Με χαρακτήρα πρωταθλητή Ευρώπης

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν αγωνιστικά πολύ καλύτερος στο Τελ Αβίβ από ό,τι απέναντι σε Κάχα Λαμποράλ, Μπαρτσελόνα ή Σιένα. Όμως παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο κι όχι με τη χαλαρότητα που πιθανώς επέφεραν οι εμφανίσεις του στο τελευταίο δίμηνο του 2012, έβγαλε καρδιά πρωταθλητή Ευρώπης και πήρε μία σπουδαία νίκη απέναντι στη Μακάμπι.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ενδεχομένως η απόρριψη της ένστασης για το προηγούμενο ματς να έκανε καλό στον Ολυμπιακό. Μην έχοντας πλέον περιθώριο να «διορθώσει» τη γκέλα με τη Σιένα σε ενδεχόμενη επανάληψη του ματς, αναγκάστηκε να βγάλει το ένστικτο αυτοσυντήρησης και παρότι στο παιχνίδι του είχε και πάλι πολλές αδυναμίες, κατάφερε με ψυχή και χαρακτήρα να φτάσει στο ζητούμενο. Ένα αποτέλεσμα που σε συνδυασμό με την ήττα της Κάχα Λαμποράλ από την Μπαρτσελόνα και της Χίμκι από τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ τον κρατά σε τροχιά πρόκρισης.

Αρκεί ασφαλώς η δεδομένη ψυχολογική τόνωση που θα φέρει ο θρίαμβος στο Τελ Αβίβ να συνοδευτεί από την απαραίτητη βελτίωση. Γιατί ο Ολυμπιακός για πολλοστή φορά μέσα στο 2013 «πέταξε» μεγάλες διαφορές, έχασε πολλά ριμπάουντ και ήταν ευάλωτος σε ντράιβ και πικ εν ρολ. Δεν είχε παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, ενώ τα δύο «τριάρια» του, Παπανικολάου και Περπέρογλου, υστέρησαν και πάλι. Δεν έλειψαν και τα λάθη από τον πάγκο, όπως το σχήμα με τρεις κοντούς και Πρίντεζη-Χάινς στη ρακέτα στο φινάλε, που έβγαζε μεν άμυνες, αλλά δεν «καθάριζε» τα ριμπάουντ κι αυτό λίγο έλειψε να αποδειχτεί καταστροφικό. Ασφαλώς οι απουσίες των Λο και Πάουελ, όπως και η ανεκτική-στο συχνά πέρα από τα όρια του φάουλ παιχνίδι των Ισραηλινών-διαιτησία, είναι ελαφρυντικό. Όμως όχι κι επαρκή δικαιολογία. Ο Ολυμπιακός έχει πολλά να διορθώσει. Όμως είναι πάντα καλύτερο, όταν αυτά εξετάζονται στον απόηχο μιας μεγάλης νίκης κι όχι μετά από ήττα.

Όσον αφορά την απόφαση της Ευρωλίγκας, τα λόγια είναι περιττά. Η σύνταξη της ανακοίνωσης και το ύφος της καταδεικνύει γιατί ΠΟΤΕ δεν θα φτάσει την UEFA, σε όλα τα επίπεδα. Η ετυμηγορία μοιάζει βασισμένη στο όποιο αίσθημα δικαίου μπορεί να έχει ένας αγνώστων λοιπών στοιχείων δικαστής κι όχι σε κείμενους νόμους. Είναι αδιανόητο η μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, το δεύτερο καλύτερο «πρωτάθλημα» του κόσμου μετά το ΝΒΑ, να μην έχει συγκεκριμένο καταστατικό, κανονισμούς και πειθαρχικό κώδικα. Να αποφασίζει με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά για ίδιες περιπτώσεις ή να περιμένει τη μέρα που αγωνίζεται η μία εμπλεκόμενη ομάδα για να εκδώσει απόφαση.

Ο Ολυμπιακός χάνει το χρόνο του ασχολούμενος με τη συγκεκριμένη υπόθεση και περιμένοντας δικαίωση μέσω έφεσης και θα ήταν προτιμότερο να καταναλώσει φαιά ουσία για τα του οίκου του, αφού η Ευρωλίγκα μοιάζει αδιόρθωτη. Μιλάμε για την ίδια αρχή που ενώ «τρίζει» τα δόντια σε ομάδες (όπως ο Ολυμπιακός) για να αυξήσουν το μέσο όρο εισιτηρίων τους απειλώντας με αφαίρεση της ελεύθερης συμμετοχής στη διοργάνωση, την ίδια ώρα επιτρέπει σε διαιτητές που εγκληματούν να συνεχίζουν να σφυρίζουν (βλ. ημιτελικός ΤΣΣΚΑ-Παναθηναϊκός στον περσινό ημιτελικό) ή αφήνει παίκτες να συμπεριφέρονται σαν σε αλάνα, όπως στο χτύπημα του κατά τα άλλα συμπαθέστατου Μάικ Μπατίστ στον Όζμπολτ που έμεινε ατιμώρητο ή το «χάδι» με πρόστιμο 3.500 ευρώ στον Ρούντι Φερνάντεθ για τα νταηλίκια του απέναντι στη Ζαλγκίρις Κάουνας.

Μην απορεί, λοιπόν, κανείς γιατί η Ευρωλίγκα απέχει έτη φωτός από την UEFA ή το ΝΒΑ, γιατί δεν εμπνέει τον παραμικρό σεβασμό (ή φόβο όταν χρειάζεται) στα μέλη της και γιατί η κατάκτηση του τροπαίου αποφέρει στο νικητή όσα περίπου δύο ισοπαλίες στο Europa League…

Follow @ChristosRobolis