Μεταγραφές: Καλύτερα μετά, παρά… εδώ και τώρα

Στη χώρα των τόσων παραδόξων δεν μας κάνει καμία αίσθηση ακόμη ένα. Την ώρα, λοιπόν, που οι ποδοσφαιρικές ομάδες βρίσκονται σε μεταγραφικές αναζητήσεις λίγες μέρες, πια, πριν τα παιχνίδια που θα κρίνουν το φετινό τους μέλλον στην Ευρώπη και ταυτόχρονα την οικονομική τους ευρωστία, οπαδοί και ΜΜΕ που ασχολούνται με το μπάσκετ γκρινιάζουν διαρκώς για καθυστερήσεις στην ενίσχυση των ομάδων, αν και η σεζόν αρχίζει… τον Οκτώβριο.

Η πρεμούρα αυτή δεν έχει καμία απολύτως λογική εξήγηση. Προφανώς και όλες οι ομάδες βιάζονται να προλάβουν τις υπόλοιπες στους αποδεδειγμένα καλούς παίκτες της αγοράς, ωστόσο σε αυτές τις περιπτώσεις επικρατεί ο νόμος του οικονομικά ισχυρού και στη μνημονιακή Ελλάδα οι σύλλογοί μας δεν ανήκουν πλέον σε αυτή την κατηγορία.

Οι ελληνικές ομάδες, ειδικά οι δύο «αιώνιοι», καλούνται να τη… δουν αλλιώς τη δουλειά. Και βλέπουμε πως ήδη το κάνουν. Πέρα από την ικανότητα εντοπισμού παικτών που δεν «γυαλίζουν» στα μεγάλα πορτοφόλια, οι ιθύνοντες των ομάδων και κατ’ επέκταση τα ΜΜΕ και οι φίλαθλοι θα πρέπει να έχουν υπομονή. Όσο κι αν τα media και ο κόσμος το καλοκαίρι «διψούν» για νταβαντούρι και ονόματα…

Το ΝΒΑ με το εκτοξευμένο στο Θεό salary cap και τα τεράστια συμβόλαια που προσφέρει είναι ξεκάθαρα πλέον η πρώτη επιλογή όλων. Οι παίκτες γνωρίζουν καλά πως με μια καλούτσικη σεζόν εκεί μπορούν να βρουν στη συνέχεια λεφτά που δεν προσφέρουν στην Ευρώπη ούτε η ΤΣΣΚΑ, η Φενέρ και η Ρεάλ μαζί. Για το λόγο αυτό προτιμούν να περιμένουν καρτερικά την ευκαιρία τους ή να υπογράφουν με οψιόν να φύγουν στο ΝΒΑ (π.χ. Μπιρτς, Σίνγκλετον κλπ.).

Ωστόσο οι ευρωπαϊκές ομάδες, ειδικά οι ελληνικές και… ειδικότερα ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, αλλά και εν συνεχεία τα ΜΜΕ και οι φίλαθλοι, θα πρέπει να έχουν υπόψη το εξής: η αύξηση του salary cap δεν αυξάνει και τις… θέσεις εργασίας στο ΝΒΑ. Οι τριάντα ομάδες του πρωταθλήματος δεν έχουν απεριόριστο ρόστερ, παρά μόνο 15-17 παίκτες. Συνεπώς όλοι δεν θα βρουν εκεί δουλειά παρά μόνο καμιά 500αρια από την αστείρευτη δεξαμενή ταλέντων που υπάρχει παγκοσμίως. Κι όσοι δεν βρίσκουν ομάδα, δεν θα περιμένουν το ΝΒΑ, αλλά θα προτιμήσουν να κερδίσουν ένα καλό συμβόλαιο στην Ευρώπη (που παρακολουθείται πλέον στενότατα από τους Αμερικανούς) για να προσπαθήσουν ξανά στο μέλλον για το όνειρό τους. Η Κίνα είναι, ασφαλώς, μια ακόμη νέα «απειλή», αλλά προσελκύει κυρίως παίκτες προχωρημένης ηλικίας, όχι τόσο παίκτες στα ντουζένια τους και με φιλοδοξίες, αφού όποιος παίξει εκεί σχεδόν ποτέ δεν επιστρέφει στο ΝΒΑ. Στην Ευρώπη όμως είναι αλλιώς...

Είναι, λοιπόν, δεδομένο πως όσοι έψαχναν και δεν έβρισκαν καλούς και διαθέσιμους παίκτες τον Ιούνιο, τον Ιούλιο ή και τον Αύγουστο, μπορούν να τους βρουν προς το τέλος του καλοκαιριού ή ακόμη και το φθινόπωρο. Και παρότι, πράγματι, δεν θα βρουν σίγουρα πραμάτεια πρώτης διαλογής, όπως συμβαίνει κι αν επισκεφτείς τη λαϊκή μεσημεράκι κι όχι πρωί-πρωί, είναι εξαιρετικά πιθανό να εντοπίσουν, ανάμεσα και σε σκάρτο ή περισσευούμενο «εμπόρευμα», και κάποια «διαμαντάκια» σε πολύ καλή τιμή.

Μια βιαστική προσθήκη ενός παίκτη που δεν ανταποκρίνεται πλήρως στα θέλω σου είναι μάλλον λιγότερο χρήσιμη από μια καθυστερημένη που θα στοιχίσει λιγότερο στη διοίκηση και εναπόκειται στο «μάτι» του προπονητή αν θα «δέσει» καλύτερα με το υπόλοιπο σύνολο.

Με τις προετοιμασίες των ομάδων να αρχίζουν μετά τα μέσα Αυγούστου και πολλούς βασικούς να απουσιάζουν (ούτως ή άλλως) λόγω Ευρωμπάσκετ, οι σύλλογοι δεν χάνουν, δα, και τίποτα να περιμένουν λίγο παραπάνω. Αρκεί να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, να παρακολουθούν στενά την αγορά με στόχο να βρουν αυτό που ψάχνουν και στην τιμή που μπορεί να αντέξει το μπάτζετ τους.

Ξέρουμε, η υπομονή δεν χαρακτηρίζει τους Έλληνες. Όμως στη νέα μπασκετική πραγματικότητα είναι αναγκαία αρετή για όλους, προκειμένου οι ομάδες μας να παραμείνουν σε υψηλό επίπεδο κόντρα σε οικονομικά ισχυρότερους ανταγωνιστές στην Ευρώπη, το ασυναγώνιστο δέλεαρ του ΝΒΑ και τις «Σειρήνες» από την Κίνα.

Follow @ChristosRobolis