Ξημερώματα δίνεις (Εθνική) δικαιώματα…

Οι ήχοι του λαϊκού σουξέ της εποχής που έπαιζαν στην «Ελσίνκι Αρένα» ανέβασαν την εξέδρα, θαρρείς και την ομάδα. Όμως η Εθνική λες και βάλθηκε να γυρίσει τη δική της βερσιόν του video clip και πάνω που διαφαινόταν μία νίκη που θα ξημέρωνε μια διαφορετική μέρα για όλους, έδωσε δικαιώματα στους (άλλο που δεν θέλανε) Σλοβένους και η καθίζηση στο φινάλε έφερε τη δεύτερη ήττα.

Αυτή τη φορά η ελληνική ομάδα έβγαλε περισσότερο από ποτέ αυτό το καλοκαίρι εικόνα ομάδας. Όμως ΚΑΙ αυτή τη φορά το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Η ήττα είναι ήττα. Τα «ήττα σαν νίκη» μοιάζουν με ανέκδοτα ή έστω με παρηγοριά στον άρρωστο, όταν προέρχονται από ομάδες στα δικά σου μέτρα κι όχι από κάποια Γαλλία, Σερβία ή (πόσω μάλλον) Ισπανία. Και η Σλοβενία ήταν εντός του ημέτερου βεληνεκούς. Γιατί ναι μεν ο δικός μας Ντράγκιτς λέγεται… Giannis και δεν είναι στο Ευρωμπάσκετ, αλλά η Ελλάδα δεν υστερεί συνολικά σε ποιότητα, εμπειρία ή βάθος. Κάθε άλλο…

Γι’ αυτό και η ήττα πονά. Και συν τοις άλλοις οδηγεί σε περιπέτειες. Για όποιον δεν το κατάλαβε, τα όνειρα για πρωτιά στο γκρουπ έχουν ήδη πάει περίπατο και το ζητούμενο πλέον είναι το άλλοτε δεδομένο της πρόκρισης στους «16». Η Εθνική κινδυνεύει να δώσει τουλάχιστον έναν τελικό πρόκρισης, με την οικοδέσποινα, δυνατή και με 13.000 αλαλάζοντες φιλάθλους Φινλανδία ή με τη σκληροτράχηλη και σίγουρα επικίνδυνη Πολωνία σε ένα νοκ άουτ πριν τα νοκ άουτ.

Όποιος βλέπει το ποτήρι μισοάδειο θα σταθεί στο αποτέλεσμα και μόνο, στο ασυνήθιστο 1-2, τον κίνδυνο αποκλεισμού και τη δέσμευση του Κώστα Μίσσα περί αποκαλύψεων μετά το τέλος του Ευρωμπάσκετ. Όποιος το βλέπει μισογεμάτο θα προτιμήσει να εστιάσει στην αναμφισβήτητη αγωνιστική πρόοδο της ομάδας, την αυτοπεποίθηση που έβγαλε στο παρκέ για 20-25 λεπτά και στις δηλώσεις πίστης των διεθνών πως ακόμη δεν χάθηκε τίποτα.

Δίχως να παρεξηγούμε τους πρώτους, θα συνταχθούμε τους δεύτερους. Γιατί όποιος απογοητεύεται είναι προετοιμασμένος για την αποτυχία και στο μυαλό του ήδη αποδίδει ευθύνες. Όποιος ελπίζει, ακόμη και με κίνδυνο να κατηγορηθεί πως εθελοτυφλεί ή ως αιθεροβάμων, τουλάχιστον δεν τα παρατά. Αυτό θα πρέπει να κάνει πρωτίστως η ίδια η ομάδα. Ξέρουμε, η απογοήτευση είναι μεγάλη, στα αυτιά των παικτών φτάνουν ήδη οι κραυγές από τους προπονητές του Facebook, ενώ τα άρθρα για… αποτυχημένους γράφονται ήδη από κάποιους.

Στο χέρι των ιδίων των μελών της ομάδας παραμένει ακόμη πάντως να αντιστρέψουν το κλίμα. Κι όπως η… υπερομάδα της Εθνικής που σάρωνε αήττητη τους ομίλους στο Μουντομπάσκετ του 2014 και το Ευρωμπάσκετ του 2015 επέστρεψε με τη στάμπα της αποτυχημένης χάνοντας στο κρίσιμο νοκ άουτ από τους (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) καλύτερους Σέρβους και Ισπανούς, η τωρινή να το πάρει… ανάποδα. Και κλείνοντας έστω και την ύστατη στιγμή θέση στο τσάρτερ για Κωνσταντινούπολη να μας εκπλήξει αυτή τη φορά ευχάριστα κι όχι δυσάρεστα.

Πάντως με την τωρινή εικόνα Αργυρό (χρυσό ή χάλκινο) η Εθνική δεν βλέπει, παρά μόνο... ακούει. Έστω και στο μακρινό Ελσίνκι.

Follow @ChristosRobolis