Λέικερς το νέο… Μαϊάμι

Αυτό που συμβαίνει με τους φετινούς Λέικερς μοιάζει με deja vu όσων είχαν προηγηθεί δύο χρόνια πριν με το Μαϊάμι. Όπως τότε είχαν (αυτό)ανακηρυχτεί πρωταθλητές και τα μεγάλα λόγια περίσσευαν από Λεμπρόν, Ουέιντ και Χάουαρντ μέχρι να καταπιούν τη γλώσσα τους από τα αποτελέσματα, έτσι και τώρα-σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό-συμβαίνει με τον Κόμπι και την παρέα του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Γιατί ακόμη και στο ΝΒΑ, οι εποχές που μία ομάδα μπορούσε με δυο-τρεις σούπερ σταρ να καπαρώσει τα δαχτυλίδια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι φετινοί Λέικερς ξεχειλίζουν από ταλέντο, αλλά «κόβονται» στη χημεία. Ο Κόμπι Μπράιαντ πασχίζει να κρατήσει τους αριθμούς του ψηλά και να αποδείξει πως παραμένει το σημείο αναφοράς της ομάδας, κάτι που αποδεικνύεται εις βάρος του συμφέροντός της. Δείχνει να παίζει περισσότερο για τον εαυτό του, για τα ρεκόρ του και την ατομική υστεροφημία του. Μετά τη νέα ήττα από τους Μπουλς, προτίμησε να βρει χρόνο για να σχολιάζει μέσω twitter το παιχνίδι που πέτυχε 82 πόντους παρά να αναζητήσει τις αιτίες της αποτυχίας.

Ο Ντουάιτ Χάουαρντ είναι κατώτερος των ίσως υπερβολικών προσδοκιών που «φορτώθηκε» από όσους έσπευσαν να τον βαπτίσουν νέο Τζαμπάρ ή Σακίλ. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που προέρχεται από ένα σοβαρότατο χειρουργείο και μισή χαμένη σεζόν. Ο Πάου Γκασόλ μοιάζει έξω από τα νερά του, χωρίς συγκεκριμένο ρόλο και με μόνιμο το άγχος μήπως γίνει ανταλλαγή. Και ο Στιβ Νας, που είχε μάθει να κρατά την μπάλα στα χέρια του για να μοιράζει παιχνίδι, αναγκάζεται να μην αναζητεί την καλύτερη επιλογή, αλλά να ψάχνει να ικανοποιήσει όλα τα μεγάλα «εγώ» των συμπαικτών του.

Και το χειρότερο όλων είναι πως απουσιάζει ο άνθρωπος που θα βάλει τάξη σε αυτό το χάος. Το λάθος με την πρόσληψη κι εν συνεχεία διατήρηση στον πάγκο του ανεκδιήγητου Μάικ Μπράουν (που είχε αποδείξει επί Λεμπρόν και Καβαλίερς πως δεν μπορεί να διαχειριστεί αστέρες και ήταν ένας απλός «yer-man») όχι απλώς δεν διορθώθηκε, αλλά έγινε ένα ακόμη μεγαλύτερο. Απορρίφθηκε και μάλιστα με άκομψο τρόπο ο Φιλ Τζάκσον, που έχει master στο να τιθασεύει εγωισμούς, να μοιράζει ρόλους και να αξιοποιεί τους παίκτες του. Κι αντ’ αυτού επελέγη-σε μία ομάδα που ήδη δεν έδειχνε διάθεση για… άμυνα-ο «όσα βάλουμε κι όσα φάμε» Μάικ Ντ’ Αντόνι. Σε δύο και πλέον μήνες στο τιμόνι της ομάδας δεν έχει επιφέρει την παραμικρή βελτίωση και ο κατήφορος συνεχίζεται…

Ασφαλώς χρόνος για μεταμόρφωση υπάρχει. Όχι πολύς, αλλά υπάρχει… Το Μαϊάμι χρειάστηκε να στραπατσαριστεί στους τελικούς για να συνέλθει και να πάρει το πρωτάθλημα την επόμενη χρονιά. Ο μεγαλόστομος Λεμπρόν Τζέιμς χρειάστηκε να τιμωρηθεί από τον ταπεινό ηγέτη Ντιρκ Νοβίτσκι για να μάθει πως «βασιλιάς» δεν είναι αυτός που αυτοαποκαλείται έτσι, αλλά αυτός που κερδίζει με την απόδοσή του τον χαρακτηρισμό. Οι Λέικερς πρέπει να βάλουν σε μια τάξη τα «εγώ», τις προτεραιότητές τους και τους στόχους τους. Ειδάλλως το κάζο τους δεν θα είναι μία ήττα στους τελικούς, όπως συνέβη με το Μαϊάμι προ διετίας, αλλά ακόμη πιο ηχηρό με τη μη πρόκρισή τους καν στα play offs.

Follow @ChristosRobolis