Λίγο λιγότερο Παναθηναϊκός, λίγο λιγότερο Ολυμπιακός και… 1-1

Μην περιμένετε από δύο ομάδες που παίζουν έτσι από τον Οκτώβριο να αλλάξουν Ιούνη μήνα. Οι άνθρωποι και οι συνήθειές τους δεν αλλάζουν κι επειδή οι ομάδες είναι σύνολα ανθρώπων που αποκτούν αγωνιστικές συνήθειες, οι «αιώνιοι» είναι καταδικασμένοι να πετύχουν ή να αποτύχουν με τις αρετές και τις αδυναμίες τους.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αυτό που μπορούν αμφότεροι να κάνουν είναι κατά περίσταση αλλά δύσκολα σε βάθος χρόνου να αναδείξουν τις πρώτες και να καμουφλάρουν τις δεύτερες. Ο Παναθηναϊκός το έκανε ελαφρώς καλύτερα από τον Ολυμπιακό στον δεύτερο τελικό. Ίσως, δε, καθ’ υπερβολή θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Παναθηναϊκός κέρδισε επειδή θύμισε λιγότερο φετινό τον Παναθηναϊκό και ο Ολυμπιακός έχασε επειδή έμοιασε λιγότερο στον φετινό Ολυμπιακό.

Φυσικά δεν άλλαξε σε μια βραδιά η φύση αμφοτέρων. Απλώς από τη μία πλευρά είδαμε λιγότερη αναρχία, περισσότερο χαλινάρι και τους Έλληνες να βγαίνουν μπροστά στα δύσκολα για τους «πράσινους», ενώ από την άλλη η έλλειψη ενέργειας, λύσεων και Σπανούλη έβγαλε προϊόντος του χρόνου τους «ερυθρόλευκους» από το πλάνο τους.

Για τον μεν Παναθηναϊκό είναι προφανές πως έπιασε τόπο το φροντιστήριο του Τσάβι Πασκουάλ. Όταν βλέπεις τον Μάικ Τζέιμς να βγάζει τις παρωπίδες, να αποφεύγει τις πολλές τρέλες, να μη σουτάρει τρίποντο και τελικά να είναι ο πιο… συνετός από τους δύο πλέι μέικερ της ομάδας (μιας και ο Καλάθης παραμένει αποτελεσματικός μόνο στην πίσω πλευρά του γηπέδου) μάλλον δεν είναι επειδή του έγινε ηρεμιστική ένεση. Ο Μπουρούσης ταΐστηκε σωστά και όταν απαλλάχθηκε-λόγω φάουλ-από το βραχνά του έστω κι αθόρυβα εξαιρετικού Μιλουτίνοφ έκανε θραύση, ενώ το σχήμα με τους τρεις γκαρντ βοήθησε στον έλεγχο του ρυθμού προσφέροντας περισσότερα από όσα χάθηκαν στον τομέα των ριμπάουντ λόγω του χαμηλού σχήματος. Ο Καταλανός τεχνικός, που ορθώς επένδυσε στην εξουθένωση του Ολυμπιακού (με πίεση σε όλο το γήπεδο ή με αιφνιδιασμό σε κάθε ευκαιρία) απέβαλε «αγκυλώσεις» όπως με τη χρησιμοποίηση του Φελντέιν και κυρίως του Σίνγκλετον, που ίσως για πρώτη φορά έμεινε θεατής στην πλειοψηφία των κρίσιμων τελευταίων λεπτών. Όταν, δε, έδωσε την μπάλα στα χέρια του Παππά, κάτι που πολύ σποραδικά έχει συμβεί φέτος αφού συχνά οι επιθέσεις του «τριφυλλιού» μοιάζουν με διαγωνισμό για το ποιος θα προλάβει να εκτελέσει πρώτος, εκείνος υπενθύμισε την επιθετική του φύση που λίγο έλειψε να ξεχάσουμε με τη μετάλλαξή του σε αμυντικό εξολοθρευτή σε βάρος της αυθεντικότητας του ταλέντου του.

