Μεταφυσικός άθλος του Ολυμπιακού, αλλά φύσει αδύνατο να συνεχίσει έτσι

Κάποια πράγματα πολλές φορές, όσο πραγματιστής και να είσαι, είναι αδύνατο να εξηγηθούν με «επιστημονικούς» όρους. Η ανέλπιστη νίκη του αποδεκατισμένου Ολυμπιακού επί της πολύ ανώτερης ΤΣΣΚΑ μάλλον εντάσσεται στη συγκεκριμένη κατηγορία των… μεταφυσικών φαινομένων. Ερχόμενη, δε, ξανά κόντρα στη λογική και απέναντι στον συγκεκριμένο αντίπαλο δίνει δικαιώματα να μιλήσουν κάποιοι ακόμη και για συμπλέγματα.

Αν επιμείνει κάποιος να αιτιολογήσει μπασκετικά αυτό που έγινε στο ΣΕΦ, μπορεί να εστιάσει σε κάποια σημεία. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει φέτος αναρίθμητα παιχνίδια όντας μαλθακός, από την περιφερειακή του άμυνα (πρωτίστως), μέχρι και την προστασία της ρακέτας του. Κόντρα στην ΤΣΣΚΑ απουσίαζαν οι πιο ευάλωτοι αμυντικά παίκτες του στην περιφέρεια (Σπανούλης, Ρότσεστι) και στο ζωγραφιστό (Πρίντεζης) και ως εκ τούτου η αναπλήρωση της ποιότητας με σκληράδα ήταν αναγκαία. Αυτή μεταφράστηκε σε απόλυτη κυριαρχία στα hustle plays που στο σύγχρονο μπάσκετ είναι όλο το ζουμί: 19 επιθετικά ριμπάουντ, 14 κλεψίματα, 6 τάπες, όλα season high για τον Ολυμπιακό, αλλά και 21 λάθη από τον αντίπαλο. Συνολικά 11 περισσότερες κατοχές από την ΤΣΣΚΑ και αν υπήρξε στοιχειωδώς μεγαλύτερη ευστοχία (το 33,8% αποτελεί season low) η νίκη θα ερχόταν ακόμη πιο εύκολα από όσο φάνταζε και στο +20 που διαμορφώθηκε έξι λεπτά πριν το τέλος.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε υποδειγματικό κοουτσάρισμα. «Τάισε» από το πρώτο λεπτό τους ψηλούς θέλοντας να κρύψει την αδυναμία δημιουργίας στην περιφέρεια ελλείψει Σπανούλη και Ρότσεστι αλλά και να εκμεταλλευτεί την υπεροχή του Μιλουτίνοφ και του Ρούμπιτ σε όγκο κοντά στο καλάθι (παραδόξως ο Ιτούδης έπαιξε ελάχιστα με τον Κουφό απέναντι στον Σέρβο). Πόνταρε στη συσπείρωση που φέρνει η λειψανδρία και την αυταπάρνηση των παικτών του, που πίεζαν λυσσαλέα από το πρώτο λεπτό, «μπρίζωσε» τον Παπανικολάου για να βγει μπροστά, έβαλε τον Πολ στο «2» χρησιμοποιώντας ελάχιστα σχήματα με δύο κλασικά γκαρντ και όλα τα θεωρητικά μειονεκτήματα του Ολυμπιακού μετατράπηκαν πλεονεκτήματα.

Η φετινή ΤΣΣΚΑ μπορεί να απέχει έτη φωτός από τον Ολυμπιακό σε ποιότητα και βάθος, αλλά είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια ομάδα που θολώνει υπό πίεση. Λογικό, αν ο ηγέτης σου λέγεται Μάικ Τζέιμς. Όλοι οι υπόλοιποι είναι εξαιρετικοί παίκτες, αλλά ουδείς έχει την προσωπικότητα ενός Ντε Κολό, ενός Σέρχιο, ενός Χίγκινς, ακόμη και του λαβωμένου Κλάιμπερν. Οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη μάλλον παραμυθιάστηκαν που οι «δήμιοι» του παρελθόντος ήταν ανενεργοί και βλέποντας τον αντίπαλο στην 13η θέση μετά τη συντριβή στο Κάουνας, εμφανίστηκαν πνευματικά ανέτοιμοι κι όταν συνειδητοποιείς μέσα στον αγώνα πόσο λάθος έκανες να υποτιμήσεις έναν αντίπαλο, συνήθως δεν υπάρχει κουμπί που να πατάς και να επιστρέφεις στην κανονικότητα. Έχει συμβεί απέναντι στον Ολυμπιακό για την ΤΣΣΚΑ όταν φορούσαν τη φανέλα της παίκτες όπως οι Κιριλένκο, Τεόντοσιτς, Σβεντ και Σισκάουσκας, δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν τσιπάκι στη διάρκεια του ματς παίκτες με όχι ανάλογη προσωπικότητα και ποιότητα.

Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός μένει ακόμη ζωντανός. Όχι, ασφαλώς, με πολλές ελπίδες αλλά σίγουρα με κάποιες. Το πρόγραμμα που ακολουθεί μετά το ματς με την Βιλερμπάν είναι αδυσώπητο, όσο κι αν η φετινή αλλοπρόσαλλη ομάδα έχει θριαμβεύσει στα δύσκολα κι έχει αποτύχει απογοητεύσει στα εύκολα ή έστω βατά. Πώς να βρεις λογική σε μια ομάδα που έχει κερδίσει δις ολάκερη ΤΣΣΚΑ και έχει χάσει δις από κάποια Ζενίτ; Η μεγαλύτερη παγίδα είναι να πιστέψει κανείς πως τέτοιες ηρωικές βραδιές μπορούν να γίνουν κανόνας. Όχι, δεν μπορούν. Είναι φύσει αδύνατο και θα ήταν μπασκετικά παράδοξο. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας το αντιλαμβάνεται πρώτος από όλους και το δήλωσε. Η συσπείρωση, η αυταπάρνηση και όλα αυτά τα επικολυρικά μπορούν να δώσουν λύσεις σε έκτακτες καταστάσεις, αλλά όχι μακροπρόθεσμα. Όχι όταν ούτε προπόνηση δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν βγαίνουν καν δύο κανονικές πεντάδες. Για να μείνει η ελπίδα των playoffs ζωντανή, έστω και στην εντατική, απαιτείται ενίσχυση σε ποσότητα και ποιότητα, εδώ και τώρα. Ειδάλλως η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ θα είναι ένα από τα λιγοστά highlight μιας κατά τα λοιπά απογοητευτικής σεζόν.

ΥΓ1: Οι παίκτες του Ολυμπιακού έδειξαν με πράξεις, όχι στα λόγια, πως το πιστεύουν ακόμη. Ο κόσμος όμως όχι. Οι περίπου 5.000 που πήγαν στο ΣΕΦ ήταν προετοιμασμένοι για το χειρότερο, είδαν το καλύτερο, αλλά σημασία έχει πως ήταν εκεί. Οι υπόλοιποι προτίμησαν τη ζεστασιά του καναπέ, την εύκολη κριτική από τα social media και τις απαιτήσεις για μεταγραφές εκατομμυρίων.

ΥΓ2: Πραγματικά άτυχος ο Βασίλης Σπανούλης, να τραυματίζεται ξανά, περίπου στο ίδιο σημείο, σε μια περίοδο που ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Βαδίζοντας στα 38 και αντιμετωπίζοντας μια ακόμη πολύμηνη αποχή πολλοί θα σκέφτονταν το τέλος. Ο συγκεκριμένος όχι όμως. Όσοι τον έχουν ζήσει, είναι βέβαιοι πως δεν θα δεχτεί να αποσυρθεί νικημένος από έναν τραυματισμό, όσο σοβαρός κι αν είναι. Θα επιστρέψει δυνατός, το ίδιο αποφασισμένος και διψασμένος όσο και σε όλη την καριέρα του. Αυτό είναι δεδομένο. Εκείνο που οφείλει να κάνει ο Ολυμπιακός είναι να τον πλαισιώσει κατάλληλα, ώστε όταν (κι όχι αν) επιστρέψει να περάσει πλέον σε έναν διαφορετικό ρόλο, όχι τόσο μεγάλο αλλά σίγουρα πολύτιμο.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis