Μετά το νταμπλ της ΑΕΚ… trust the process

Είναι στην ανθρώπινη φύση η αίσθηση της ολοκλήρωσης να κρατά για λίγο. Ποτέ και για κανέναν, για άλλους σε μικρότερο και άλλους σε μεγαλύτερο βαθμό, δεν μοιάζει αρκετό αυτό που έχει και θέλει συνεχώς περισσότερα. Μοιάζει με κατάρα, αλλά ταυτόχρονα και κινητήρια δύναμη. Και ουδείς μπορεί να πάει κόντρα στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» του.

Η ΑΕΚ και οι φίλοι της έζησαν μέσα σε λίγους μήνες στιγμές που δεν φαντάζονταν καν πως θα ξαναρθούν όταν τέτοιες μέρες πριν πέντε χρόνια βολόδερναν στη Β’ Εθνική και πάλευαν σε μπαράζ με τον Ηρακλή για μια θέση στην Α2. Μέσα σε δυόμισι μήνες ευτύχησαν να πανηγυρίσουν Κύπελλο κερδίζοντας στη διαδρομή τους ισχυρότερους και πλουσιότερους «αιώνιους», αλλά και Ευρωπαϊκό στα πενήντα χρόνια από το 1968.

Κι όσο κι αν μιλάμε για δικαίωση κόπου, χρόνου και χρημάτων του Μάκη Αγγελόπουλου ή για επιβράβευση της υπομονής των φιλάθλων, ουδείς πρέπει να παραγνωρίζει πως οι δύο αυτές κούπες ήρθαν περίπου ανέλπιστα, συνιστώντας τεράστιες υπερβάσεις από μόνες τους ξεχωριστά. Πόσω μάλλον αν τις βάλεις δίπλα-δίπλα, όπως κοσμούν ήδη την τροπαιοθήκη της ΚΑΕ.

Ο αχόρταγος οπαδός ή αν προτιμάτε ο ονειροπόλος φίλαθλος μόλις κοπάσουν οι πανηγυρισμοί και αποκατασταθούν οι χορδές του από το ξελαρύγγιασμα έχει την τάση μοιραία να απαιτεί περισσότερα. Για μια ομάδα η… επόμενη πίστα είναι στη χειρότερη η διατήρηση των κεκτημένων και στην καλύτερη ακόμη περισσότερες κούπες. Οτιδήποτε λιγότερο αντιμετωπίζεται ως πισωγύρισμα ή αποτυχία. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την επόμενη μέρα της ΑΕΚ.

Το αναπάντεχο αυτό νταμπλ ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών σε επίπεδο που φαντάζει σχεδόν αδύνατο να τον περάσει από πάνω κι όχι από… κάτω. Αν οι οπαδοί της ομάδας θεωρούν πως φυσιολογική εξέλιξη μετά τη φετινή σεζόν είναι να κατακτήσει η ΑΕΚ το πρωτάθλημα ή αντιμετωπίζοντας ως «λίγο» το Basketball Champions League να επιδιώξει να… τρυπώσει στην Ευρωλίγκα, συγγνώμη αλλά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για να απογοητευτούν. Με τα τωρινά δεδομένα μοιάζει ακόμη υπερβολικά δύσκολο, πολύ περισσότερο από το Κύπελλο ή το BCL, να κερδίσει τον τίτλο σε μια σειρά αγώνων και με μειονέκτημα έδρας κόντρα σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό. Η δε Ευρωλίγκα για guest εμφάνιση μιας σεζόν μόνο ζημιά, οικονομική και όχι μόνο, μπορεί να κάνει.

Η επόμενη μέρα απαιτεί πρωτίστως ρεαλισμό. Βασικό ζητούμενο είναι η πρόοδος, σε όλα τα επίπεδα, ακόμη κι αν δεν επιβραβευτεί με κανέναν τίτλο. Μιλάμε κυρίως για αγωνιστική βελτίωση, δηλαδή για μια ακόμη καλύτερα δομημένη ομάδα, με ακόμη πιο προσεκτικές προσθήκες παικτών, με ακόμη πιο ισχυρό κορμό, με μεγαλύτερη συνοχή, με περισσότερους αυτοματισμούς και με-επιτέλους-σταδιακή αξιοποίηση των ταλαντούχων Ελλήνων. Και φυσικά πρόοδο θα συνιστά η υλοποίηση της μετατροπής του ποδηλατοδρομίου σε νέα έδρα για την ανδρική ομάδα και τα τμήματα υποδομής, όπως επίσης η συνέχιση του παιδομαζώματος, αλλά και η συνέχιση ενεργειών που θα φέρνουν την ομάδα και την ιστορία της πιο κοντά στον κόσμο της.

Ασφαλώς η δουλειά για τον Μάκη Αγγελόπουλο, τους συνεργάτες του, τον προπονητή (είτε λέγεται Ντράγκαν Σάκοτα είτε αλλιώς) και το επιτελείο του θα είναι ακόμη πιο δύσκολη. Η διατήρηση αρκετών κομβικών παικτών στις φετινές επιτυχίες θα είναι ζόρικη αποστολή, καθώς μέσω των επιτυχιών της ΑΕΚ διαφήμισαν την πραμάτεια τους και εκτόξευσαν το κασέ τους. Κι αν φύγουν, η επαρκής αντικατάστασή τους δεν θα είναι απλή υπόθεση, παρότι πλέον η προοπτική της ΑΕΚ μοιάζει δελεαστική με την εικόνα της κατάκτησης του BCL σε ένα κατάμεστο γήπεδο να συνιστά την καλύτερη διαφήμιση.

Ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ΑΕΚ την επόμενη μέρα του νταμπλ δεν είναι ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε η… Ευρωλίγκα. Είναι η βιασύνη και οι υπερβολικές απαιτήσεις. Το πρώτο βήμα για να ανέλθει στο επόμενο επίπεδο, ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένει και μια και δυο και τρεις σεζόν για τον επόμενό της τίτλο, είναι ο ρεαλισμός, η υπομονή και η εμπιστοσύνη σε μια διοίκηση που δείχνει να έχει μεράκι, πλάνο, όραμα και θέλει να κατακτήσει την κορυφή με σταθερά βήματα. Κάτι σαν το «trust the process» των Σίξερς, που είχε γίνει κάτι σαν… ανέκδοτο τα προηγούμενα χρόνια αλλά πλέον έχει δημιουργήσει το ίσως καλύτερο πρότζεκτ ομάδας στο ΝΒΑ, με ήδη απτά αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο ο Μάκης Αγγελόπουλος με τις ενέργειές του αξίζει αυτή την πίστωση χρόνου για να ανεβάσει ακόμη πιο ψηλά την ΑΕΚ κι ο κόσμος της ομάδας που υπέμεινε τόσα πολλά χρόνια ανομβρίας πρέπει να τον εμπιστευτεί με κλειστά μάτια.

Follow @ChristosRobolis