Ημιτελικός και ΠΑΟΚ… από τα παλιά

Καιρό είχαμε να δούμε ομάδα να προβάλει τόσο σθεναρή αντίσταση σε κάποιον εκ των δύο «αιωνίων» εκτός έδρας στα play offs.

Μετά το απογοητευτικό πρόσωπο του Πανιωνίου απέναντι στον σοβαρό Ολυμπιακό το απόγευμα (78-43), η εξαιρετική παρουσία του ΠΑΟΚ σε συνδυασμό με τη χαλαρότητα του Παναθηναϊκού μάς πρόσφεραν το βράδυ έναν ημιτελικό από τα παλιά στο ΟΑΚΑ.

Κι αν δεν «μιλούσε» το επιθετικό ταλέντο του Μαυροκεφαλίδη, η κλάση του Διαμαντίδη, η έλλειψη βάθους του ΠΑΟΚ αλλά και τα διαιτητικά λάθη, ίσως τώρα να κάναμε κουβέντα για το 0-1.

Πιθανότατα δεν θα άλλαζε κάτι στην τελική έκβαση της σειράς, αφού ο Παναθηναϊκός θα εξακολουθούσε να είναι το μεγάλο φαβορί, αλλά ασφαλώς τα ημιτελικά των play offs που τόσα χρόνια αντιμετωπίζονται ως αναγκαίο κακό μέχρι τους τελικούς, μεγάλο και μικρό, θα αποκτούσαν ξαφνικά ένα άλλο χρώμα που τόση ανάγκη έχει το ελληνικό πρωτάθλημα.

Ο Παναθηναϊκός θαρρείς κανείς πως… παρασύρθηκε από την ευκολία με την οποία έγινε το 1-0 στο ΣΕΦ και θεώρησε πως θα είχε εξίσου εύκολο έργο δείχνοντας να σκέφτεται τους τελικούς πριν καν πάρει προβάδισμα στους ημιτελικούς των play offs. Οι παίκτες του έμοιαζαν χωρίς συγκέντρωση, διάθεση και πάθος, παρά μόνο όταν ένιωσαν για τα καλά τον κίνδυνο του στραπάτσου. Χρειάστηκε ο Μαυροκεφαλίδης να ξεδιπλώσει όλο του το επιθετικό ρεπερτόριο και ο Διαμαντίδης να αφήσει σε αρκετές περιπτώσεις κατά μέρους το ομαδικό παιχνίδι και να πάρει την ευθύνη πάνω του για να αφυπνιστεί η ομάδα του Φραγκίσκου Αλβέρτη.

Ο ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε πως η φετινή του πορεία δεν είναι τυχαία. Οπλίστηκε με θάρρος από τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας που είχε στην αρχή, αλλά το γεγονός ότι έμεινε στο ματς μέχρι τέλους δεν είναι αποτέλεσμα τύχης, καθώς εμφάνισε στο παρκέ αρετές μεγάλης ομάδας. Έπαιξε χωρίς γιουρούσια και ηρωικές προσπάθειες, αλλά σωστό και ορθολογικό μπάσκετ. Μια ομάδα με δύο Αμερικανούς που παίζουν για το σύνολο κι όχι τους αριθμούς τους, νεαρούς Έλληνες με ταλέντο και τσαγανό όπως οι Τσαϊρέλης, Μπόγρης και Κασελάκης, άλλους μεγαλύτερους που δικαιολογούν την παρουσία τους στην ομάδα όπως οι Τσόχλας και Μαργαρίτης, αλλά και τον πιθανώς πιο αδικημένο Έλληνα παίκτη των τελευταίων ετών, τον Κώστα Χαραλαμπίδη που στα 38 του βάζει τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους με το ταλέντο και τον επαγγελματισμό του. Μα πάνω από όλα με τον Σούλη Μαρκόπουλο, που στα 65 του πλέον συνεχίζει να καταθέτει με σύγχρονες μεθόδους, ήθος και χαμηλούς τόνους αποδείξεις για την εξαιρετική δουλειά του.

Ο αγώνας αυτός βγάζει δύο κερδισμένους. Αφενός τον Παναθηναϊκό, όχι για το 1-0 στη σειρά αλλά γιατί έμαθε δίχως να το πληρώσει πως δεν θα του χαριστεί τίποτα αν δεν το κερδίσει με την απόδοσή του μέσα στο παρκέ. Κι αφετέρου τον ΠΑΟΚ, που μπορεί να έφτασε στην πηγή και να γεύτηκε το… λαστιχάκι, αλλά ενίσχυσε την αυτοπεποίθησή του για τη συνέχεια, τόσο για το εγγύς όσο και στο απώτερο μέλλον. Αλλά παράλληλα έστειλε το μήνυμα και προς τις υπόλοιπες ομάδες πως με μεθοδική δουλειά, σοβαρή διοίκηση και φιλόδοξους παίκτες κανένα παιχνίδι δεν είναι χαμένο και κανένας αντίπαλος ανίκητος.

ΥΓ: Ο αγώνας του Ολυμπιακού με τον Πανιώνιο δεν χρειάζεται σχόλια. Σημείο αναφοράς είναι η ραγδαία άνοδος του Μάρντι Κόλινς, που ναι μεν δεν είναι Λο, αλλά ούτε και για… Α2. Πάντως αυτό δεν σημαίνει πως όσοι άσκησαν/ασκήσαμε κριτική για την επιλογή του και τη μη αντικατάστασή του στο Top 16 είχαν/είχαμε λάθος. Ο Ολυμπιακός ΤΟΤΕ είχε περισσότερη ανάγκη έναν ικανό γκαρντ και δεν είχε την πολυτέλεια να περιμένει την προσαρμογή του.

Follow @ChristosRobolis