα και ψυχή κι αν διαθέτει, δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τους seven footers, ενώ η τεχνική του δεν επιτρέπει να κατέβει στο «4» ή (φυσικά) στο «3». Θα ήθελε να είναι ο Μπαμ Αντεμπάγιο, αλλά τελικά είναι ο Μπίσμακ Μπιγιόμπο.

Στην ετικέτα: «Δεινόσαυρος ψηλός»
Στην πραγματικότητα: Κανονικό «στυλιάρι». Έγινε παίκτης μπάσκετ περίπου αναγκαστικά και αποκλειστικά λόγω ύψους. Συνήθως παντελώς ατάλαντος, με τις κινήσεις στο ποστ και το footwork να αποτελούν άγνωστες λέξεις, μπορεί να σκοράρει μόνο με κανένα alley oop ή παίρνοντας κανένα αδέσποτο επιθετικό ριμπάουντ. Στην άμυνα δεν στρίβει ούτε με κουμάντο και στις αλλαγές γίνεται έρμαιο κάθε κοντού που τον παίζει στα πόδια. Θα ήθελε να είναι ο Τζοέλ Εμπίντ, αλλά τελικά είναι ο Τάκο Φολ.

Bonus tracks:

Στην ετικέτα: «Προπονητής που βασίζεται στην άμυνα»
Στην πραγματικότητα: Κανονικός σατράπης, που τους βγάζει το λάδι καθημερινά, στραγγαλίζει την ατομική πρωτοβουλία και τρελαίνεται όταν κάποιος βγαίνει από το πλάνο. Απαιτεί άμυνα στα όρια του φάουλ κι ακόμη παραπέρα, απαγορεύει το fast break και πηγαίνει σε επιθέσεις μετά τα 20 δευτερόλεπτα καταστρέφοντας ρυθμό και θέαμα, για να καυχιέται μετά ότι κράτησε τους αντιπάλους κάτω από τους 70. Θα ήθελε να είναι ο Ίμε Ουντόκα, αλλά είναι ένας σύγχρονος Μπόζινταρ Μάλκοβιτς της Λιμόζ.

Στην ετικέτα: «Κόουτς που λατρεύει το ελεύθερο μπάσκετ»
Στην πραγματικότητα: Οι ομάδες του είναι χύμα στο κύμα. Οι παίκτες τον λατρεύουν, για τις χαλαρές προπονήσεις και την ασυδοσία που τους δίνει πάνω στο παρκέ. Οι ομάδες του είναι στις κορυφαίες σε μέσο όρο πόντων, αλλά συχνά οι χειρότερες σε άμυνα και ασίστ. Συνήθως πηγαίνει καλά και απολαμβάνει τη χαλαρότητα στη regular season, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς όταν τα πράγματα ζορίζουν στα playoffs. Θα ήθελε να είναι ο Στιβ Κερ, αλλά είναι ο Μάικ Ντ’ Αντόνι.