Και… σιγά-σιγά, θα γίνει βασίλισσα

Η επιστροφή της ΑΕΚ στην Α1 μετά από τριετή περιπλάνηση στα παρκέ της Β’ Εθνικής και της Α2 δεν πρέπει να πανηγυριστεί περισσότερο. Γιατί ενώ ο υποβιβασμός της αποτέλεσε την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της, η επάνοδός της στη μεγάλη κατηγορία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από υποχρέωση απέναντι στη φανέλα και τον κόσμο της. Και συν τοις άλλοις, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν για την ΑΕΚ.

Από τη στιγμή που υποβιβάστηκε προ τριών ετών ο χρόνος κυλούσε αντίστροφα για την επιστροφή της που αργά ή γρήγορα ήταν αναπόφευκτη, δίχως ασφαλώς να υποστηρίζει κανείς πως ήταν αυτονόητη, εύκολη και άκοπη. Όμως η απαλλαγή από τα βάρη του παρελθόντος, το όνομά της που αρκούσε για να αποτελέσει πόλο έλξης για παίκτες που μπορεί σε άλλες εποχές να μην άξιζαν για το ρόστερ της αλλά στις μικρότερες κατηγορίες ξεχώριζαν σαν τη μύγα μες στο γάλα, η διάθεση της διοίκησης να νοικοκυρέψει το σύλλογο, αλλά και η σταθερή παρουσία του κόσμου στο πλευρό της ομάδας συνέθεταν ένα μείγμα που δεν μπορούσε να αποτύχει σε επίπεδα χαμηλού ανταγωνισμού.

Η μέρα που ξημερώνει είναι και η πιο δύσκολη για την ΑΕΚ. Καλείται να αποδείξει ότι επέστρεψε για να μείνει, να καθιερωθεί και σταδιακά να πρωταγωνιστήσει κι όχι να επαναλάβει τα ίδια λάθη που την ώθησαν σε ιστορικό χαμηλό. Γιατί αν ο υποβιβασμός και η πτώχευσή της ήταν έγκλημα, η επανάληψη θα είναι κάτι πολύ χειρότερο. Όλοι, μα πρώτη από όλους η διοίκηση που έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την επόμενη μέρα, καλούνται να αποφύγουν τις κακοτοπιές που έφεραν την καταστροφή, γιατί αν ο έξυπνος διδάσκεται από τα λάθη του, ο σοφός μαθαίνει από τα λάθη των υπολοίπων και η τωρινή ηγεσία, που δεν έχει ευθύνη για το προηγούμενο κατάντημα, διαθέτει πλέον περισσότερα παραδείγματα προς αποφυγή.

Το μεγαλύτερο προσόν που πρέπει να έχει η ΑΕΚ στην επιστροφή της στην Α1 είναι σύνεση. Απαγορεύονται σπατάλες σαν αυτές που καταχρέωσαν την ΚΑΕ, μεγαλόστομες δηλώσεις διοικούντων, προπονητών ή παικτών περί άμεσης επιστροφής στους τίτλους, αλλά και υπερβολικές προσδοκίες/απαιτήσεις από τους φιλάθλους. Η ομάδα που επιστρέφει δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους σαν εκείνη που προέρχεται από το επικό πρωτάθλημα του 2002, αλλά σαν ομάδα που μετά από μία μεγάλη περιπέτεια στη θάλασσα μπήκε επιτέλους στη σωστή ρότα και βλέπει στο βάθος ένα απάνεμο λιμάνι.

Το να περιμένουν/ελπίζουν/απαιτούν οι άνθρωποι της «Ένωσης» από την ερχόμενη κιόλας σεζόν να κοιτάξει στα μάτια μεγαθήρια της Ευρώπης όπως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, ή ακόμη και ομάδες με σταθερότητα όπως ο Πανιώνιος και ο ΠΑΟΚ, είναι μάλλον ουτοπικό και θα θέσει από νωρίς τον πήχη σε ύψος που είναι αναπόφευκτο οι «κιτρινόμαυροι» τον ρίξουν ή και να περάσουν από… κάτω.

Πέρα από ανανέωση, ποιοτική και ποσοτική ενίσχυση, καλές επιλογές ξένων, αλλά και δημιουργία ελληνικού κορμού με προοπτικές, απαιτούνται ρεαλισμός, προσεκτικά βήματα και διαρκής προσπάθεια, ώστε αρχικά η ΑΕΚ να σωθεί άνετα, εν συνεχεία να παλέψει για τα play offs, να εισβάλει στην εξάδα, ακολούθως στην τετράδα και σε βάθος χρόνου να μπει σφήνα στην άρρηκτη… δυάδα των «αιωνίων». Ουδείς αποκλείει κάποια από τα πρώτα βήματα να γίνουν μαζεμένα, αλλά η λογική λέει πως δεν μπορείς να φτάσεις από το Α στο Ω πριν περάσεις από τα υπόλοιπα 22 γράμματα.

Για να επιστρέψει η ΑΕΚ εκεί που ανήκει, το «Και ξανά-ξανά, θα γίνεις βασίλισσα», πρέπει να διασκευαστεί σε «Και σιγά-σιγά, θα γίνεις βασίλισσα».

ΥΓ1: Όλες οι ομάδες είναι αξιέπαινες για τη στάση τους την τελευταία αγωνιστική. Οι αδιάφοροι ή λιγότερο ενδιαφερόμενοι, όπως ο ΠΑΟΚ, το Ρέθυμνο και η Νέα Κηφισιά, γιατί έπαιξαν για την ιστορία τους, αλλά και οι μεγάλοι χαμένοι, Ηλυσιακός και Ίκαρος, γιατί υπέμειναν στωικά και δίχως κραυγές τη μοίρα τους αντιλαμβανόμενοι πως τα δικά τους οικονομικά προβλήματα ήταν ο βασικός λόγος του υποβιβασμού τους.

ΥΓ2: Η ελληνική περιφέρεια θα είναι ακόμη πιο αισθητά παρούσα στο επόμενο πρωτάθλημα. Δίπλα στις έξι ομάδες της Αθήνας και τις δύο της Θεσσαλονίκης, θα υπάρχουν εκπρόσωποι από Πάτρα, Ρέθυμνο, Ρόδο, Τρίκαλα, Αμαλιάδα και Δράμα (ή μήπως Γιάννενα;). Καθόλου άσχημα…

Follow @ChristosRobolis