Κρίμα, αλλά όχι άδικο

Καλή η προσπάθεια του Παναθηναϊκού. Μέχρι και συγκινητική θα τη χαρακτήριζε κάποιος. Εξ ου και η ανταμοιβή με χειροκρότημα αναγνώρισης από τον συχνά χορτασμένο μόνο με νίκες κόσμο. Ωστόσο η ήττα του από την Μπαρτσελόνα ήταν ένα δίκαιο αποτέλεσμα απέναντι σε μια καλύτερη ομάδα. Πιο ποιοτική, πιο πλήρη, με πιο καθαρό μυαλό, περισσότερους παίκτες που ήξεραν καλά τι θα πράξουν όταν η μπάλα «έκαιγε» και με καλύτερα εκτελεσμένο πλάνο. Οποιαδήποτε προσπάθεια απόδοσης του αποτελέσματος σε φαλτσοσφυρίγματα, «ηλεκτροπληξίες» του Ναβάρο και θεωρίες συνωμοσίας για την εγκατεστημένη στη Βαρκελώνη Ευρωλίγκα είναι απλώς… στραβά μάτια που τελικά δεν βοηθούν τον Παναθηναϊκό σε αντίθεση με την ωμή αντιμετώπιση της πραγματικότητας.

Ουδείς μπορεί να έχει παράπονο από τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Κατέθεσαν την ψυχή και την τελευταία σταγόνα ενέργειας που είχε απομείνει στο ντεπόζιτό τους. Δεν ήταν δυνατό, ωστόσο, Γκιστ και Φώτσης να μπαλώνουν όλες τις τρύπες μέσα-έξω από τη ρακέτα, ο Μπατίστα να τα βάζει με τους δεινοσαύρους χωρίς να τον «δαγκώσουν», ο Νέλσον να έχει το απαιτούμενο επίπεδο ετοιμότητας έχοντας χάσει τη μισή σεζόν, ο πρωτάρης στην Ευρωλίγκα Σλότερ να επωμιστεί ηγετικά καθήκοντα, ούτε ο Διαμαντίδης να επιτίθεται με την ίδια φόρα στο καλάθι σε μια άμυνα προσαρμοσμένη πάνω στις ιδέες του. Κι όταν τα κουράγια στερεύουν, θολώνει και η κρίση. Κι όταν θολώνει η κρίση, έρχονται τα λάθη και μοιραία… η ήττα από μια ομάδα-την πρωταθλήτρια Ισπανίας για να μην ξεχνιόμαστε-με τριπλάσιο (και βάλε) μπάτζετ και την πολυτέλεια να κρατά με τις… φόρμες στον πάγκο παίκτες σαν τους Χεζόνια, Λάμπε και Τζάκσον.

Χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία, σε συνδυασμό με το εκ Βελιγραδίου δώρο του Ερυθρού Αστέρα, να μπει ο Παναθηναϊκός σε pole position για το πλεονέκτημα έδρας. Αντ’ αυτού, καλείται να ιδρώσει πρωτίστως για να προκριθεί, στόχος που κατά πάσα πιθανότητα επιτυγχάνεται με νίκη κόντρα στην Άλμπα στο ΟΑΚΑ. Ο Παναθηναϊκός θα κληθεί, λογικά, να βρει το μονοπάτι προς τη Μαδρίτη μέσα από τις κακοτοπιές που έχει πάντα το μειονέκτημα έδρας. Και παιχνίδια σαν αυτό με την Μπαρτσελόνα, του δείχνουν τι επιπέδου αντιπάλους θα κληθεί να υπερκεράσει (όχι μια και δυο, αλλά τρεις ολόκληρες φορές) για να τα καταφέρει επιζητώντας τουλάχιστον μια νίκη σε «εχθρικό έδαφος».

Η ομάδα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν δείχνει σε καμία περίπτωση ανίκανη να το κατορθώσει. Όποιος αντίπαλος κάνει το λάθος να την υποτιμήσει, θα το πληρώσει ακριβά, όπως-καλή ώρα-η Μπαρτσελόνα προ τετραετίας. Ή ακόμη και η φετινή που κέρδισε στο νήμα τα τρία από τα τέσσερα μεταξύ τους παιχνίδια. Όμως στο διάστημα αυτό που μεσολαβεί μέχρι τα play offs, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να διανύσει την απόσταση που απαιτείται από το να χαρακτηρίζεται ομάδα που αγγίζει τη νίκη αλλά πέφτει μαχόμενη σε μια που δεν κερδίζει μόνο το χειροκρότημα, αλλά «σκοτώνει» τα θηρία και συνεχίζει. Σε κάθε περίπτωση, η παρουσία στο Final Four σε αντίθεση με το παρελθόν που θεωρείτο περίπου καθήκον βάσει υλικού και μπάτζετ, φέτος αν έρθει θα συνιστά υπέρβαση. Η απάντηση για το αν αυτή είναι εφικτή, βρίσκεται μπροστά μας…

ΥΓ: Είναι κρίμα μια εξαιρετική μπασκετική ατμόσφαιρα, με ένα κοινό που στην πλειοψηφία του αγαπά το μπάσκετ, αντιλαμβάνεται αυτό που βλέπει, αναγνωρίζει την προσπάθεια της ομάδας του και στο τέλος αν χρειαστεί παραδέχεται την ανωτερότητα του αντιπάλου, να δηλητηριάζεται από τα απόνερα του ποδοσφαίρου.

Follow @ChristosRobolis