Ήμασταν κακοί. Δεν γίναμε κακοί

Είναι αμείλικτη διοργάνωση το Μουντομπάσκετ. Τόσο, που μετά από μια κακή βραδιά μετά από έξι από πολύ καλές μέχρι εξαιρετικές να πηγαίνεις σπίτι σου και άλλοι με την πρώτη τους «σοβαρή» νίκη (η Σερβία είχε κερδίσει μόνο Ιράν και Αίγυπτο) να συνεχίζουν στο τουρνουά.

Δυστυχώς αυτό συνέβη στην Εθνική. «Φύλαγε» το χειρότερο παιχνίδι της για την πλέον ακατάλληλη στιγμή. Για το παιχνίδι που ουσιαστικά αποτελούσε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ απλού καθήκοντος και πραγματικής επιτυχίας.

Η Σερβία νίκησε. Και νίκησε δίκαια και πανάξια. Κατάφερε να προκαλέσει βραχυκύκλωμα στην Εθνική, δεν της επέτρεψε να τρέξει, να το απολαύσει και να κάνει το παιχνίδι της, που ενθουσίασε τους πάντες στη Σεβίλλη, ακόμη και κόντρα σε αξιόλογες ομάδες όπως η Κροατία και η Αργεντινή.

Πώς όμως να τρέξεις όταν ο αντίπαλος δεν σου προσφέρει καν… ριμπάουντ; Η άμυνα δεν ήταν αποτελεσματική, οι Σέρβοι σκόραραν αφειδώς και από κάθε απόσταση, τα ριμπάουντ συχνά χάνονταν και μαζί τους οι ευκαιρίες για γρήγορο παιχνίδι. Για πρώτη φορά στο τουρνουά η Εθνική βρέθηκε να μην τρέχει, αλλά να… κυνηγά. Κι όταν πέρασε μπροστά, δεν είχε τη διάρκεια που απαιτείτο για να παραμείνει εκεί.

Έδειχνε νευρική, αγχωμένη, έξω από τα νερά της, απέναντι σε έναν αντίπαλο που τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια αυτός είχε όλα τα αρνητικά αυτά στοιχεία. Οι «πλάβι» έκαναν το κορυφαίο τους παιχνίδι εδώ και χρόνια. Με ώριμο (!) Τεόντοσιτς, «δολοφόνο» Μπογκντάνοβιτς, ανίκητο Ραντούλιτσα, πολύπλευρο Μπιέλιτσα, ακόμη και τον απίθανο Κάλινιτς να βάζει όχι απλό λιθαράκι, αλλά ολόκληρη κοτρόνα. Ο Τζόρτζεβιτς ήταν διαβασμένος, μπλόκαρε τα ελληνικά ατού και οι «πλάβι» πέρασαν δικαιότατα στα προημιτελικά, απέναντι σε μια Εθνική που όταν δεν μπόρεσε να δείξει πόσο καλή είναι, δεν έγινε όσο κακιά χρειαζόταν για να σπάσει τον τσαμπουκά και να αποδιοργανώσει τους εύθραυστους ψυχολογικά και πνευματικά Σέρβους.

Όσο για την Εθνική; Η απογοήτευση είναι μεγάλη. Και είναι μεγάλη γιατί η ίδια είχε γεννήσει μέσα μας όνειρα για κάτι καλό, ίσως και κάτι σπουδαίο. Όχι στα λόγια, με βαρύγδουπες δηλώσεις και μεγαλεπίβολους στόχους που έμεναν ανεκπλήρωτοι τα προηγούμενα χρόνια, αλλά με το μπάσκετ που έπαιξε στον πρώτο γύρο. Ένα μπάσκετ που ήταν ταυτόχρονα αποτελεσματικό και ελκυστικό, συνδυασμός που «σκοτώνει» τους αντιπάλους και ενθουσιάζει τους φιλάθλους. Δυστυχώς η Εθνική αδίκησε τον εαυτό της και αυτό το γνωρίζουν πρώτοι από όλους οι παίκτες.

Δεν είναι ώρα ούτε για λαϊκά δικαστήρια, ούτε για αποσπάσματα. Η εποικοδομητική κριτική είναι αναγκαία, γιατί γίνεται για το καλό σου και σε βοηθά να βελτιωθείς. Θα είναι λάθος κατά την προσφιλή μας συνήθεια να ζητήσουμε… κεφάλια και να βγάλουμε άχρηστους αυτούς που πριν από λίγες ώρες ήταν παικταράδες.

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους διεθνείς για έλλειψη προσπάθειας ή διάθεσης. Αν ήταν έτσι, δεν θα εγκατέλειπαν τα πολυτελή σπίτια τους, τις όμορφες συντρόφους τους και τις καλοκαιρινές τους διακοπές για να τρέχουν στα βουνά με άλλους 11 μαντράχαλους και να κλείνονται στα άβολα ξενοδοχεία της διοργάνωσης. Κι αυτό ισχύει από τους πιο βασικούς μέχρι τον τελευταίο αναπληρωματικό… Όσοι απείχαν χωρίς καλή δικαιολογία, είναι στην κρίση του κόσμου. Εκείνοι πρέπει να κατακριθούν κι όχι αυτοί που έδωσαν ό,τι είχαν.

Ούτε φυσικά πρέπει να «κρεμαστεί» ο Φώτης Κατσικάρης. Παρέλαβε μια ανανεωμένη ομάδα, αντιμετώπισε τις ελλείψεις, παρουσίασε κάτι καλό και διαφορετικό. Δεν δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος, αλλά η νέα φιλοσοφία της Εθνικής, που εκσυγχρόνισε και προσάρμοσε περισσότερο το παιχνίδι της στα χαρακτηριστικά της νέας γενιάς διεθνών, πρέπει να διατηρηθεί και να εξελιχθεί για να γίνει πιο αποτελεσματική.

Θα πρέπει να γίνει ψύχραιμος απολογισμός. Να κρατήσουμε τα καλά, που είναι πάρα πολλά, και να πετάξουμε τα αρνητικά, που μας στοίχισαν να πάμε παρακάτω. Η Ελλάδα διαθέτει ικανό υλικό για να μεγαλουργήσει και μάλιστα σύντομα, ακόμη και στο ερχόμενο Ευρωμπάσκετ. Δεν είναι αναγκαίο το format, αλλά το restart…

Follow @ChristosRobolis