Με τέτοιο στρατηγό και τέτοιους στρατιώτες δεν φοβάσαι στον πόλεμο

Η κατάσταση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη. Από τη μια η FIBA, που πληρώνοντας τα λάθη του παρελθόντος προσπαθεί να παίξει το ρόλο του θεματοφύλακα του αθλήματος αναβαθμίζοντας τις εθνικές ομάδες, διασφαλίζοντας την αναπτυξιακή διαδικασία και συντηρώντας τα αξιοκρατικά κριτήρια συμμετοχής στις διασυλλογικές διοργανώσεις. Και από την άλλη η Ευρωλίγκα που λειτουργεί ως κλειστό κλαμπ στηριζόμενη στην ισχύ των μεγάλων κλαμπ και του μεγάλου κοινού τους αδιαφορώντας για την πρόοδο του αθλήματος και εστιάζοντας μόνο στο παραγόμενο θέαμα που όμως δεν φέρνει οικονομικά οφέλη σε κανέναν.

Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν μόνο χαμένοι. Οι εθνικές ομάδες παίζουν όχι με την καλύτερη δυνατή σύνθεση στα «παράθυρα», κάποιες εξ αυτών που δεν έχουν ανάλογο υλικό πίσω από την πρώτη «βιτρίνα» απειλούνται με απουσία από τα επόμενα μεγάλα ραντεβού, οι παίκτες των ομάδων της Ευρωλίγκας υποχρεούνται ακόμη κι αν το θέλουν να πειθαρχήσουν στις επιταγές των κλαμπ με κίνδυνο να χαρακτηριστούν ακόμη και «προδότες», ενώ όσοι έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν αντ’ αυτών ακόμη κι αν φέρουν εις πέρας την αποστολή τους κινδυνεύουν να μην έχουν τη χαρά συμμετοχής στα τελικά όταν θα είναι διαθέσιμοι οι «καλύτεροι».

Η δική μας Εθνική σε αυτόν τον πόλεμο έχει την ευτυχία να πηγαίνει με έναν σπουδαίο αρχηγό και πολλούς καλούς στρατιώτες. Ακόμη και σε μια μέτρια βραδιά, ο Γιάννης Μπουρούσης απέδειξε γιατί και στα 35 του είναι υπερπολύτιμος «καθαρίζοντας» το ματς με τη Μεγάλη Βρετανία με τις προσπάθειές του σε επίθεση και άμυνα. Δίπλα του, οι υπόλοιποι στρατιώτες που είναι αμφίβολο ως απίθανο για κάποιους να «χτυπήσουν» δωδεκάδα στα τελικά ή ακόμη και στα δύο επόμενα «παράθυρα» όπου θεωρητικά θα είναι άπαντες διαθέσιμοι, επιτελούν στο ακέραιο το ρόλο τους, απολαμβάνουν τη στιγμή και προτάσσουν το εθνικό καθήκον από οποιονδήποτε εγωισμό μπορεί να τους βάλει στο μυαλό ότι είναι διεθνείς μιας χρήσης ή… ανάγκης.

Το 4/4 δεν αποτελεί, ασφαλώς, αιτία πανηγυρισμών. Όμως δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο. Μια ματιά στις απώλειες άλλων παραδοσιακών δυνάμεων σε αυτή την προκριματική διαδικασία θα σας πείσει. Και στα επόμενα δύο «παράθυρα», όταν πιθανότατα θα δούμε παίκτες όπως οι Αντετοκούνμπο, Καλάθης, Πρίντεζης, Σλούκας και Παπανικολάου να επιστρέφουν, δεν θα πρέπει ουδείς να ξεχάσει την προσφορά των στρατιωτών που κράτησαν όρθια την Εθνική μας σε δύσκολες στιγμές.

ΥΓ: Πόσο λάθος έκαναν τόσα χρόνια οι ομάδες που δεν έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο στον Βαγγέλη Μαργαρίτη... Πρόκειται για την επιτομή του παίκτη ομάδας και αξίζει με το παραπάνω τη θέση του στην Εθνική, έστω και στα 35 του.

Follow @ChristosRobolis