Κοντών (Γιαννακόπουλων) ψαλμός...

Η απόφαση της οικογένειας Γιαννακόπουλου να αποχωρήσει οριστικά το καλοκαίρι-όπως διατυπώθηκε ξανά από τον κυρ Παύλο προ ημερών-είναι μία φυσιολογική εξέλιξη. Η «ψυχρή» λογική επιτάσσει στην οικογένεια Γιαννακόπουλου να αποχωρήσει. Όχι φέτος, αλλά... χθες, δηλαδή έπρεπε να το είχε κάνει πολλά χρόνια πριν. Κι εδώ έρχεται η αμφιβολία για το κατά πόσο τελικά θα αποχωρήσουν οι Γιαννακόπουλοι από τον Παναθηναϊκό: πότε ακριβώς αποφάσισαν με βάση τη λογική σε ό,τι αφορά στην ομάδα τους;

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εξ αρχής: η όποια απόφαση περί αποχώρησης της οικογένειας Γιαννακόπουλου από τον Παναθηναϊκό ή Αγγελόπουλου από τον Ολυμπιακό είναι καθ’ όλα σεβαστή. Κι ασφαλώς δεν υπάρχει σύγκριση με αντίστοιχες περιπτώσεις σε ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό ή ΑΕΚ, καθώς εκεί οι μέτοχοι εγκαταλείπουν τις δύο ΠΑΕ στη μοίρα τους αφήνοντας τεράστια χρέη προς κράτος, παίκτες και τρίτους. Αν-ο μη γένοιτο-οι δύο ισχυρές οικογένειες του ελληνικού μπάσκετ πάρουν τη μεγάλη απόφαση να το πράξουν, θα έχουν αφήσει πίσω τους δύο ΚΑΕ με υγεία, επιτυχίες (περισσότερες ή λιγότερες, δεν έχει σημασία) και τη σιγουριά πως ό,τι έπραξαν έγινε με αγάπη και μεράκι για την ομάδα τους και χωρίς καμία διάθεση αυτοπροβολής ή εκμετάλλευσης ενός μεγάλου λαού ως οχήματος για να πάρουν «δουλειές» από κυβερνήσεις.

Η απόφαση της οικογένειας Γιαννακόπουλου να αποχωρήσει οριστικά το καλοκαίρι-όπως διατυπώθηκε ξανά από τον κυρ Παύλο προ ημερών-είναι μία φυσιολογική εξέλιξη. Ποιος δίνει άδικο σε έναν άνθρωπο-επιχειρηματία που επί σχεδόν μία 20ετία έχει δαπανήσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ δίχως την παραμικρή οικονομική ανταποδοτικότητα, όταν αποφασίζει να βάλει-μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση-τέλος σε ένα πανάκριβο χόμπι; Ακόμη και στις δύο χρονιές των τριπλ-κράουν, τα έξοδα ήταν υπερτριπλάσια των εσόδων για την ΚΑΕ Παναθηναϊκός, ενώ πλέον σήμερα, στην εποχή της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας, η δαπάνη χρημάτων για τον επαγγελματικό αθλητισμό μοιάζει σαν να πετά κανείς νερό σε βαρέλι δίχως πάτο και ουδείς σώφρων επιχειρηματίας θα έθετε σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα της επιχείρησής του και τις θέσεις εργασίας χιλιάδων ανθρώπων σε αυτές για να βλέπει κάποιους μαντράχαλους να σκάνε μια μπάλα στο παρκέ.

Η «ψυχρή» λογική-συνεπώς-επιτάσσει στην οικογένεια Γιαννακόπουλου να αποχωρήσει. Όχι φέτος, αλλά... χθες, δηλαδή έπρεπε να το είχε κάνει πολλά χρόνια πριν. Τότε που ακόμη λεφτά... υπήρχαν και που θα ήταν εφικτό να βρεθεί κάποιος αγοραστής κι όχι σήμερα που επενδυτές δεν βρίσκονται ούτε στο δυνητικά προσοδοφόρο ποδόσφαιρο, ενώ κι αν υπάρξουν δύσκολα θα θελήσουν να μπουν στην αναπόφευκτη διαδικασία σύγκρισης με την απερχόμενη ιδιοκτησία/διοίκηση των δεκάτων τίτλων εντός κι εκτός συνόρων.

