Κορυφαίοι αλλά θνητοί, αχώνευτοι αλλά άξιοι

Ο τελικός του ολυμπιακού τουρνουά ήταν περισσότερο ενδιαφέρων του αναμενομένου και μάλλον έπεισε και τον πλέον δύσπιστο για ένα πράγμα: όσο σπουδαία κι αν είναι η ομάδα των ΗΠΑ, μοιάζει και τελικά είναι θνητή, ενώ όσο αντιπαθείς (στους Έλληνες αλλά όχι μόνο) είναι οι Ισπανοί, αποτελούν τη δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Γράφει από το Λονδίνο, ο Χρήστος Ρομπόλης

Η όποια συζήτηση είχε προηγηθεί πριν το ολυμπιακό τουρνουά περί σύγκρισης της Team USA με τη Dream Team είναι σίγουρα άκαιρη, αλλά η απάντηση είναι πλέον προφανής. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η τωρινή ομάδα δεν μοιάζει ανίκητη. Μπορεί να μην ηττήθηκε, αλλά εμφανίστηκε σε αρκετά ματς «τρωτή». Σε αντίθεση με τους… θνητούς του 2012, εκείνοι του 1992 δεν επέτρεπαν καν στους αντιπάλους τους να διανοηθούν πως μπορούν να τους κερδίσουν, όπως έκαναν την Κυριακή οι παίκτες του Σιζέφσκι (κι ο ίδιος με τις επιλογές του από τον πάγκο) απέναντι Ισπανούς για περίπου 35 λεπτά. Η κλάση του Κέβιν Ντουράντ και του Λεμπρόν Τζέιμς, των αναμφίβολα κορυφαίων παικτών του πλανήτη, ήταν αυτή που στο τέλος έκανε τη διαφορά.

Η Ισπανία είναι πανάξια δεύτερη. Οφείλουμε όλοι να το αναγνωρίσουμε, αφού όποιος παραβλέπει το πλούσιο ταλέντο της και μένει στους θεατρινισμούς, τη συνεχή γκρίνια και την αλαζονεία ορισμένων παικτών της, είναι εμπαθής και άδικος. Απλώς με αυτή τη συμπεριφορά οι φίλοι Ίβηρες αδικούν τον εαυτό τους. Οποιαδήποτε άλλη ομάδα όρθωνε ανάστημα απέναντι στις ΗΠΑ και διεκδικούσε μέχρι τέλους τη νίκη, θα είχε την υποστήριξη όλου του υπόλοιπου μπασκετικού κόσμου, όπως η Ελλάδα το 2006. Άλλωστε οι ουδέτεροι ανέκαθεν υποστήριζαν τα αουτσάιντερ και την προσπάθεια του Δαυίδ να νικήσει τον Γολιάθ. Όμως ουδείς πλην των ίδιων των Ισπανών ήθελε να τους δει νικητές και οι περισσότεροι θα προτιμούσαν να τους δουν να διασύρονται ως «μάθημα» για την υπεροψία τους. Αυτό λέει πολλά.

Και κάποιες μικρές παρατηρήσεις για το τέλος:

-Ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ο κορυφαίος παίκτης στο ΝΒΑ. Ο Κέβιν Ντουράντ πιθανώς να είναι ελάχιστα καλύτερός του σε διοργανώσεις όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες ή τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Οι αγωνιστικές του αρετές (πρωτίστως το φαρμακερό του σουτ) αναδεικνύονται περισσότερο σε αυτό το στυλ παιχνιδιού σε σχέση με αυτές του «βασιλιά» που πάντως είναι πιο ολοκληρωμένος παίκτης.

-Η γκρίνια έχει μεταδοθεί από τους Ισπανούς παίκτες και στους φιλάθλους τους. Έτυχε να παρακολουθήσω τον τελικό ανάμεσά τους και διαμαρτύρονταν με το παραμικρό. Μάλιστα αρκετοί (κάποιοι εξ αυτών συγγενείς, φίλοι και σύντροφοι των παικτών) έβριζαν σαν νταλικέρηδες διαιτητές και αντιπάλους κάθε φορά που ένιωθαν να αδικούνται. Ο ορισμός των καλομαθημένων…

-Ο Αλεξέι Σβεντ έχει όλα τα φόντα για να κάνει σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ. Οι Τίμπεργουλβς θα διαπιστώσουν πόσο καλύτερος είναι από τον Ρίκι Ρούμπιο που θεοποίησαν. Ο Ρώσος γκαρντ πέρα από πλούσιο ταλέντο έδειξε ότι έχει αυτοπεποίθηση. Όχι επειδή χάρισε στην ομάδα του το χάλκινο μετάλλιο. Αλλά επειδή άφησε τα εκατομμύρια της ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να παίξει με πολύ λιγότερα χρήματα στο ΝΒΑ και να δείξει την αξία του μεταξύ των κορυφαίων.

-Βαθιά υπόκλιση στην Αργεντινή. Έφυγε από το Λονδίνο-πιθανώς στην τελευταία της μεγάλη παράσταση με αυτή την ευλογημένη γενιά-έχοντας άδεια χέρια, αλλά με την ανεκτίμητη εκτίμηση όλου του μπασκετικού κόσμου. Όχι μόνο για την τεράστια κλάση του Τζινόμπιλι, του Σκόλα, του Πριγκιόνι, του Νοτσιόνι και του Ντελφίνο, αλλά κυρίως για τη μεγάλη τους καρδιά και την αφοσίωσή τους κάθε καλοκαίρι στο εθνικό τους καθήκον.

Follow @ChristosRobolis