Κύριος Παύλος, και μετά θάνατον

Η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια… Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ταλαιπωρούταν χρόνια από την υγεία του, σε σημείο που να αδυνατεί να βρίσκεται στο πλευρό του αγαπημένου του Παναθηναϊκού. Αυτό ίσως τον σκότωνε κάθε μέρα και περισσότερο. Και σαν μια κακόγουστη φάρσα της ίδιας ζωής, έφυγε από ανάμεσά μας ανήμερα της 47ης επετείου από τη μέρα που «μπήκε» για πρώτη φορά στο σύλλογο και έμελε να του αλλάξει τη μοίρα κερδίζοντας πέραν πάσης αμφιβολίας τον τίτλο του κορυφαίου παράγοντα στην ιστορία του συλλόγου. Και ίσως πέρα και πάνω από αυτό την εκτίμηση όλου του κόσμου, όχι μόνο των φίλων του Παναθηναϊκού, αλλά και άλλων ομάδων που ακόμη και σε έναν «αντίπαλο» αναγνώριζαν την αγνή, αδιαπραγμάτευτη και ανιδιοτελή αγάπη του για την ομάδα του.

Σε έναν σύγχρονο αθλητισμό που μιλά για «επενδυτές», ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ευεργέτης. Δεν αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό ποτέ σαν ευκαιρία να κερδίσει χρήματα, να κλείσει δουλειές με το κράτος ή να αυτοπροβληθεί. Μοναδικό κίνητρό του ήταν πάντα το συναίσθημα. Πρόσφερε για να βοηθήσει κι όχι για να… βοηθηθεί. Κι αυτό, με όποια λάθη μπορεί να κάνει καθένας που εργάζεται σκληρά όπως ο ίδιος, είναι κάτι που αναγνωρίζουν και σέβονται άπαντες.

Ξόδεψε στον Παναθηναϊκό μια ολόκληρη περιουσία. Άλλοι επιχειρηματίες του βεληνεκούς του σκορπίζουν τα λεφτά τους για χλιδές και λοιπές προσωπικές πολυτέλειες. Ο ίδιος ουδέποτε τα ήθελε όλα αυτά. Το «χόμπι» του ήταν ο Παναθηναϊκός, αυτός ήταν που του έδινε όση χαρά ψάχνουν να βρουν άλλοι εκατομμυριούχοι σε ακριβά αυτοκίνητα, βίλες, γυναίκες και ταξίδια. «Άλλοι τα παίζουν στο καζίνο ή τα χαλάνε στα μπουζούκια, εγώ έχω τον Παναθηναϊκό», έλεγε.

Αφιέρωσε εκεί όλη του τη ζωή, σε σχεδόν μισό αιώνα εκταμίευσε χρήματα που αντιστοιχούν στο ΑΕΠ μιας μικρής χώρας φέρνοντας αστέρες από τον Ντομινίκ Γουίλκινς και τον Ντίνο Ράτζα, μέχρι τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Κι από τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, μέχρι τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Κι αν δεν τον είχε προλάβει ο Χάρος, θα είχε ντύσει στα πράσινα και τον Ντράζεν Πέτροβιτς, ενώ ο θρύλος λέει πως ήθελε να φέρει ακόμη κι αυτόν τον Μάτζικ Τζόνσον που έτυχε να δει στην τηλεόραση και δεν είχε αντιληφθεί πόσο σπουδαίος ήταν. Όμως για εκείνον και την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό, δεν υπήρχε ταβάνι.

Δεν ήταν όμως μόνο το μπάσκετ. Πρόσφερε τεράστια βοήθεια στα ερασιτεχνικά τμήματα, μέχρι και στο ποδόσφαιρο που ήταν το… μαράζι του. Γιατί όσες φορές προσπάθησε να αποκτήσει ο ίδιος τον έλεγχο βρήκε κλειστές πόρτες, ενώ όταν επιτέλους το κατάφερε στην εποχή της πολυμετοχικότητας το σχήμα δεν λειτούργησε παρά μόνο προσωρινά.

Ακόμη όμως και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ήταν ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος. Παρά τα πλούτη του, δεν είχε σωματοφύλακες ή οδηγούς. «Τι να τους κάνω; Εγώ δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν», έλεγε χαρακτηριστικά. Πάντα απλός και φιλικός, παρά την ηλικία του επέτρεπε στους φιλάθλους να τον αποκαλούν από Παύλο μέχρι… Παυλάρα, σταματούσε και τους μιλούσε σαν απλός φίλος τους, ενώ στις παλιές εποχές φρόντιζε να τηλεφωνεί στις εφημερίδες για να δίνει από μεταγραφές, μέχρι ρεπορτάζ και πότε κυκλοφορούσαν τα εισιτήρια των αγώνων. Συν τοις άλλοις, ήταν ένας εξαιρετικός εργοδότης, όπως έχουν να λένε όσοι εργάζονταν υπό τη σκέπη του.

Και σαν κάθε πραγματικά σπουδαίος άνθρωπος, απέφευγε να διαφημίζει το φιλανθρωπικό/κοινωνικό του έργο, που δεν… ξεχώριζε Παναθηναϊκούς και μη, αλλά αφορούσε ακόμη και αντιπάλους. Χαρακτηριστικά, είχε αναλάβει τα έξοδα νοσηλείας της θρυλικής «τρομπέτας» του Ολυμπιακού, Αττίλιο, του αδικοχαμένου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ενώ μετά την τραγωδία της «Θύρας 7» το 1981 είχε δώσει όλο το πλάσμα αίματος στο Τζάνειο. Όλα αυτά και πολλά άλλα δεν βγήκαν ποτέ στον Τύπο από τον ίδιο, αλλά από εκείνους που δέχτηκαν τη βοήθειά του.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος καλείται να σηκώσει στους ώμους του μια πολύ βαριά κληρονομιά, αλλά το παράδειγμα που έχει θέσει ο μικρός στο δέμας αλλά πραγματικός γίγαντας σαν άνθρωπος πατέρας του πρέπει να του φωτίσει το δρόμο για τη συνέχεια.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει υποχρεωθεί να αποχαιρετήσει πολλές μεγάλες μορφές τα τελευταία χρόνια. Από τον Αλβέρτη και τον Ομπράντοβιτς, μέχρι τον Διαμαντίδη. Κανένα «αντίο» όμως δεν είναι τόσο πικρό όσο αυτό στον κύριο Παύλο. Όχι μόνο επειδή σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα είναι οριστικό, αλλά και γιατί ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ο λόγος που όλες αυτές οι τεράστιες μορφές πέρασαν από το τμήμα.

Στο καλό, κύριε Παύλο… Θα λείψετε, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά σε ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό…

Follow @ChristosRobolis