Για τον δε Ολυμπιακό είναι πασιφανές πως πρόκειται για περισσότερο ομάδα, με λιγότερες λύσεις αυτή τη στιγμή αλλά σίγουρα με πιο πολλές σταθερές από τον αντίπαλό. Άλλο σύνολο παίζοντας χωρίς τον ηγέτη του και δύο ακόμη πολύτιμα στελέχη του αρχικού του σχεδιασμού (Χάκετ, Λοτζέσκι), όπως και με πολύ περιορισμένες επιλογές στο rotation, θα κατέρρεε αγωνιστικά. Οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν μέσα στο ματς μέχρι τέλους ακολουθώντας τις αρχές τους και το έχασαν επειδή στο τέλος παρέκκλιναν από αυτές. Με καλή κυκλοφορία της μπάλας, ώριμες επιλογές, σωστό διάβασμα και αξιοποίηση του καθετί που «πρόσφερε» η αντίπαλη άμυνα, από τα επιθετικά ριμπάουντ μέχρι και τα μις ματς, έπειθαν περισσότερο μέσα στο παρκέ. Ακόμη και δίχως τις εμπνεύσεις του Σπανούλη η μπάλα έφευγε γρήγορα από τα χέρια, περνούσε τακτικά κοντά στο καλάθι όπου Μιλουτίνοφ και Παπανικολάου πρόσφεραν σκορ από το ποστ ή δημιουργούσαν ρήγματα, ενώ ο Γκριν (που δίχως το άγχος να επιστρέψει στον πάγκο στην πρώτη στραβή βρήκε σταδιακά ρυθμό και πήρε «φωτιά») και οι λοιποί εκτελεστές περίμεναν να τιμωρήσουν με μακρινά σουτ την παραμικρή αμυντική ανισορροπία. Η εξουθένωση του Πρίντεζη (που έγινε ο βασικός στόχος της αντίπαλης άμυνας ελλείψει του ετέρου αρχηγού) και του Μάντζαρη (που ήταν ο μοναδικός αξιόπιστος «κουβαλητής» της μπάλας) σε συνδυασμό με τη φθορά του Μιλουτίνοφ με-κάποια υπερβολικά-φάουλ (Μπιρτς και Γιανγκ είχαν πενιχρή προσφορά), αλλά προπαντός η έλλειψη του κορυφαίου decision maker Σπανούλη στο φινάλε έβγαλαν τον Ολυμπιακό από τις συνήθειές του.

Καθείς εκ των δύο έχει πλέον δικαίωμα στην πίστη. Ο μεν Παναθηναϊκός πως σε μια σειρά με τόσο λεπτές ισορροπίες μπορεί να κερδίσει στο ΣΕΦ (γιατί δεν αρκούν οι νίκες του στο ΟΑΚΑ), ο δε Ολυμπιακός πως όταν είναι τόσο ανταγωνιστικός χωρίς τον αρχηγό του εκτός έδρας σίγουρα θα είναι καλύτερος με εκείνον διαθέσιμο στο κατάμεστο «σπίτι» του. Οι τελικοί αρχίζουν ξανά από το μηδέν, αλλά πλέον απέχουν αμφότεροι δύο νίκες από τον τίτλο.

ΥΓ: Πολλά λέγονται και γράφονται ξανά για τη διαιτησία. Λάθη έγιναν και δεν θέλουμε να δικαιολογήσουμε κανέναν. Ας λάβουμε όλοι μας υπόψη πως το μπάσκετ είναι το πιο δύσκολα διαιτητεύσιμο άθλημα, με τις περισσότερες επαφές και είναι αδύνατο να μην υπάρξουν εκατέρωθεν λάθη. Οι ομάδες, που απέφυγαν (τουλάχιστον δημοσίως) τις μουρμούρες, οι διοικήσεις (με το θερμό εναγκαλισμό Θανάση Γιαννακόπουλου με Παναγιώτη και Γιώργο Αγγελόπουλο) και ο κόσμος που μέχρι στιγμής σε ΣΕΦ και ΟΑΚΑ έχει σχεδόν υποδειγματική συμπεριφορά δείχνουν το δρόμο…

Follow @ChristosRobolis