Μαέστρος, όχι σολίστ ο Διαμαντίδης

Πολύς λόγος γίνεται για τις «ευθύνες» του Δημήτρη Διαμαντίδη για την εικόνα του φετινού Παναθηναϊκού. Ως συνήθως δεν λείπουν υπερβολές του τύπου ότι ο αρχηγός των «πράσινων» πλέον… γέρασε ή ότι ξεγυμνώθηκαν οι αδυναμίες του μετά την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ασφαλώς ο φετινός «Μήτσος» απέχει πολύ από αυτόν των προηγούμενων ετών. Η ευθύνη, ωστόσο, δεν είναι-τουλάχιστον όχι στο μεγαλύτερο μέρος-δική του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο τωρινός Παναθηναϊκός θα προτιμούσε από τον φυσικό του ηγέτη να βάζει 25-30 πόντους ανά αγώνα και να ξελασπώνει την ομάδα του λύνοντας τα (μεγάλα, είναι η αλήθεια) επιθετικά της προβλήματα, όταν οι υπόλοιποι αδυνατούν να βρουν το δρόμο προς το καλάθι, είτε λόγω έλλειψης χημείας σε μία νέα ομάδα είτε λόγω έλλειψης ποιότητας. Όμως ο Διαμαντίδης ποτέ δεν ήταν αυτός ο παίκτης και ασφαλώς δεν μπορεί να αλλάξει τώρα, στα 32 του.

Ανέκαθεν, από την εποχή που άρχισε να λάμπει το άστρο του στον Ηρακλή ο ρόλος του ήταν διαφορετικός: να ελέγχει το ρυθμό, να καθοδηγεί τους υπόλοιπους τέσσερις στο παρκέ και να αναδεικνύει τις αρετές του. Εκτελούσε μόνο όταν μπορούσε κι έπρεπε προτιμώντας σταθερά την πάσα στον ελεύθερο συμπαίκτη από την ατομική προσπάθεια. Λειτουργούσε, δηλαδή, περισσότερο σαν μαέστρος μιας καλής ορχήστρας παρά σαν σολίστ. Και ήταν από τους βασικούς λόγους που οι Έλληνες φίλοι του μπάσκετ έμαθαν να αναγνωρίζουν την προσφορά ενός παίκτη όχι (μόνο) από τους πόντους που πετυχαίνει, αλλά πολλές φορές ακόμη κι όταν αυτή δεν αποτυπώνεται καν αριθμητικά και από τις άλλες κατηγορίες της στατιστικής.

Στην καλολαδωμένη μηχανή του Παναθηναϊκού των περασμένων ετών, με παίκτες δεδομένης ποιότητας, εμπειρίας και οξυδέρκειας κι έναν σταθερό κορμό με λιγοστές προσθαφαιρέσεις ετησίως, ο Διαμαντίδης ήταν η προέκταση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μέσα στο παρκέ. Γνώριζε με κλειστά μάτια πού θα βρίσκονται οι συμπαίκτες του σε κάθε του κίνηση, μπορούσε να τους αξιοποιήσει αλλά και να βρει ο ίδιος μεγαλύτερο πεδίο δράσης αφού η απειλή ήταν πολλαπλή για την αντίπαλη άμυνα. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, του Διαμαντίδη, αλλά και των Γιασικεβίτσιους, Σπανούλη και Μπατίστ πρόσφερε δωρεάν μαθήματα για το ιδανικό πικ εν ρολ, κάτι που θαύμαζαν οι φίλαθλοι και δυσκολεύονταν πολύ να αντιμετωπίσουν ή να εφαρμόσουν με την ίδια τελειότητα οι αντίπαλοι.

Πλέον όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο ανανεωμένος κατά 10/12 Παναθηναϊκός μοιάζει με υπολογιστή που διαθέτει επεξεργαστή παλαιότερης γενιάς. Οι νέοι του συμπαίκτες δείχνουν συχνά να ψάχνονται στο παρκέ και ο «Μήτσος» μάταια τους ψάχνει. Η αμείλικτη στατιστική τού χρεώνει λάθη για τα οποία συχνά δεν ευθύνεται ο ίδιος, καθώς οι υπόλοιποι δεν κινούνται σε χώρους που θα έπρεπε. Το πικ εν ρολ έχει πλέον γίνει άγνωστη λέξη (αφού οι τωρινοί «ψηλοί» αδυνατούν να το εφαρμόσουν), ενώ το «τάισμα» του Σχορτσανίτη έχει καταντήσει πολύ προβλέψιμο και συνεπώς εύκολα αντιμετωπίσιμο από τους αντιπάλους. Αποτέλεσμα αυτού; Ο Διαμαντίδης εκνευρίζεται, μένει συχνά με την μπάλα στα χέρια και την αποστολή να βγάλει ο ίδιος το φίδι από την τρύπα με το χρόνο της επίθεσης να τελειώνει. Οδηγείται βιαίως σε έναν τρόπο παιχνιδιού που δεν του αρέσει και στον οποίο δεν είναι καλός.

Η μετάλλαξη σε αυτή την ηλικία είναι πλέον αδύνατη. Ο Διαμαντίδης δεν μπορεί γίνει στα 32 του σκόρερ ολκής και πάντα θα κοιτάζει πρώτα δίπλα του και μετά το αντίπαλο καλάθι. Πηγαίνοντας κόντρα στη… φύση του δεν μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό ούτε κατά το ήμισυ όσο θα τον βοηθούσε ακολουθώντας το ένστικτό του.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν και πόσο γρήγορα μπορούν οι συμπαίκτες του να ανταποκριθούν στον τρόπο παιχνιδιού που έφερε τόσους τίτλους στην ομάδα. Με τα υπάρχοντα δεδομένα μοιάζει δύσκολο ο Διαμαντίδης να αναλάβει τον πιο «εγωιστικό» ρόλο που απαιτεί από εκείνον ο ακόμη ασύνδετος Παναθηναϊκός, αλλά και να μπει το υπάρχον υλικό στην αγωνιστική λογική που έκανε το «τριφύλλι» δυναστεία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει να κερδίσει πολύ περισσότερα αν μάθει να παίζει με τη λογική του Διαμαντίδη, παρά αν ο τελευταίος αναγκαστεί να παίζει περισσότερο όπως τον χρειάζεται τώρα η ομάδα του.

Follow @ChristosRobolis