Κι εδώ έρχεται η αμφιβολία για το κατά πόσο τελικά θα αποχωρήσουν οι Γιαννακόπουλοι από τον Παναθηναϊκό: πότε ακριβώς αποφάσισαν με βάση τη λογική σε ό,τι αφορά στην ομάδα τους; Η επιτυχία τους, όπως πλέον και των αδερφών Αγγελόπουλων που δείχνουν να κερδίζουν ετεροχρονισμένα την αναγνώριση του κόσμου, δεν βασίστηκε ποτέ σε αυτά που προστάζει το μυαλό, αλλά σε εκείνα που λέει η καρδιά. Ακόμη και σε περιπτώσεις που παρεκτράπηκαν με τη συμπεριφορά τους (όπως με τα... ευρώ στους διαιτητές του τελικού του Βερολίνου ή με το επεισόδιο πριν τον τελικό Κυπέλλου με τον Γ. Σκινδήλια). Εκείνη (η καρδιά) τους ώθησε να δαπανήσουν μία περιουσία για να φέρουν ό,τι καλύτερο υπήρχε στην αγορά, να συνεχίσουν να ρίχνουν χρήμα με ουρά σε ένα πρωτάθλημα που διαρκώς φθίνει, να τα βάλουν με τεράστια οικονομικά μεγέθη Ρώσων, Ισπανών, Ιταλών, πλέον και Τούρκων, και να τους νικήσουν. Και μπορεί «λογιστικά» η πράξη αυτή να έμοιαζε και να μοιάζει αυτοκαταστροφική, αλλά οι 80άρηδες πλέον αδερφοί κέρδισαν πολλά χρόνια ζωής, αμέτρητες στιγμές χαράς και την αγάπη όλου του κόσμου της ομάδας καμαρώνοντας το δημιούργημά τους.

Σίγουρα, θα πει κανείς, πάντα σε όλα υπάρχει ένα τέλος. Και πιθανώς αυτό να γραφτεί το φετινό καλοκαίρι. Ίσως όμως και όχι. Γιατί; Πολύ απλά επειδή ο μπασκετικός Παναθηναϊκός βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη αποστολή της ιστορίας του. Πολύ μεγαλύτερη ίσως από την κατάκτηση μίας ακόμη Ευρωλίγκας ή ενός ακόμη πρωταθλήματος. Όλα τα προηγούμενα χρόνια-με εξαιρέσεις τις δύο χρονιές των ποδοσφαιρικών τίτλων, η ομάδα μπάσκετ του «τριφυλλιού» αποτελούσε την παρηγοριά του κόσμου για τα παθήματα στην... μπάλα. Πλέον με το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος λόγω των τραγικών λαθών της πολυμετοχικότητας αντικρίζοντας το φάσμα του αποκλεισμού από την Ευρώπη ή ακόμη και της διάλυσης, η ομάδα μπάσκετ καλείται και πάλι να κρατήσει ψηλά τη σημαία της ομάδας και να συνεχίσει να κάνει πράξη το σύνθημα που έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια: «My Pride». Γιατί για τον κόσμο του Παναθηναϊκού, που είχε συνηθίσει σε τίτλους, θριάμβους και ευρωπαϊκές πορείες σε ποδόσφαιρο ή βόλεϊ (αντρικό και γυναικείο), το τμήμα μπάσκετ ήταν πάντα το σίγουρο χαρτί και η περηφάνιά του.

Θα αφήσουν-λοιπόν-το μπάσκετ οι αδερφοί Γιαννακόπουλοι υπό αυτές τις συνθήκες; Θα αντέξει η πράσινη καρδιά τους την πίεση... αγάπης που δεδομένα θα δεχτούν από τον κόσμο για να παραμείνουν και να συνεχίσουν-έστω και με νέα μείωση στο μπάτζετ-στο δρόμο των επιτυχιών;

Ας διατηρούμε όλοι τις επιφυλάξεις/αμφιβολίες μας. Κοντών ψαλμός...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com