Κόντρα στον μύθο Ίκαρος και Παναθηναϊκός

Ο Ίκαρος στη μυθολογία είχε γοητευτεί από τις υψηλές πτήσεις με τα κέρινα φτερά του και έκανε το λάθος να πετάξει τόσο κοντά στον ήλιο, που αυτά έλιωσαν κι εκείνος έπεσε από τον ουρανό κι έχασε τη ζωή του. Στην πραγματικότητα ο Ίκαρος στη Γλυφάδα τόλμησε, πίστεψε και δεν «κάηκε», αλλά πέτυχε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο αλλά αποδείχτηκε πως δεν είναι. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός αυτός δεν είναι ούτε τόσο λαμπερός ούτε τόσο «καυτός» για να μην τον κοιτάξεις στα μάτια.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Είναι εξαιρετικά αμφίβολο ως απίθανο η νίκη αυτή να αποτελεί την απαρχή της επανάστασης των «φτωχών» απέναντι στη δυναστεία των «αιωνίων», έστω κι αν αμφότεροι δείχνουν-τουλάχιστον στην αφετηρία της σεζόν, πιο ευάλωτοι από ποτέ τα τελευταία χρόνια. Όμως ένα τέτοιο αποτέλεσμα μάς κάνει να αναρωτιόμαστε πόσο καλύτερο θα ήταν ένα πρωτάθλημα με «θνητούς» τους δύο μεγάλους, όπου κάθε τους ήττα πέρα από τις μεταξύ τους αναμετρήσεις δεν θα αντιμετωπιζόταν ως κοσμοϊστορικό γεγονός αλλά περίπου ως φυσιολογικό. Σε κάθε περίπτωση η νίκη του Ικάρου είναι η δικαίωση μίας συνεπέστατης διοίκησης όπως αυτής του Δημήτρη Αγγελόπουλου, ενός σιωπηλού εργάτη του μπάσκετ όπως ο Δημήτρης Πρίφτης και παικτών που ίσως αδίκησαν τους εαυτούς τους ή αδικήθηκαν, όπως ο Αλέξης Κυρίτσης.

Κι αν ο Ίκαρος Καλλιθέας κατέρριψε έναν «ξένο» μύθο, ο Παναθηναϊκός με αυτή του την εμφάνιση ήταν σαν να αποδομεί τον δικό του. Αντί αναλύσεως αρκούν οι δηλώσεις του Σοφοκλή Σχορτσανίτη. «Να καταλάβουμε πού βρισκόμαστε», τόνισε με παρρησία ο «Σόφο», που είχε σιγήσει μετά από νίκες αλλά δεν φοβήθηκε να βγει μπροστά μετά από μία κακή-προσωπικά και ατομικά-εμφάνιση και στην πρώτη (πραγματική αλλά «ηχηρή») αποτυχία της ομάδας.

Οι ήττες από Ρεάλ Μαδρίτης, Ολυμπιακό και Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ μπορούσαν να δικαιολογηθούν και «εύκολα» να αποδοθούν σε πραγματικά αίτια όπως η μεγαλύτερη ομοιογένεια αντιπάλων με κορμό από την περασμένη σεζόν (βλ. Ρεάλ και Ολυμπιακό) ή το ακριβότερο ρόστερ τους (βλ. Ρεάλ και «Φενέρ») ή η έλλειψη χημείας που έχει μία δωδεκάδα με δέκα νέους παίκτες και προπονητές. Όχι όμως το στραπάτσο από τον Ίκαρο, που είναι εξίσου νέα ομάδα, έχει επίσης νέο προπονητή, αλλά ούτε καν το 1/20 του προϋπολογισμού των «πρασίνων».

Δεν νοείται μία ομάδα με παίκτες δεδομένης εμπειρίας και ποιότητας να αναζητεί εν τρικυμία τον Διαμαντίδη-που έφτασε να γράφει υπερωρίες και στην Α1-για να δώσει πάντα τη λύση στην… κρίση. Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να ζητεί τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το να αποδίδουν ορισμένοι παίκτες σύμφωνα με τις πραγματικές τους δυνατότητες: ο Πάνκο ως MVP της ισπανικής λίγκας, ο Ούκιτς ως ηγέτης της εθνικής Κροατίας, ο Ματσιούλις ως βασικό στέλεχος της εθνικής Λιθουανίας και ούτω καθεξής.

Ίσως, τελικά, να είναι χρήσιμο ένα κάζο σαν κι αυτό της Γλυφάδας, στο οποίο δεν χωρούν ελαφρυντικά και δικαιολογίες, προκειμένου να μην καμουφλάρονται οι πραγματικές αδυναμίες του Παναθηναϊκού, αλλά αντιθέτως να αποκαλυφθούν, να επισημανθούν και να βρεθεί τρόπος να εξαλειφθούν ή έστω περιοριστούν.

Το ερώτημα είναι αν η λύση για όλα είναι ο πανδαμάτωρ χρόνος ή απαιτούνται πιο ριζικές «παρεμβάσεις».

Follow @ChristosRobolis