Η υπερομάδα των Σέλτικς κόντρα στην υπερμονάδα Λεμπρόν

Η σύγκρουση Σέλτικς-Καβαλίερς στους τελικούς μοιάζει με το αιώνιο ερώτημα για το ποιος υπερισχύει μεταξύ συνόλου και ατομικού ταλέντου. Και η αλήθεια είναι πως μια εξαιρετική ομάδα έχει το πάνω χέρι σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά ίσως τα πράγματα διαφοροποιούνται σε βάρος της όταν έχει να αναμετρηθεί με την καλύτερη μονάδα.

Οι Σέλτικς κέρδισαν τον θαυμασμό και σεβασμό όλων φτάνοντας περίπου ανέλπιστα στους τελικούς. Η ομάδα που σχεδιάστηκε για να βασιστεί σε Ίρβινγκ και Χέιγουορντ αναγκάστηκε από κακοτυχίες να φτάσει υποβασταζόμενη στα playoffs. Εκεί όμως η προπονητική ιδιοφυΐα που ονομάζεται Μπραντ Στίβενς, που μοιάζει παγιδευμένος σε σώμα… λογιστή ή ασφαλιστή, έβγαλε λαγούς από το καπέλο. Μετέτρεψε τον Ροζίερ από μια εκ βαθέων πάγκου λύση σε πρωταγωνιστή και τον Τέιτουμ από άγουρο ρούκι σε κομβικό στέλεχος που παίζει θαρρείς και κουβαλά εμπειρία βετεράνου. Κατάφερε να ξεζουμίσει το μάλλον περιορισμένο ταλέντο του ρόστερ του παίρνοντας πράγματα ακόμη κι από παίκτες που βάσει ποιότητας δεν είχαν καμιά θέση σε αυτό το level, όπως οι Ογελέγε, Λάρκιν ή Μπέινς. Και έκανε άριστη κατανομή ρόλων κερδίζοντας από όλους ό,τι είχαν να δώσουν κι ακόμη παραπάνω: το πληθωρικό ταλέντο του Χόρφορντ, τη σκληράδα των Μόρις και Σμαρτ ή τη διαρκή πρόοδο του Μπράουν. Κι όταν αυτά δεν αρκούσαν, ο mastermind Στίβενς σχεδίαζε στο πινακάκι του plays ειδικών καταστάσεων που έφεραν μεγάλες νίκες, όπως στη Φιλαδέλφεια. Κάπως έτσι Μπακς και Σίξερς, ομάδες με περισσότερο ατομικό ταλέντο και μεγαλύτερη προοπτική, υπέκυψαν απέναντι στους λαβωμένους πλην όμως πολύ σκληρούς για να παραδοθούν Σέλτικς.

Οι Καβαλίερς επίσης υπολείπονται της Βοστώνης σε χημεία, ρόλους, αυτοματισμούς και καθοδήγηση από τον πάγκο. Όμως έχουν την τύχη να διαθέτουν όχι απλώς τον κορυφαίο σύγχρονο παίκτη του ΝΒΑ, αλλά ίσως και τον πιο επιδραστικό όλων των εποχών. Παρότι η επιρροή του συχνά αναλώνεται και σε χωράφια που δεν θα έπρεπε να είναι δικά του, με αποτέλεσμα «προσληψοαπολύσεις» προπονητών ή προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ σαν αυτές του τελευταίου χρόνου που ποιοτικά όχι δεν αναβάθμισαν αλλά τελικά υποβάθμισαν την ομάδα του, ο «βασιλιάς» παραμένει ο άνθρωπος που μπορεί από μόνος του να αλλάξει τη μοίρα ενός κατά τα άλλα μετριότατου ρόστερ. Στα 33 του δεν έχει χάσει ούτε ματς (!) σε κανονική διάρκεια και playoffs, μοιάζει δυνατότερος, ωριμότερος και πιο καθοριστικός από ποτέ. Μέχρι και νέα στοιχεία έχει προσθέσει στο παιχνίδι του, όπως τα απίθανα fadeaway σουτ που όμοιά τους είχαμε να δούμε σε αυτό το επίπεδο από τα καλά χρόνια του Κόμπι… Αν και δεν θα το παραδεχτεί ποτέ δημοσίως, μοιάζει να έχει αναγνωρίσει τα λάθη του στη στελέχωση του supporting cast και προϊόντος του χρόνου στα playoffs δείχνει να έχει αποφασίσει να βασιστεί στο γνωστό του entourage. Από τη στιγμή που οι «νέοι» δεν ανταποκρίθηκαν, στράφηκε σε αυτούς που ξέρει, εμπιστεύεται και τον κάνουν να νιώθει καλά εντός κι εκτός παρκέ: τους φίλους του Τζέι Αρ Σμιθ και Τρίσταν Τόμπσον, τους Λοβ και Κόρβερ που ανοίγουν γήπεδο και διαδρόμους για τη μεγαλειότητά του με το καλό μακρινό τους σουτ, ενώ μέχρι και τον… συνταξιούχο Κέντρικ Πέρκινς επιστράτευσε για τα αποδυτήρια. Κι ο κόουτς Τάιρον Λου είναι δεδομένο πως όσο η ομάδα κερδίζει και δεν μπλέκεται στα πόδια του Λεμπρόν, δεν κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του και δεν δείχνει να τον πολυνοιάζει αφού έχει καλές πιθανότητες να βρεθεί για τρίτη σερί χρονιά σε τελικό έχοντας διακοσμητικό ρόλο «γλάστρας».

Το ζευγάρι αυτό ως τελικός της Ανατολής έχει από μόνο του τεράστιο ενδιαφέρον, αλλά αποκτά ακόμη παραπάνω καθώς φέρνει περισσότερο από ποτέ στο μυαλό τη σύγκρουση δύο κόσμων. Από τη μια της ομάδας του προπονητή, που δεν ξεχειλίζει από ταλέντο, αλλά είναι τόσο καλά δομημένη, δουλεμένη και κατευθυνόμενη από τον πάγκο που υπερβαίνει το μάλλον χαμηλό ποιοτικό ταβάνι των παικτών που την απαρτίζουν. Και από την άλλη του υπερπαίκτη που συνδυάζει ατομικό ταλέντο, προσωπικότητα και ομαδικότητα, και που μοιάζει αδύνατο να αντιμετωπιστεί, αλλά στις σπανιότατες περιστάσεις που κάτι τέτοιο θα συμβεί ίσως να ψάχνει μάταια βοήθεια από όσους επισκίαζε τόσο καιρό με την πληθωρικότητά του.

Follow @ChristosRobolis